องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 414

ในกระโจมหลี่จุ่น

อาหยวนกำลังเดินหมากกับหลี่จุ่น อาหยวนเดินหมากพลางถามด้วยความกังขา

“ท่านอ๋อง ทำไมท่านต้องจงใจให้คนพูดว่ามือท่านไม่มีแรงจับไก่ด้วยเจ้าคะ แล้วยังถึงกับบอกว่าท่านวิ่งช้ากว่าพวกเขาเดิน นี่มันจะ...”

พอหลี่จุ่นได้ยินก็หัวเราะขึ้นมาทันใด ย้อนถามว่า

“ข้าจะถามเจ้า ถ้าบอกแค่ว่าข้าเป็นคนไม่เอาไหน เจ้าจะรู้ว่าข้าไม่เอาไหนยังไงไหม”

อาหยวนคิดแล้วจึงส่ายหน้าตอบ “ข้าน้อยรู้ว่าท่านอ๋องเป็นคนไม่เอาไหนเจ้าค่ะ แต่ไม่รู้ว่าไม่เอาไหนอย่างไร...”

หลี่จุ่นพยักหน้ายิ้มตอบ “งั้นตอนนี้เจ้าลองคิดดู ถ้ามือข้าไม่มีแรงจับไก่ ผอมกะหร่องเหมือนฟืนรับหมัดคนอื่นไม่ได้ แล้วยังวิ่งช้ากว่าคนอื่นเดิน สู้ไม่ได้กระทั่งหลินชิง แล้วเจ้าคิดดูอีกทีว่าข้าไม่เอาไหนยังไง”

อาหยวนอึ้ง มองหลี่จุ่นตาค้างแล้วตอบ “ท่านกล่าวมาเช่นนี้ ข้าน้อยรู้แล้วว่าท่านอ๋องไม่เอาไหนอย่างไรเจ้าค่ะ...ด้วยเรื่องพวกนี้ ภาพลักษณ์ไม่เอาไหนของท่านอ๋องประทับตราตรึงในความทรงจำได้มากกว่าเดิม ทำให้ข้าน้อยรู้ทันทีว่าท่านอ๋องเป็นคนไม่เอาไหนได้อย่างไร!”

อาหยวนแววตาประหลาดใจเล็กน้อย

หลี่จุ่นยิ้มพูด “ถูกต้อง เวลาที่เราบรรยายว่าของสิ่งหนึ่งเป็นยังไง จะต้องมีรายละเอียด และนี่ก็คือตัวอย่าง บอกว่าข้าเป็นคนไม่เอาไหน คนอื่นจะรู้ได้ยังไงว่าข้าไม่เอาไหนยังไง”

“แต่ถ้าบอกว่าขนาดจะเชือดไก่ข้ายังต้องเหน็ดเหนื่อย วิ่งยังเร็วสู้คนอื่นเดินไม่ได้ งั้นคนอื่นก็จะเข้าใจได้ทันที ที่แท้ข้าก็เป็นคนไม่เอาไหนอย่างนี้นี่เอง ภาพลักษณ์ไม่เอาไหนจะฝังลึกในใจคนมากกว่าเดิม”

พออาหยวนได้ฟังแล้วก็ตะลึงเล็กน้อย คำพูดง่าย ๆ กลับทำให้เรื่องราวเปลี่ยนไปเลย

นี่น่าสนใจจริง ๆ!

นางเลื่อมใสหลี่จุ่นมากขึ้นทุกที

หลี่จุ่นยิ้มพูด “อาหยวน ต่อไปถ้าเจ้าอยากให้คนอื่นเข้าใจอะไร หรืออยากให้คนอื่นรู้อะไร เจ้าต้องบรรยายรายละเอียด แบบนี้ถึงทำให้คนจำได้แม่นกว่าเดิม”

“อย่างเช่นเจ้าจะบอกข้าว่าวรยุทธ์ของคนคนหนึ่งร้ายกาจยังไง เจ้าก็บรรยายว่าเขาสามารถเอาชีวิตคนได้ในหมัดเดียว เตะทีเดียววัวก็ตายแล้ว แค่แตะปลายเท้าก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังคา แบบนี้ข้าก็จะรู้ว่าวรยุทธ์คนคนนี้ร้ายกาจยังไงแล้ว”

“นี่น่ะ คือเคล็ดลับในการพูดอย่างหนึ่ง ถ้าพูดได้ดี ก็จะทำให้เราทำงานบางเรื่องสำเร็จได้ง่ายกว่าเดิม”

อาหยวนราวกับมีความคิดทันที พยักหน้าน้อย ๆ และตอบว่า

“ข้าน้อยเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง”

ไม่นานหลินชิงก็มาหาหลี่จุ่น

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยคิดว่าต้องพาท่านอ๋องไปเจอกับเหล่าทหารสักหน่อย ให้ทุกคนได้เห็นท่านอ๋องซึ่งหน้า เช่นนั้นจึงลบล้างความสงสัยความกังวลของพวกเขา ให้ข่าวลือสลายไปโดยมิต้องทำอะไร”

พอหลินชิงเข้ากระโจมมาก็พูดเสนอทันที

“ให้ไปเจอกับเหล่าทหารซึ่งหน้าหรือ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วนิด ๆ ดูคล้ายกลัวอยู่บ้าง ถามว่า “ท่านกุนซือ นี่จะไม่ค่อยเหมาะกระมัง”