องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 417

หลี่จุ่นจะแสดงการเชือดไก่กันสด ๆ เลยหรือ

พอพูดออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะเอาจริง

อาหยวนนัยน์ตางามแข็งทื่อ แสดงออกว่าประหลาดใจเล็กน้อย

ท่านอ๋องงัดไพ่ออกมาไม่เหมือนใครจริง ๆ...

หลินชิงนิ่งไป

หลิวเซิ่งอึ้ง!

จางฟ่างชะงัก ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

ทหารที่พูดคนนั้นพร้อมคนที่เหลือตกตะลึงพรึงเพริด!

จะเชือดไก่ให้พวกเขาดูหรือ

พิสูจน์ว่าเขาเชือดไก่ไม่ลำบาก

ที่ว่าเชือดไก่ยังลำบาก มันเป็นแค่การพูดเปรียบเกินจริงเท่านั้น...

“ทุกคนดูสิ เขาผอมแห้งจริง ๆ สองมือขาวเนียนนั่นอย่างกับผู้หญิงแน่ะ ไม่แน่นะ อาจจะเชือดไก่ลำบากจริง ๆ”

“มิผิด ข้าก็รู้สึกว่าการที่เขาจะฆ่าไก่สักตัวมันลำบากลำบนจริง ๆ!”

“ข้าว่าน่าจะให้เขาพิสูจน์ตัวเองสักหน่อยนะ ให้โอกาสเขาเถอะ”

“นั่นสิ ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาฆ่าไก่จะลำบากจริง ๆ หรือเปล่า...”

ทุกคนเริ่มกระซุบกระซิบ จ้องหลี่จุ่นด้วยความอยากรู้ เวลานี้จู่ ๆ พวกเขาก็รู้สึกว่าท่านอ๋องคนนี้น่าสนใจเหมือนกัน

“แม่ทัพจาง รบกวนแล้ว!” หลี่จุ่นเห็นจางฟ่างยังอึ้งงันไม่ขยับ จึงขอไปอีกที

จางฟ่างเหงื่อตก เผยอปาก สุดท้ายก็โบกมือออกไปและพูดว่า “เจ้า ไปจับไก่ที่ห้องครัวมาสักตัวซิ!”

จางฟ่างสั่งให้คนไปจับไก่ที่ห้องครัวทันที

ไม่ถึงหนึ่งครู่ ทหารนายนั้นก็จับไก่โต้งกลับมาสองตัว แต่ละตัวแข็งแรงมาก แล้วยังดูดุมากด้วย ร้องกะต๊าก ๆ ไม่หยุด!

แววตาทางลับของนายทหารคนนั้นเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

ล้อเล่นอะไร นี่เขาจงใจจับไก่โต้งสองตัวที่ใหญ่ที่สุดในห้องครัวมาเลยนะ ตัวผู้สองตัวแข็งแรงอย่างนี้ กับคนธรรมดาจะฆ่ายังลำบากเลย ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะฆ่าลำบากหรือไม่

พอเห็นไก่โต้งตัวเบ้อเริ่มสองตัว หลินชิงหางตากระตุกทันที สองทหารที่ถือไก่อยู่คนนั้นทีหนึ่ง รู้สึกพอใจมาก

ไม่ใช่แค่หลินชิง แต่สายตาของจางฟ่างกับหลิวเซิ่งที่มองทหารนายนั้นก็เป็นมิตรที่สุด

ไม่ต้องพูดมาก เจ้านี่มีแววรุ่ง!

แต่สายตาของทหารที่เหลือแปลกออกไปนิด ๆ

“ท่านแม่ทัพ จับไก่มาแล้วขอรับ!” ทหารนายนั้นถือไก่พลางรายงานด้วยความเคารพ

“อื่ม ดีมาก ลำบากเจ้าแล้ว!” จางฟ่างชมเชย

จากนั้น จางฟ่างก็มองหลี่จุ่นแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง จับไก่มาแล้วขอรับ”

หลี่จุ่นมองไก่โต้งตัวกำยำสองตัว แล้วพูดกับคนที่จับได้ทันทีว่า “ไม่เลวนี่ เจ้าชื่อว่าอะไร ข้าจะหาโอกาสขอบคุณเจ้าเป็นการส่วนตัวสักหน่อย”