องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 425

เสิ่นจิงหงเดินตามคาราวานพ่อค้าไปทางตอนเหนือ และมาถึงเมืองเฟิงหั่วได้สองวันแล้ว จากนั้นก็พักอยู่ที่โรงเตี๊ยมหมิงเยว่

แต่ตอนนี้เธอยังรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนดี ตอนแรกคิดว่าถ้าที่นี่มีสงคราม ก็จะร่วมรบไปพร้อมกัน จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่โชคชะตาฟ้าลิขิต！

แต่ทว่า!

ตอนนี้เมืองเฟิงหั่วดูจะสงบสุขดี ไม่มีทีท่าว่าจะเกิดสงครามแต่อย่างใด เธอจึงไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไป

เสิ่นจิงหงสวมชุดรัดรูปพอดีตัว ท่าทางดั่งนักรบผู้กล้าหาญ ไม่แพ้ผู้ชายแม้แต่นิดเดียว มัดผมหางม้าทรงสูง ดูแล้วก็มีเสน่ห์ของหญิงสาววัยกลางคนอยู่บ้าง

ยืนอยู่บนโรงเตี๊ยม เสิ่นจิงหงทอดสายตามองไปทางทิศเหนือ

ได้ยินเถ้าแก่โรงเตี๊ยมบอกว่า ถ้าออกจากเมืองนี้ แล้วเดินตามคาราวานพ่อค้าไปเรื่อยๆก็จะเป็นเขตชายแดนแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

ออกจากแผ่นดินตอนเหนือ ระหว่างทางจะมีโจรขี่ม้าและโจรปล้นสะดมมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งอยู่ยิ่งเหิมเกริม คาราวานพ่อค้าจะต้องพึ่งการจ่ายส่วยในการเดินทาง และยังต้องจ้างคนมาคอยคุ้มกันระหว่างทาง ไม่เช่นนั้นคงก็จะขาดทุนอย่างย่อยยับ

“โจรขี่ม้า โจรปล้นสะดม?”

เสิ่นจิงหงหรี่ตาใคร่ครวญ

เธอเป็นถึงรองแม่ทัพทหารรักษาพระองค์ ก็ต้องมีความดุดันเคียดแค้นอยู่บ้างเล็กน้อย สำหรับโจรชั่วร้ายเหล่านี้ถ้าถูกกำจัดทิ้งไปได้ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี

ครั้งนี้ ในใจของเสิ่นจิงหงก็เกิดอุดมการณ์ของเป้าหมายใหม่ผุดขึ้น บางทีตนเองสามารถเป็นผู้คุ้มกันคาราวานพ่อค้าที่กำลังมุ่งสู่เส้นทางตอนเหนือ!

ชีวิตที่ต้องเผชิญกับการรบราฆ่าฟัน ไม่รู้ว่าจะต้องจากโลกนี้ไปวันไหน

“ท่านพ่อ พี่ชาย ขออภัยด้วย…”

“หลี่หลาง ถ้าข้าตายแล้ว เจ้าจะเสียใจหรือเปล่า…”

เสิ่นจิงหงพูดในใจ

เธอไม่รู้อย่างแน่นอน ว่าในเวลานี้หลี่จุ่นอยู่ที่ค่ายทหารของกองทัพเจิ้นเป่ยซึ่งห่างจากเธอไม่ไกลนัก สามารถพูดได้ว่าทั้งสองอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น

แต่ทว่า ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ตรงไหน ฉะนั้นแม้จะอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมแต่ก็เหมือนอยู่ห่างกันคนละฟากฟ้า

ทหารนอกกระโจมสองคนถูกเรียกกลับไปแล้ว ตอนนี้หลี่จุ่นสามารถเดินเข้าออกค่ายทหารได้ตามอำเภอใจ แต่สถานที่บางจุดที่สำคัญแน่นอนว่ายังคงเข้าไปไม่ได้

อย่างเช่นโกดังอาวุธกับโกดังเสบียง ซึ่งเป็นสถานที่สำคัญของทหาร

หลี่จุ่นได้ไปหาหลิวซาน เจ้าหลิวอ้วนคนนี้ถือว่าได้อยู่อย่างสุขสบาย

กำลังเฝ้าสิ่งของทหารพร้อมกับชวนทหารบางคนพูดคุยเรื่องไร้สาระ บางทีก็สวมบทเป็นนักเล่านิทาน เล่าเรื่อง《ไซอิ๋ว》ให้คนอื่นฟัง รวมถึงเรื่องสนุกที่เกี่ยวกับพลุดอกไม้

กริยาท่าทางดูคล่องแคล่วสมจริง ตอนที่หลี่จุ่นและอาหยวนไปถึง ก็เห็นเจ้าหลิวอ้วนกับทหารบางคนรวมหัวอยู่ด้วยกัน เจ้าหลิวอ้วนก็ได้เล่าประสบการณ์สั้นๆตอนที่ตนเองอยู่หอชุนฮวา ทหารพวกนั้นฟังจนได้แต่กลืนน้ำลาย ตื่นเต้นไปทั่วร่างกาย หายใจหอบเร็ว

“นี่ๆ พวกเจ้ารู้ไหม ผู้หญิงที่หอชุนฮวาแต่ละคนอวบอิ่มมีน้ำมีนวล แม้แต่สาวรับใช้ก็ยังมีใบหน้าที่สะสวย ถ้าได้เข้าไปที่หอชุนฮวาแล้ว ข้ารับรองว่าพวกเจ้าจะไม่อยากออกมาอีกเลย! ”

“จริงหรือ? ข้า ข้าได้ยินว่าแม่นางอวี้เซียงเป็นนางคณิกาชั้นสูง งดงามอย่างยิ่ง! จริงหรือเปล่า? พี่หลิว ท่านเคยเห็นอวี้เซียงหรือยัง?”