องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 402

ตั้งแต่โบราณกาลไม่ว่าจะช่วงชิงอำนาจหรือช่วงชิงการปกครอง ที่สำคัญก็คือมีความชอบธรรม

แม้การช่วงชิงอำนาจทางทหารจะไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น ไม่ใช่ว่ามีเพียงแต่ความชอบธรรมแล้วจะได้ ทว่าเงื่อนไขนี้ก็ต้องมีความชอบธรรมด้วยเช่นกัน

หลี่เจิ้งอยากให้เขาหลี่จุ่นคุมชายแดนทางตอนเหนือนี้ กลายเป็นผู้บัญชาการคนใหม่ อย่างแรกต้องพิสูจน์ว่ามีความชอบธรรม ฉะนั้นหลี่เจิ้งจึงจัดการให้เขาเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเป็นแบบนี้ การที่หลี่จุ่นจะแทรกแซงกิจการในเมืองเฟิงหั่วแห่งนี้ และหน้าที่สำคัญของโอกาสในกองทัพก็มีเหตุผลแล้ว

“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าผู้แซ่หลี่ไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย ยังต้องขอให้ท่านอัครมหาเสนาบดีไขข้อสงสัย” หลี่จุ่นพลันเอ่ยถามขึ้นชืด ๆ

จี้จงชิงมองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “หากไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ท่านอ๋องก็อย่าเพิ่งถามมากมายไปเลย บางเรื่องต่อให้ท่านถามขึ้นมา ข้าเองก็ตอบท่านได้ยาก”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นเลยว่า “ที่ฝ่าบาทกับท่านอัครมหาเสนาบดีให้ข้าผู้แซ่หลี่ทำเรื่องนี้ นี่เป็นการล้วงคองูเห่า ซึ่งหมายความว่าหากข้าต้องเป็นผู้บัญชาการทัพใหญ่แสนนายนี้ อันที่จริงนี่มันกำลังช่วงชิงอำนาจทหารของเจิ้นเป่ยอ๋องกระมัง”

สีหน้าของจี้จงชิงเปลี่ยนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ท่านอ๋องโปรดระวังคำพูดด้วย”

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นต่อว่า “ข้าผู้แซ่หลี่ไม่เข้าใจ เหตุใดต้องช่วงชิงอำนาจทหารของเจิ้นเป่ยอ๋องอย่างไม่มีสาเหตุด้วยเล่า?”

ใช่แล้ว!

หลี่จุ่นเข้าใจแล้ว

นี่เพราะต้องการตัดอำนาจทหารของเจิ้นเป่ยอ๋อง

เดิมทีเจิ้นเป่ยอ๋องเป็นผู้บัญชาการทัพใหญ่สามแสนนายปกป้องชายแดนทางตอนเหนือ เรียกได้ว่าคุณงามความดีมากมายจนทำให้จักรพรรดิต้องทึ่ง ก็ไม่เกินไปเลยสักนิด

แต่ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องผู้นี้รู้จักหลีกเลี่ยงข้อสงสัย นอกเสียจากหลี่เจิ้งเรียกพบ ไม่อย่างนั้นแล้วต่อให้เรื่องจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีทางให้เขากลับไปเมืองหลวง ตอนนั้นพระชายาป่วยตาย เขาก็ไม่ได้กลับไป

นั่งออกคำสั่งอยู่ชายแดนทางตอนเหนือมายี่สิบกว่าปี จำนวนครั้งที่กลับไปยังเมืองหลวงนับครั้งได้เลย

เรื่องนี้ไม่ว่าจะมองยังไง เจิ้นเป่ยอ๋องก็ไม่เหมือนคนที่คิดทรยศ กระทั่งไม่เหมือนคนที่มีความคิดใด ๆ ต่อตำแหน่งจักรพรรดิด้วยซ้ำ

เช่นนั้นเหตุใดหลี่เจิ้งถึงไม่สบายใจเช่นนี้ล่ะ?

ยืนกรานจะคิดหาวิธีตัดอำนาจทหารของเขา และจะเอาทัพใหญ่หนึ่งแสนนายไปจากมือเขาอย่างดื้อๆ ในช่วงเวลานี้ให้ได้?

นี่เพราะอะไรหรือ?

หลี่จุ่นคิดปัญหานี้ไม่ตกจริงๆ

จี้จงชิงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ข้าเคยบอกแล้ว บางคำถามต่อให้ท่านอ๋องถามออกมา ข้าก็ตอบท่านได้ยาก กระทั่งตอบไม่ได้เสียด้วยซ้ำ ฉะนั้นท่านอ๋องอย่าถามให้มากเลยจะดีกว่า”

หลี่จุ่นพลันหัวเราะขึ้นมาในทันใด ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ตกลงท่านอัครมหาเสนาบดีตอบไม่ได้ หรือว่าไม่ยอมตอบกันแน่?”

จี้จงชิงไม่พูดอะไรอีก ทว่ากลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องประกาศพระราชโองการของฝ่าบาทออกไปเลย แล้วให้ท่านอ๋องแทรกแซงเข้าไปในกองทัพ อันที่จริงนี่เป็นแผนลำดับถัดถัดไป ฉะนั้นข้ายังหวังว่าภายในระยะเวลาสั้นๆ ท่านอ๋องจะเอาชนะความเชื่อใจของพวกเขาด้วยวิธีการของตนเองได้ นี่ถึงจะเป็นผลดีทำให้ท่านอ๋องควบคุมทัพใหญ่ได้อย่างราบรื่นยิ่งขึ้น!”