องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 396

ไม่คาดคิดว่าหลี่จุ่นผู้เย่อหยิ่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จะงอก็ได้จะยืดก็ได้มากขนาดนี้!

เขาเป็นถึงท่านอ๋องนะ แม้ว่าเขาจะถูกตัดสินโทษและถูกเนรเทศ แต่เขาก็ยังเป็นสายเลือดราชวงศ์ ไม่คาดคิดเลยว่าตอนนี้เขากำลังยกยอคนอื่น!

อาหยวนรู้สึกตกใจและปวดใจเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

หากฝ่าบาททรงทราบ เกรงว่าพระองค์คงจะลำบากพระทัยอย่างยิ่ง...

“ท่านอ๋องคงจะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ให้ข้าน้อยได้เป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับปัดเป่าความเหนื่อยล้าของท่านอ๋องเถอะ!” หลินชิงกล่าวขึ้นมาทันที

“กุนซือเกรงใจกันเกินไปแล้ว!”

หลี่จุ่นยิ้มและพูดโดยไม่ปฏิเสธเลยทันทีว่า “งั้นก็รบกวนกุนซือหลินด้วย!”

หลินชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาควรจะทำท่าทีเกรงอกเกรงใจกันก่อน แล้วตัวเขาเองค่อยยืนกรานถามชวนอีกครั้ง แล้วค่อยตอบตกลงไม่ใช่หรือ

ทำไมเขาถึงตกลงเร็วขนาดนี้

ไม่ให้โอกาสตัวเองได้แสดงความมีน้ำใจเลยหรือ

“อาหยวน ไปกันเถอะ!” หลี่จุ่นเรียกอาหยวนจากด้านหลังทันที

พูดเป็นเล่นหน่า ใครบ้างจะไม่ชอบกินฟรีดื่มฟรี

ในเมื่อหลินชิงต้องการเลี้ยงเขา แล้วทำไมเขาจะต้องเกรงใจด้วยล่ะ

คนอย่างหลี่จุ่นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเกรงใจอยู่แล้ว

“เชิญท่านอ๋อง เชิญแม่นาง!”

หลินชิงเป็นผู้นำทาง หันหลังกลับเดินไปทางประตูเมืองทันที

จากนั้นเขาก็พิจารณาดูอาหยวนที่กำลังติดตามหลี่จุ่นอย่างละเอียด

นางสวมชุดสีเขียวซึ่งเป็นชุดของสาวใช้ ผิวพรรณขาวเกลี้ยงเกลา มีน้ำมีนวล ถึงแม้จะไม่สามารถเรียกได้ว่าสาวชั้นนำ แต่ก็ค่อนข้างสวย ถ้าอยู่ที่ดินแดนทางตอนเหนือก็ถือว่าสวยมาก ๆ เลย

อืม นางน่าจะเป็นผู้ฝึกวรยุทธ ย่างก้าวเบาและว่องไวมาก

ได้ยินมาว่าผู้ฝึกวรยุทธส่วนใหญ่จะเดินด้วยฝ่าเท้าส่วนหน้า ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงแปดส่วน (80%)

หลินชิงส่งองครักษ์คนหนึ่งไป พร้อมกำชับว่า “เจ้ารีบไปที่หอหลินเยว่ แล้วบอกเจ้าของร้านให้เตรียมอาหารและสุราชั้นดีไว้”

“รับทราบ!”

องครักษ์รีบวิ่งไปในเมืองทันที

หลินชิงยิ้มทันทีและพูดว่า “ท่านอ๋อง หอหลินเยว่แห่งนี้เป็นหนึ่งในร้านอาหารที่ดีที่สุดของเรา พ่อครัวที่นั่นมาจากเมืองหลวงและเก่งในการทำอาหารตามแบบฉบับต้นตำรับของเมืองหลวง”

หลี่จุ่นรีบพูด “ต้องเยี่ยมมากแน่เลย กุนซือหลินช่างเป็นคนจิตใจกว้างขวาง งั้นข้าขอขอบคุณกุนซือหลินล่วงหน้าเลยแล้วกัน!”

“ท่านอ๋องมิต้องเกรงใจ เชิญ!” หลินชิงฟังดูพอใจ