องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 437

ม้าศึกสองตัวนั้นสง่างามอย่างยิ่ง วิ่งไปข้างหน้าจนฝุ่นตลบ

ทุกคนต่างจับตามอง

ม้าของหลินชิงจะมีเครื่องหมายสีดำประทับที่ก้น ส่วนของหลี่จุ่นจะเป็นสีขาว

สามารถแยกแยะและจำได้ง่าย

“ท่านกุนซือต้องชนะ”

“ท่านกุนซือผู้เกียงไกร”

เหล่าทหารต่างตะโกนให้กำลังใจหลินชิงไม่หยุด ในสายตาของพวกเขา หลินชิงจะต้องชนะอย่างแน่นอน

ส่วนหลี่จุ่นนั้น ก็แค่ท่านอ๋องผู้ไม่เอาถ่าน แม้แต่หลักการที่ว่าม้าก็เหนื่อยเป็นยังไม่รู้ ดันใช้ม้าตัวเดิมวิ่งสองรอบ ช่างเหลวไหลสิ้นดี

พวกเขาไม่เคยเห็นการแข่งม้าเช่นนี้มาก่อน

กระนั้น ท่านอ๋องผู้ไม่เอาถ่านคนนี้จะเทียบกับท่านกุนซือได้อย่างไร

ต้องแพ้อย่างแน่นอน

พวกเขาเชื่อเช่นนั้นโดยไร้ข้อกังขา

ทว่า ทันใดนั้น

ทุกคนต่างเห็นม้าตัวที่มีเครื่องหมายสีขาวเร่งความเร็วขึ้นอย่างกะทันหันและแซงหน้าม้าตัวที่มีเครื่องหมายสีดำทันที

ชู้ด~

เพียงชั่วพริบตาเดียว

เสียงตะโกนให้กำลังใจของทุกคนทั้งสนามพลันเงียบสงบลงทันที ราวกับมีพายุพัดผ่านมาอย่างรวดเร็วและพัดเสียงตะโกนให้กำลังใจทั้งหมดไป

เหล่าทหารต่างตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ

ผ่านไปสักพัก พวกเขาถึงถอนหายใจด้วยความตกใจและจ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ จากนั้นก็เห็นม้าตัวนั้นของหลี่จุ่นวิ่งทิ้งห่างจนไม่เห็นฝุ่นด้วยตาพวกเขาเอง เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ทิ้งระยะห่างไปไกลมาก

“เป็นไปได้อย่างไร”

“ข้า ข้าตาฝาดไปแล้วหรือ”

“ม้าตัวนี้เพิ่งวิ่งไปแล้วรอบหนึ่งมิใช่หรือ”

“ใช่ๆ... เหตุใดยังสามารถวิ่งได้เร็วปานนี้”

“ช่างมหัศจรรย์เสียจริง”

“โอ้ พระผู้เป็นเจ้า...”

ฉากนี้น่าทึ่งมากจนทุกคนไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

แม้แต่หลินชิงที่นั่งอยู่บนอัฒจันทร์ก็หน้าซีดเผือดในทันทีและแอบพูดในใจว่าไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงแล้ว รอบนี้เขาแพ้แน่ๆ

จางฟ่างและหลิวเซิ่งก็หน้าซีดเผือดในทันทีเช่นกัน ต่างจ้องมองม้าสองตัวในลู่วิ่งพลางใจเต้นตุ๊บตั๊บ

ท่านกุนซือจะแพ้แล้ว...

เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร

ดวงตาสวยของอาหยวนเบิกตากว้าง ตื่นเต้นจนเกือบร้องออกมา แล้วรีบหันไปมองหลี่จุ่นทันที จากนั้นก็พบว่าหลี่จุ่นกำลังอมยิ้มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยกุศโลบาย

เขาคาดเดาถึงฉากนี้ไว้ล่วงหน้าแล้วจริงๆ

ทันใดนั้น อาหยวนก็ใจสั่นเล็กน้อย รู้สึกว่าหลี่จุ่นในเวลานี้ แม้จะนั่งอยู่เฉยๆ ร่างกายก็ดูสูงใหญ่ยิ่ง

“นี่ นี่ ชนะแล้ว...”