องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 504

จี้จงชิงบ้าไปแล้วหรือ

เพิ่งต่อทำศึกกับเขาไป ตอนนี้กลับไปโจมตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอีก กองทัพพิทักษ์อุดรทำจากเหล็กหรืออย่างไร

หรือว่าสังหารทหารห้าหมื่นนายของเขาแล้วทำให้เขาลำพองตัว

“ท่านอา พวกเราไปโจมตีเมืองเฟิงหั่วอีกครั้งเถอะ!” ซือหม่าเหย่เอ่ยขึ้นทันที พยายามจะลุกขึ้น

ทว่า

ซือหม่าชิงอวิ๋นกลับส่ายหน้าและเอ่ย “ไม่ได้! การที่เจ้าเฒ่าเจ้าเล่ห์จี้จงชิงกลับไปโจมตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอีกครั้ง จะต้องเตรียมการพร้อมสรรพแล้วแน่...”

“ครั้งนี้พวกเราเสียพลไปเยอะอย่างนี้ ข้าไม่อยากให้เกิดความผิดพลาดอีก เมืองหลวงถูกโจมตี ฮูเถี่ยถูต้องกลับเหนือแน่ ดังนั้นเอาไว้รอให้ทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูถึงก่อนแล้วค่อยร่วมคิดแผนการเถอะ”

“แต่ท่านอา กองทัพพิทักษ์อุดรมีกำลังอยู่แค่แสนคนเอง ถ้าไปบุกเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ต้องเอาคนไปอย่างน้อยเจ็ดหมื่นคน เช่นนั้นเมืองเฟิงหั่วต้องว่างเปล่าแน่!”

ซือหม่าเหย่รู้สึกว่าได้

หลัก ๆ เป็นเพราะเขาบาดเจ็บหนัก แค้นนี้กลืนไม่ลง อยากแก้แค้นใหญ่หลวงนี้ เวลานี้โอกาสมาถึงแล้ว ความปรารถนาแก้แค้นจึงทวีความรุนแรง

“ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้! ก่อนหน้านี้พวกเราเสียเปรียบครั้งใหญ่ เสียกำลังไปมากอย่างนี้ ในภาวะที่ไม่มีความมั่นใจเต็มร้อย ข้าจะไม่ส่งทหารไปอีก”

ท่าทีซือหม่าชิงอวิ๋นแน่วแน่อย่างผิดปกติ

เสียกำลังพลเกือบห้าหมื่น ทำให้เขาได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากประมาณหนึ่ง

อย่างไม่เป็นรูปเป็นร่าง เขาเกิดปมมืดในใจต่อจี้จงชิงแล้ว ครั้นกล่าวถึงกองทัพพิทักษ์อุดรยังรู้สึกหวาดหวั่นอยู่

อีกทั้งการลงใต้ครานั้น หากมิใช่เพราะเขาโชคดี น่ากลัวว่าต้องตายไปนานแล้ว หรือไม่ก็ตกหลุมพรางตาย

ซือหม่าเหย่ไม่ยอมแพ้

ซือหม่าชิงอวิ๋นเข้าใจความรู้สึกของหลานชายจึงเอ่ยว่า

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าต้องแก้แค้นให้เจ้าแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ พวกเราต้องรอให้ทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูขึ้นเหนือมาก่อน ถึงตอนนั้นค่อยรวมตัวกันลงใต้ไปเมืองเฟิงหั่ว ทัพใหญ่ของสองแคว้นมีถึงสองแสนคน แต่จี้จงชิงมีกำลังพลอยู่แค่แสนเดียว จะต้านทานได้ยังไง”

พอซือหม่าเหย่ได้ฟังก็ได้แต่ทอดถอนใจ

ทว่าจู่ ๆ เขาก็คิดขึ้นได้แล้วเอ่ย

“ท่านอา เช่นนั้นมิสู้เราส่งทหารไปช่วยเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ให้ตาแก่เจ้าเล่ห์จี้จงชิงกลับไปมือเปล่า!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นส่ายหน้าตอบ “ไม่ได้ พวกเรามีสนธิสัญญาอยู่ก่อนแล้ว ในช่วงที่เป็นพันธมิตร พวกเราจะไม่เข้าใกล้เมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าทำไมฮูเถี่ยถูถึงต้องกลับทางเหนือให้ได้เล่า ราชธานีของแว่นแคว้นสำคัญยิ่ง มิใช่เรื่องเล่น ๆ”

“เฮ้อ” ซือหม่าเหย่ถอนหายใจอีกเฮือก

เช่นนั้นคราวนี้แคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้แต่อวยพรให้ตัวเองแล้ว

…………………………………………….

เทือกเขาเฮยสง

ทัพใหญ่ที่หลี่จุ่นกับจงจื่อหนิงนำมาถึงแล้ว