องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 441

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของหลี่จุ่นเล็กน้อย อาหยวนเองก็อดยิ้มไม่ได้

พวกหลินชิงทั้งสามคนเต็มไปด้วยความหวังร้าย น่าเสียดายที่ดันมาเจอหลี่จุ่น เรื่องความชั่วร้ายนั้นหลี่จุ่นมีมากกว่าพวกเขาเยอะจนเทียบกันไม่ติด

จนถึงตอนนี้ทั้งสามคนได้รับความพ่ายแพ้ต่อหน้าหลี่จุ่นมาหลายครั้งแล้ว ดูผิวเผินเหมือนว่าหลี่จุ่นจะถูกรังแกไม่น้อย แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาเองต่างหากที่ต้องรับผลที่ตามมา

“ท่านอ๋อง ทหารสองคนนี้ถือว่าเป็นพวกที่กล้าหาญและเก่งกาจด้านการต่อสู้ในกองทัพของเรา ไม่มีวรยุทธแต่หมัดเท้ายอดเยี่ยมมาก คิดว่าน่าจะตรงตามที่ท่านอ๋องต้องการ!”

ไม่นานนักหลิวเซิ่งก็หาทหารมาได้สองคน ร่างกายดูแข็งแกร่งทรงพลังและมีสายตาเฉียบคม ครั้งนี้หลิวเซิ่งต้องการล้างแค้นจริง ๆ สินะ

จงใจหาคนที่ ‘กล้าหาญเก่งกาจ’ สองคนนี้มา

จู่ ๆ สีหน้าของอาหยวนก็เปลี่ยนไปจนดูไม่ได้เล็กน้อย

หลินชิงและจางฟ่างขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา การพ่ายแพ้การแข่งม้าไม่เพียงแต่ไม่ทำให้หลี่จุ่นอับอาย แต่ยังทำให้ทหารเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเขาใหม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาอยากเห็น

ดังนั้นจำเป็นต้องให้ทหารเข้าใจอย่างชัดเจนว่า หลี่จุ่นไม่สมควรที่จะมีอำนาจในการควบคุมกองทัพทางตอนเหนือและอำนาจในการสั่งการกองทัพทั้งหมด

การให้พวกทหารได้เห็นหลี่จุ่นโดนซ้อม น่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด

“พวกเจ้ารีบไปคาราวะท่านอ๋องเร็วเข้า!” หลิวเซิ่งพูดเสียงดัง

“คาราวะท่านอ๋อง!” ทหารทั้งสองคาราวะเสียงดังลั่นทันที

หลี่จุ่นพยักหน้าและกล่าวว่า “พี่ชายทั้งสองโปรดออมมือให้ข้าด้วย!”

ทั้งสองมองหน้ากันทันที แต่ก็ยังพยักหน้า

ทว่า แม่ทัพสั่งให้พวกเขาสั่งสอนเขาหนัก ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน แท่นสูงก็ว่างเปล่าในทันที ทุกคนถอยออกจากแท่นสูงชั่วคราว ยกเว้นหลี่จุ่นกับหนึ่งในทหารสองคนนั้น

ดูเหมือนว่าอาหยวนจะรู้สึกประหม่า จ้องมองหลุ่จ่นอย่างไม่ละสายตาพร้อมที่จะเข้าไปช่วย หากพวกเขาลงมือหนักเกินไป นางจะเข้าไปจัดการโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น!

ดวงตาของหลินชิงฉายแววสับสนเล็กน้อย รู้สึกว่าแบบนี้ไม่น่าจะดี

ดวงตาของจางฟ่าง และหลิวเซิ่งเย็นชาเล็กน้อย

“ท่านอัครมหาเสนาบดีมาถึงแล้ว!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมดังขึ้น ทุกคนมองไปทางเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย จี้จงชิงปรากฏตัวพร้อมกับจงจื่อหนิงในชุดเกราะสีเงินและทหารอีกสองสามคนข้าง ๆ พวกเขา

“ท่านอัครมหาเสนาบดี!”

พวกหลินชิงทั้งสามสีหน้าเปลี่ยนไป พวกเขารีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อแสดงความเคารพทันที

จี้จงชิงเหลือบมองหลินจุ่นบนแท่นสูง พยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่าท่านอ๋องกำลังจะเข้าร่วมการประลองฝีมือ ข้าก็เลยแวะเข้ามาดู พวกเจ้าทั้งสามไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”

“เชิญท่านอัครมหาเสนาบดี!” จางฟ่างให้คนนำเก้าอี้มาให้จี้จงชิงทันที ก่อนจะเชิญให้เขานั่งดู

“ท่านอ๋องมีทักษะการต่อสู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แม่ทัพจาง เจ้าอย่าปล่อยให้คนของเจ้าทำให้เขาได้รับบาดเจ็บอย่างเด็ดขาด ท่านอ๋องสถานะแตกต่างกับข้า ตัวตนของเขานั้นสูงส่งนัก”

สีหน้าของจางฟ่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย

จี้จงชิงมาเพื่อสนับสนุนหลี่จุ่น...

สีหน้าของหลิวเซิ่งแทบจะดูไม่ได้ในทันที

หลินชิงรีบยิ้มรับและพูดว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีอย่ากังวลไป ท่านอ๋องและน้องชายทั้งสองแค่จะประลองกันแบบกระชับความสัมพันธ์กันเฉย ๆ ข้าน้อยจะไม่ให้ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว!”

“ใช่ ท่านอัครมหาเสนาบดีไม่ต้องกังวล!”

จางฟ่างแอบถอนหายใจ พยักหน้าอย่างแรง แล้วตะโกนบอกทหารบนแท่นสูง “เจ้าอย่าทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะให้เจ้าแดกกระบอง!”

เดิมทีทหารคนนั้นเตรียมไว้แล้วว่าต้องทำอย่างไรให้หลี่จุ่นทุกข์ทรมาน จู่ ๆ ก็พยักหน้าอย่างหดหู่ ดูเหมือนว่าเขาจะทำร้ายท่านอ๋องไม่ได้แล้ว