องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 475

“ท่านจอมทัพ เชิญใช้ดาบของข้าน้อยได้!”

แม่ทัพที่อยู่ด้านข้างยื่นดาบพัวเตาให้

หลี่จุ่นรับมา หนักประมาณหนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยใบหน้าปราศจากอารมณ์

“พี่น้องทุกท่าน ดูเถิดว่าข้าจะบั่นคอคนผู้นี้ยังไง!”

บรรดาทหารที่มุงล้อมจับสายตาเป็นหนึ่ง เบิกตาโตมองทันที

ท่านจอมทัพจะฆ่าคนด้วยตัวเอง นี่เป็นสถานการณ์ที่ยากจะพบเห็นนะเนี่ย!

‘เจ้าหัวแข็ง’ ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนผู้นั้นตัวแข็งเกร็งทันที แต่นาทีต่อมา ตัวดาบเย็นเฉียบก็ทาบอยู่ที่ลำคอของเขาแล้ว หลี่จุ่นพูดว่า

“พี่น้องทั้งสอง โปรดหลีกไปก่อน ดาบของข้าจะได้ไม่ทำร้ายถูก!”

ทหารที่กดตัวอีกฝ่ายกระโดดออกทันที

หลี่จุ่นเล็ง จากนั้นก็ควงมีดเล่มใหญ่อย่างเร็วแรง!

ครั้นเห็นยกมือขึ้นดาบจะลง หัวคนจะหล่นลงกับพื้นแล้ว!

“ข้าอยากมีชีวิต!! ข้ายังอยากอยู่ต่อ! ข้าอยากรอด!!!” จู่ ๆ ‘เจ้าหัวแข็ง’ ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็ร้องขึ้น!

หลี่จุ่นหยุดมือ ยิ้มและพูดว่า “ข้ายังนึกว่าเจ้าไม่กลัวตายเสียอีก...ว่ามา เจ้าชื่ออะไร”

“ข้า ข้าชื่อว่าหนีกู่...”

“เจ้าเรียนภาษาของราชวงศ์อู่มาจากไหน” หลี่จุ่นถาม

“แม่ แม่ข้าเป็นคนทางเหนือของราชวงศ์อู่...” หนีกู่ตอบ

หลี่จุ่นพยักหน้าน้อย ๆ

สมัยก่อนเคยเกิดสถานการณ์ที่ทัพใหญ่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนปล้นสะดมทางเหนือ ผู้หญิงและสิ่งของเป็นเป้าหมายที่อีกฝ่ายจับตามอง

เจ้านี่คงเกิดมาเพราะอย่างนั้นนั่นแหละ

หลี่จุ่นยื่นดาบกลับไป จากนั้นก็ถามว่า “ตอนนี้เมืองหลวงของพวกเจ้ามีกำลังพลอยู่เท่าไร”

หนีกูกัดฟันตอบ “...ไม่ถึงห้าหมื่น!”

“น้อยอย่างนี้เชียว”

หลี่จุ่นประหลาดใจเล็กน้อย พอคิดสักหน่อยก็เข้าใจ จึงเอ่ยต่อ “ก็จริง มีสามหมื่นอยู่ที่เทือกเขาชิงเฟิงนี่นะ”

เทือกเขาชิงเฟิงอยู่ละแวกแม่น้ำต้าเฉิน แคว้นเฟิงเฉวี่ยนตั้งด่านอยู่ที่นั่น ป้องกันการโจมตีของแคว้นเยียน

พอหนีกู่ได้ฟังก็อึ้งไป “เจ้า เจ้ารู้ได้ยังไง”

หลี่จุ่นมองเขาแวบหนึ่งแล้วยิ้มตอบ “ข้าก็บอกแล้ว ข้าเห็นสิ่งที่เรียกว่าไร้เดียงสาอยู่บนหน้าเจ้า”

หนีกู่ตกตะลึงพรึงเพริด

หลี่จุ่นเอ่ย “ถ้าไม่อยากตายก็เชื่อฟังแต่โดยดี เอาไว้สงครามยุติแล้ว ข้าจะปล่อยเจ้ากลับไป ถ้าถึงตอนนั้นแคว้นเฟิงเฉวี่ยนของเจ้ายังอยู่ละก็นะ”

สีหน้าหนีกู่ปั่นยากถึงที่สุด

“ทหาร กุมตัวเขาไป มัดมือเท้าเขา ให้เขาตามทัพใหญ่ขึ้นเหนือ!” หลี่จุ่นออกคำสั่ง

“ขอรับ!”