องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 411

พอหลิวเซิ่งเห็นลูกน้องทั้งสองของตัวเองกลับมาก็พอใจมากทันที รีบเอ่ยปากขอตัวกลับกับจงจื่อหนิงด้วยความรวดเร็ว

“ท่านแม่ทัพ!”

ไม่นานก็มีคนมารายงานจงจื่อหนิงที่หน้ากระโจม “เมื่อครู่คนของเราถูกดึงไปถามเรื่องของจิ่งอ๋องขอรับ”

จงจื่อหนิงสายตาเพ่งพิศทันที เอ่ยเสียงหนัก “ไม่ได้พูดอะไรมากใช่ไหม”

“วางใจได้ขอรับท่านแม่ทัพ ทหารทุกนายในติ้งหย่วนจวินล้วนปฏิบัติตามคำสั่งของท่านแม่ทัพอย่างเคร่งครัด พูดเป็นเสียงเดียวกันขอรับ”

จงจื่อหนิงพยักหน้า หัวเราะน้อย ๆ แล้วพูดต่อ “ดีมาก ไปได้ จับตาดูการเคลื่อนไหวของกองทัพพิทักษ์อุดรตลอดเวลา”

“ขอรับ ข้าน้อยขอตัวก่อน!”

หลิวเซิ่งกลับมายังกระโจมจอมทัพ เห็นหลินชิงอยู่คนเดียวจึงพูดตอบกลับด้วยความดีใจเดี๋ยวนั้น

“ท่านกุนซือ สืบมาแล้วล่ะ เหมือน ๆ กับที่ร่ำลืออยู่ข้างนอกนั่นแหละ ไม่ต่างกันมากนัก ท่านอ๋องของพวกเราท่านนี้ เป็นคนไม่เอาถ่านจริง ๆ! แม้แต่นายทหารเล็ก ๆ ของติ้งหย่วนจวินก็ยังไม่ยอมให้เขามาคุมทหารเลย!”

หลินชิงพยักหน้า ยิ้มตอบ “ดีมาก ตอนนี้พวกเราแค่รอให้แม่ทัพจางกลับมา ดูสิว่าคาราวานพ่อค้าในเมืองพวกนั้นที่กลับมาจากเมืองหลวงจะว่ายังไง”

หลินชิงไม่วางใจ ให้จางฟ่างเข้าเมืองไปสืบข่าวอีก ในเมืองมีพ่อค้าวาณิชย์มากมายที่เป็นคนทำการค้ามาจากเมืองหลวง มักไปมาระหว่างสองเมืองเป็นประจำ รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงมากมาย

คนของติ้งหย่วนจวินพูดเป็นเสียงเดียวได้ แต่พ่อค้าในเมืองที่มาจากเมืองหลวงเหล่านั้นจะไม่เป็นเช่นนั้นแน่นอน

“เหล่าจางกลับมาแล้ว!”

ทั้งสองรอไม่ถึงหนึ่งก้านธูป จางฟ่างสาวเท้ายาวเข้ามาในกระโจมจอมทัพ เข้ามาถึงก็พลันพูดว่า

“ข้าสืบมาแน่ชัดแล้ว เห็นว่าจิ่งอ๋องแต่งกลอนเก่งมาก นอกนั้นคล้าย ๆ กับข้างนอกนั่นแหละ”

หลินชิงขมวดคิ้วพลัน “แล้วบอกหรือไม่ว่าท่านอ๋องท่านนี้เป็นคนไม่เอาถ่าน”

หลินชิงรู้ว่าสมัยก่อนหลี่จุ่นเป็นคนไม่เอาถ่าน แต่ภายหลังได้ยินว่าเขาแสดงความสามารถทึ่งไปทั้งหอเหวินชวีในเมืองหลวง แต่งกลอนในเจ็ดก้าวทำให้ทุกคนตกตะลึงพรึงเพริด นับจากนั้นก็แต่งกลอนอยู่เนือง ๆ แล้วยังมีกลอนหลายบทที่ได้รับการชื่นชมยกย่อง เยี่ยมยอดที่สุด

แต่ชื่อเสียงในหมู่ชาวบ้านจะเป็นอย่างไร กลับไม่แน่ชัดเท่าใดนัก