องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 500

อะไรนะ?!

จิ่งอ๋องแต่งกลอนใหม่อีกแล้วหรือ?!

ทุกคนรู้สึกอึ้ง!

ครั้งที่แล้วจิ่งอ๋องเขียนกลอนขึ้นเมื่อไหร่?

เหมือนจะเป็นฤดูวสันต์

ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว อีกหนึ่งเดือนก็เป็นฤดูร้อนแล้ว

กลอนเก่าๆที่หลี่จุ่นเคยเขียน ได้มีคนเอามาทำเป็นเล่ม ต้นฉบับถูกผลิกอ่านไปมาจนจะขาดอยู่แล้ว มีคนจำนวนไม่น้อยต่างรอคอยผลงานใหม่ออกมา

แต่ผ่านไปตั้งนานก็ไม่มีผลงานออกใหม่ อีกอย่างเจียงเฟิงก็เอ่ยปากพูดจาเช่นนั้น จึงทำให้ทุกคนเกิดความสงสัย เรื่องหมดสิ้นพรสวรรค์ จนไม่มีทางเขียนกลอนใหม่ได้อีกแล้ว

แต่ทว่า หวังเยียนหรันกลับบอกว่าไม่กี่วันที่แล้วหลี่จุ่นได้เขียนกลอนมอบให้นาง!

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนต้องตกใจ จนหัวใจสั่นสะท้าน!

ทุกคนในหอเหวินชวีพากันตอบสนองอย่างตื่นตระหนก！

“ยอดหญิงหวัง เรื่องที่ท่านพูดเป็นความจริงหรือ?”

“ใช่แล้ว ข้าไม่ได้พูดโกหกพวกเจ้า? เรื่องเช่นนี้จะอามาพูดล้อเล่นไม่ได้!”

“กลอนของท่านอ๋อง? จริงหรือเปล่า? โอ้คุณพระ ท่านอ๋องไม่ได้เขียนกลอนมานานมากแล้ว”

“ยอดหญิงหวัง ถึงแม้ว่าข้าจะเคารพท่าน แต่ท่านก็ไม่ควรเอาเรื่องเช่นนี้มาพูดล้อเล่น!”

“จริงด้วย ท่านอย่าคิดเอากลอนของตนเองมาตบตาพวกเรา โกหกว่าเป็นกลอนของท่านอ๋อง!”

“ยอดหญิงหวัง เป็นเรื่องจริงหรือเท็จ? จะมาพูดล้อเล่นไม่ได้นะ!”

“…”

คราวนี้ทั้งหอเหวินชวี เกิดโกลาหลขึ้นมาอย่างแท้จริง

อย่ามองแค่ว่าปกติตามท้องถนนในเมืองมักจะไม่มีการพูดถึงบทกลอนของหลี่จุ่นมากนัก แต่สำหรับคนที่ชอบศึกษาเรื่องกลอนอย่างแท้จริง ความเลื่อมใสที่มีต่อหลี่จุ่น ไม่สามารถจะบรรยายออกมาได้

และเมื่อได้ยินว่าหลี่จุ่นเขียนกลอนบทใหม่ ความรู้สึกอันร้อนร้นในชั่วพริบตาที่คาดหวังอยากจะเห็นด้วยตา ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูด!

และหากครั้งนี้ เป็นเรื่องที่หวังเยียนหรันพูดล้อเล่น เกรงว่าจะมีคนที่ไม่สามารถควบคุมสติอารมณ์ในเหตุการณ์นี้ อาจถึงขั้นหมดสติขาดลมหายใจไปเลยก็ได้

เวลานี้!

เสี่ยวจูก็รู้สึกตกตะลึงเช่นกัน!

มองดูคุณหนูของตนเองอย่างคาดไม่ถึง

ทำไมคุณหนูถึงพูดจาเลอะเลือนเช่นนี้ด้วยล่ะ?

ท่านอ๋องถูกส่งไปที่ชายแดนทางตอนเหนือครึ่งเดือนแล้ว จะเอาเวลาตอนไหนมาเขียนกลอนให้นางอีก?!

สงสัยคุณหนูคงจะคิดถึงท่านอ๋องจนป่วยเป็นโรคหลงผิดสะแล้ว…

เสี่ยวจูรู้สึกกังวลใจขึ้นมา จึงใช้มือดึงหวังเยียนหรันอย่างฉับพลัน พูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจว่า

“คุณหนู ท่าน ท่านอย่างพูดไปเรื่อยเปื่อยนะเจ้าค่ะ…ท่านอ๋องไปชายแดนตอนเหนือแล้ว จะเขียนกลอนให้ท่านได้อย่างไร? คุณหนู ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม? อย่าทำให้ข้าตกใจนะเจ้าค่ะ…”

“นังตัวดี เจ้าต่างหากที่มีปัญหา!”

หวังเยียนหรันก่นด่านางอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ยิ้มให้ทุกคนและพูดว่า “ข้าไม่ได้พูดล้อเล่นอย่างแน่นอน”

เวลานี้ เจียงเฟิงก็ยืนดูอย่างตาค้าง ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

นั่งลงบนเก้าอี้อย่างตัวแข็ง และไม่พูดไม่จาอยู่สักพัก

คงจะถูกหวังเยียนหรันทำให้โมโห จนได้แต่ถอนหายใจยาวๆ!