องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 474

หลี่จุ่นขี่อาชาสีดำ

ท่วงท่าขรึม เอวหลังตั้งตรง!

ย่างเท้าเข้าประตูเมืองช้า ๆ

เขาที่อยู่ในชุดเกราะ เวลานี้องอาจยิ่งนัก แม้สรีระจะผ่ายผอม แต่แลดูเหมือนดาบคมกริบเล่มหนึ่งที่ตั้งอยู่บนหลังอาชา

ภาพนี้ประทับอยู่ในตาของเสิ่นเลี่ย ทำให้ภาพลักษณ์ของหลี่จุ่นเก่งกาจอย่างหาที่เปรียบมิได้

ภาพนี้ไม่เพียงแต่ประทับอยู่ในดวงตาของเสิ่นเลี่ย แต่ยังประทับอยู่ในความทรงจำและหัวใจของเหล่าทหารอีกด้วย!

แม้จะเป็นหลินชิงกับจี้จงชิง เวลานี้ก็เหม่อลอยเล็กน้อยเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าใครกึ่งคุกเข่าลงต้อนรับเป็นคนแรก คำว่า “คำนับท่านจอมทัพ” ดังขึ้น จากนั้นก็เปิดทางออกอัตโนมัติ บรรดาทหารต่างกึ่งคุกเข่าต้อนรับอย่างต่อเนื่อง

“คำนับท่านจอมทัพ”

“คำนับท่านจอมทัพ”

“ข้าน้อยคำนับท่านจอมทัพ”

“...”

เสียงเรียกดังครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายเชื่อมต่อกัน ดังสะเทือนไปถึงแผ่นฟ้า

จี้จงชิงและหลินชิงที่เห็นภาพนี้รู้ในบัดดล ออกรบเพียงหนเดียว หลี่จุ่นก็เข้าไปอยู่ในใจคน ได้รับการปกป้องจากเหล่าทหารแล้ว!

หลี่จุ่นขี่ม้าเดินไปถึงใจกลางถนน กวาดสายตามองทัพใหญ่สีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะเอ่ยเสียงดังว่า

“เหล่าพี่น้อง ลำบากพวกท่านแล้ว!”

“แต่พวกเราจำเป็นต้องเดินทางต่อ วันนี้ข้าต้องถึงเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ให้ไอ้คนป่าเถื่อนพวกนั้นได้เห็นท่วงทำนองของกองทัพพิทักษ์อุดรเรา!”

“พวกเรายินดีติดตามท่านจอมทัพ!” มีคนตะโกนขึ้น!

ไม่นานเสียงที่สองก็ดังต่อ จากนั้นก็ดังระงม

“พวกเรายินดีติดตามท่านจอมทัพ!”

“พวกเรายินดีติดตามท่านจอมทัพ!”

“...”

เสียงดังสนั่นฟ้าทั่วทั้งด่านเฮยเฟิง

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ภาพตรงหน้านี้ จะบอกว่า ‘โบกแขนเพรียกหา ผู้ขานตอบมวลเมฆา’ ก็ไม่เกินไปสักนิด

พลันเอ่ย “ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ทัพใหญ่พักผ่อนเตรียมตัวอยู่กับที่ครู่หนึ่ง ให้อาหารม้า เติมเสบียงให้เรียบร้อย!”

“ขอรับ!”

“จอมทัพมีคำสั่ง ทัพใหญ่พักผ่อนเตรียมตัวอยู่กับที่!”

“จอมทัพมีคำสั่ง พักผ่อนเตรียมตัวอยู่กับที่ เลี้ยงม้าศึกให้อิ่ม เตรียมเสบียงให้เรียบร้อย!”

“...”

เมื่อหลี่จุ่นลงจากม้า ก็มีทหารมาจูงม้าของเขาไปให้อาหารทันที

ตอนนี้เอง

“ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า! พวกเจ้ากล้ารุกล้ำแคว้นเฟิงเฉวี่ยนของเรา พวกเจ้ากล้านักนะ รนหาที่ตายแล้ว!”

“ทำตัวดีหน่อย ไม่งั้นข้าจะฟันเจ้าเสีย!”

เสียงเอะอะดึงความสนใจของหลี่จุ่น