องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 426

ทั้งสามออกจากค่ายทหาร และเดินเข้าไปในเมืองอย่างเปิดเผย อาหยวนได้ป้ายแขวนเอวมาจากหลินชิง จึงเข้าออกเมืองได้อย่างตามใจชอบ

“อาหยวน เจ้าพอจะรู้ไหมว่าร้านอาหารที่ไหนราคาย่อมเยาบ้าง?” หลี่จุ่นถามขึ้น

ตอนนี้หลี่จุ่นกระเป๋าแบนแฟบ ไม่ร่ำรวยเหมือนตอนที่อยู่ในเมืองหลวง ถ้าจะไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ก็ต้องเลือกเป็นร้านที่หรูหราโอ่อ่าที่สุด

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว มีเงินติดตัวอยู่ไม่มาก

ตอนนี้เขามีสถานะเป็นนักโทษ จึงไม่สะดวกที่จะพกเงินติดตัวมากมาย ครั้งนี้บนตัวมีเงินติดตัวมาแค่ร้หลักอยตำลึงเงินเท่านั้น

จึงต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด เพราะถ้าเงินนี้ใช้หมดแล้วก็จะไม่เหลืออะไร

ฉะนั้นจึงต้องหาร้านอาหารที่ราคาย่อมเยา

อาหยวนคิดใคร่ครวญอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า “ร้านอาหารมีอยู่หลายร้าน แต่วันก่อนได้ยินมาว่าร้านอาหารของโรงเตี๊ยมหมิงเยว่ ถึงจะเป็นร้านที่ใหญ่ แต่ราคาค่อนข้างถูกและย่อมเยา”

ถึงยังไงหลี่จุ่นก็เป็นถึงท่านอ๋อง แม้จะอยู่ในสถานะนักโทษ แต่บรรดาศักดิ์ยังไม่ได้ถูกถอดออกไป

ถึงแม้หลี่จุ่นจะไม่ใส่ใจ แต่นางยังใส่ใจอยู่ และถ้านายบ้านตนรู้เรื่องนี้เข้าคงจะต้องรู้สึกปวดใจ เขาจึงต้องคิดแทนองค์หญิงใหญ่ ฉะนั้นจะไปร้านอาหารเล็กๆไม่ได้ ต้องไปร้านที่ดีๆหน่อย

“โรงเตี๊ยมหมิงเยว่”

หลี่จุ่นคิดไปคิดมาและพูดว่า “ดี พวกเราสามคนไปที่โรงเตี๊ยมหมิงเยว่กันเถอะ อยากกินอะไรก็พูดมาได้เลย ตอนนี้ข้ามีเงินติดตัวอยู่ไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะกินของอร่อยๆสักมื้อ”

โรงเตี๊ยมหมิงเยว่กับโรงเตี๊ยมหลินเยว่ที่เคยไปมาแล้วในครั้งที่แล้ว มีความแตกต่างกันแค่เพียงตัวอักษรเดียว แต่ไม่รู้ว่าเรื่องรสชาติอาหารจะแตกต่างกันมากเพียงใด

เจ้าหลิวอ้วนไม่มีความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น เวลานี้ขอแค่ได้กินขนมปังปิ้งข้างทาง ก็ดีกว่ากินอาหารจืดชืดในค่ายทหารเสียอีก

อาหยวนเดินนำทางอยู่ข้างหน้า หลายวันที่ผ่านมานางได้ทำตามคำสั่งของหลี่จุ่นเดินเที่ยวเตร่ไปในที่ต่างๆ เพราะเหตุนี้นางจึงคุ้นเคยทุกตรอกซอกซอยในเมืองเฟิงหั่วเป็นอย่างดี แน่นอนว่าจะต้องรู้จักที่ตั้งของโรงเตี๊ยมหมิงเยว่อยู่แล้ว

ทั้งสามมุ่งหน้าไปที่โรงเตี๊ยมหมิงเยว่

เมื่อเดินไปได้ครึ่งทางและอยู่ไม่ไกลจากโรงเตี๊ยมหมิงเยว่ หลี่จุ่นก็ได้หยุดเดินกะทันหัน ขมวดคิ้วและมองดูกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้า

“พี่จุ่น เกิดเรื่องอะไรหรือ? ทำไมจู่ๆถึงได้หยุดเดินล่ะ?” เมื่อหลิวซานเห็นหลี่จุ่นหยุดเดิน จึงเอ่ยปากถามขึ้นมา

อาหยวนก็หันไปมองหลี่จุ่นเช่นกัน เห็นหลี่จุ่นหยุดเดินกะทันหันเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา

หลี่จุ่นส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่มีอะไร ข้าคงจะตาฝาดไปเอง”

เขารู้สึกเหมือนมองเห็นเสิ่นจิงหงแล้ว แต่อยู่ห่างกันเกินไป จึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

แต่ก็คิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเวลานี้เสิ่นจิงหงน่าจะอยู่ในเมืองหลวง จะมาปรากฎตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไร?

ตนเองคงจะตาลายไปแล้ว

เมื่อนึกถึงเสิ่นจิงหงขึ้นมา ในใจหลี่จุ่นก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

หญิงสาวซื่อๆในครอบครัวตนเอง จะว่าไปแล้วก็คิดถึงนางอยู่เหมือนกัน