องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 478

พอซือหม่าเหย่ได้ยินก็ถามขึ้นทันที

“ท่านอา แต่ถ้าจี้จงชิงรู้ว่ามีเราอยู่ อย่างนั้นก็ต้องรู้ว่าพวกเราจะทำอะไร...”

ซือหม่าชิงอวิ๋นพลันหัวเราะ เอ่ย

“ฉะนั้น ที่พวกเราจะสู้ด้วยก็คือเวลา! ถึงจี้จงชิงจะป้องกันไว้แล้ว แต่แค่พวกเราเร็วพอ เช่นนั้นก็ต้องโจมตีเมืองเฟิงหั่วสำเร็จก่อนที่เขาจะกลับมาแน่ ข้าก็อยากจะรู้นัก ถึงตอนนั้นตาแก่เจ้าเล่ห์จี้จงชิงจะยังหัวเราะออกอีกหรือไม่”

ซือหม่าเหย่นัยน์ตาหดเล็ก จากนั้นก็ฉายแววฮึกเหิมก่อนจะพูดว่า

“ท่านอาร้ายกาจนัก เพิ่งเรียนรู้ก็ใช้งานได้ทันทีจริง ๆ!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นอิ่มเอมกับการสอพลอของหลานชายมาก มือใหญ่โบกและเปล่งเสียงอย่างผยอง

“ถ่ายทอดคำสั่งทัพใหญ่ เตรียมตัวทันที อีกหนึ่งเค่อทัพใหญ่เคลื่อนพลลงใต้ทั้งคืน บุกโจมตีเมืองเฟิงหั่วชายแดนเหนือราชวงศ์อู่!”

“ขอรับ!”

ซือหม่าเหย่ไปถ่ายทอดคำสั่งด้วยใบหน้าตื่นเต้นทันที

พอซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นหลานชายออกไปไกลแล้ว ก็มองแผนที่ตรงหน้าด้วยความมั่นใจและหัวเราะเอ่ย

“จี้จงชิงเจ้าเล่ห์ เจ้านึกว่าข้ากลัวว่าเจ้ามีการเตรียมตัว คิดว่าข้าต้องไม่กล้าเอาอย่างเจ้าแน่ ก็เลยกล้ายกทัพไปโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนละสิ แต่ข้าจะเอาอย่างเจ้านั่นแหละ ลงใต้ทั้งคืน! ข้าก็จะดูสิว่าถ้าข้าได้เมืองเฟิงหั่วแล้ว เจ้ายังจะยิ้มออกหรือไม่ ฮ่า ๆ ๆ”

ทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นค่อนข้างใกล้ ดังนั้นจึงรู้ข่าวเป็นคนแรกว่ากองทัพพิทักษ์อุดรโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

พอถึงครึ่งคืนหลัง เมืองหลวงราชวงศ์อู่ หลี่เจิ้งถูกปลุกขึ้นจากความฝัน

“ไท่ฟู่ มีเรื่องอันใดหรือ”

หวังเหลียนพาเสิ่นคั่วมาเข้าเฝ้าอยู่ข้างนอกในยามวิกาล

แม้หลี่เจิ้งจะไม่ชอบที่ตัวเองถูกรบกวนยามหลับฝัน แต่เวลานี้กำลังอยู่ในสถานการณ์เฝ้าระวังการรบ

น้อยนักที่เสิ่นคั่วจะมาในยามวิกาล จะต้องเกิดเรื่องแน่

หลี่เจิ้งให้หวังเหลียนพาเสิ่นคั่วเข้ามาทันที

เสิ่นคั่วคุกเข่าคำนับเลย จากนั้นก็รายงาน

“ฝ่าบาท กระหม่อมเพิ่งได้รับข่าวจากทางตอนเหนือ จอมทัพคนใหม่หลี่จุ่นแห่งกองทัพพิทักษ์อุดรนำกำลังพลแปดหมื่นบุกขึ้นเหนือ โจมตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“อะไรนะ!”

หลี่เจิ้งสะดุ้งจนลุกขึ้นพรวด ดวงตาเบิกโพลง ไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเลย!

หลี่จุ่นนำพลแปดหมื่นตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนหรือ!

นี่ นี่ สงครามทำอย่างนี้ได้ด้วยหรือ!

จากนั้นก็พลันตอบสนอง เนื้อตัวเย็นวาบ!

นี่จะบ้าไปแล้วหรือ!

หวังเหลียนก็แทบทรุดลงไปเดี๋ยวนั้นเหมือนกัน