องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 493

ตอนนี้ซือหม่าชิงอวิ๋นโกรธจัด!

ไม่คิดเลยว่าความกังวลนั้นได้เกิดขึ้นจริง หัวขโมยเฒ่าจี้จงชิงถือโอกาสใช้ความเหนื่อยล้าของกองทัพและบุกเข้าโจมตี!

“จี้จงชิง เจ้าช่างเป็นหัวขโมยที่ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์นัก! ข้ากับเจ้าคงอยู่ร่วมกันไม่ได้แล้ว! หากข้าไม่สามารถเอาชนะเจ้าได้ในชีวิตนี้ ข้าก็ไม่สมควรที่จะเป็นแม่ทัพ!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นคำรามออกมาขณะที่กำลังจู่โจมฆ่า

เป็นธรรมดาที่จี้จงชิงจะไม่ได้ยินซือหม่าชิงอวิ๋นต่อว่าเขา ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็อยู่ห่างกัน และมีการตะโกนต่อสู้กันทุกที่ แต่จี้จงชิงก็ยังคงจามออกมาอย่างอธิบายไม่ได้

เขาพึมพำ “ช่วงนี้ข้าถูกลมหนาวงั้นหรือ ทำไมถึงได้จามอยู่เรื่อย ๆ”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น เขาก็ควบม้าออกไปทันที และพูดว่า “อย่าเอามาติดข้านะ ลมหนาวสามารถฆ่าคนตายได้!”

ในสมัยโบราณ การรักษาพยาบาลยังคงแย่อยู่และไม่มีการฉีดวัคซีน หากเป็นหวัดขึ้นมาก็อาจถึงแก่ชีวิตได้

ดังนั้นจึงควรระวัง

ซือหม่าชิงอวิ๋นไม่รู้ว่าเขาฆ่าศัตรูไปได้กี่คน แต่จู่ ๆ เขาก็พบกับมือหน้าไม้กลุ่มหนึ่ง ซือหม่าชิงอวิ๋นจึงรีบขี่ม้าและเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วทันที

เขาไม่กล้าที่จะพุ่งไปหามือหน้าไม้ เพราะอาจจะทำให้ตายเอาได้ง่าย ๆ

แต่ทว่า!

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาเขา

จนกระทั่งม้าที่อยู่ใต้ร่างเขาส่งเสียงร้อง เมื่อเขาหันไปก็พบว่าม้าของเขาถูกลูกธนูยิงใส่รัว ๆ จนทำให้มันล้มลงอย่างรวดเร็ว!

“ท่านแม่ทัพ!” ทหารที่อยู่ใกล้ ๆ พุ่งเข้ามาช่วยเขา ซือหม่าเหย่เองก็เห็นว่าอาของเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขันจึงรีบเข้ามาหาทันทีเช่นกัน

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!

แต่ทว่า!

ลูกธนูยิงขึ้นไปในอากาศ และยิงตรงเข้ามาเพื่อต้องการจะฆ่า!

ซือหม่าเหย่ตะโกน “เดี๋ยวก่อน รอจนกว่าศัตรูจะยิงเสร็จ!”

แม้ว่าหน้าไม้นี้จะทรงพลังแต่ก็ต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการเปลี่ยนลูกธนูหน้าไม้ โดยปกติแล้วจะไม่ค่อยใช้กันในสนามรบในระยะใกล้ เพราะอาจจะทำให้ตายเอาได้ง่าย ๆ

ไม่คิดว่ากองทัพราชวงศ์อู่จะนำมันออกมาใช้ ซึ่งดูเหมือนว่าจี้จงชิงที่ไม่เคยอยู่ในสนามรบจะทำผิดพลาดที่เอามันออกมาใช้เช่นนี้!

ทันทีที่การยิงเสร็จสิ้น ซือหม่าเหย่ก็รีบพูดทันที “ตอนนี้แหละ รีบไปช่วยแม่ทัพ!”

เมื่อทหารที่อยู่รอบ ๆ ได้ยิน ก็รีบไปที่ด้านข้างของซือหม่าชิงอวิ๋นทันที ซือหม่าเหย่เองก็เช่นกัน และยังรีบพุ่งเข้าไปอย่างว่องไว

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!

แต่ทว่า!

ครู่ต่อมา ลูกธนูหน้าไม้ก็ยิงออกมารัว ๆ ทันที!

ฉึก ฉึก!