องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 507

นอกเมือง

ทัพใหญ่หกหมื่นรออยู่นานแล้ว กำลังรอหลี่จุ่นสั่งบุก!

หลี่จุ่นขี่อยู่บนหลังม้า ลดดาบพกในมือลงช้า ๆ

เขาเงียบปราศจากเสียง มองเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่ไฟโหมสูงเฉียดฟ้าอยู่ตลอด

จงจื่อหนิงและอาหยวนที่อยู่ด้านข้างต่างนิ่งงัน

ต้องพูดเลย แผนการใช้ลูกศรติดไฟนี้เหนือคาดมาก และได้ผลกับเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนมากด้วย แต่อย่างไรก็ไม่ได้ปล่อยลูกศรออกไปมาก ดังนั้นไม่น่าจะทำร้ายคนมากเท่าไร

ทว่าสำหรับแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ถือว่าเป็นกลยุทธ์ถอนฟืนใต้กระทะ

ต่อให้รักษาเมืองเอาไว้ได้ แต่ก็ย่อยยับไปหมด หากต้องการฟื้นฟูให้กลับมาเจริญดังเก่า มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับทุ่งหญ้านี้

“บุกเมือง!”

ผ่านไปนาน จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ชักดาบชี้ข้างหน้า ตะโกนเสียงดังว่า “ทหารทั้งหมด โจมตี!”

จงจื่อหนิงควบม้าทะยานออกไปทันที พร้อมตะโกนว่า “ทหารทั้งหลาย ตามข้าไปบุกเมือง!”

“ฆ่า!”

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่าไอ้ลูกสุนัขพวกนี้ให้หมด!”

“บุกโจมตีแคว้นเฟิงเฉวี่ยน!”

“ลุย!”

“...”

กองกำลังทหารทั้งหมดร้องฆ่า ท่ามกลางสีสันรัตติกาล ทัพใหญ่ที่ราวกับมดกรูไปทางเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนปานน้ำหลาก!

ล้อมโจมตีสามด้านอีกครั้ง!

ประตูใหญ่เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนทั้งสี่ด้านถูกล้อมโจมตีสามด้านทันที!

ทหารรักษาเมืองในเมืองมีอยู่เจ็ดแปดหมื่นนาย แต่กำลังพลบางส่วนกำลังกุลีกุจอดับไฟอยู่ ทำให้ทหารที่เฝ้าเมืองของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนรู้สึกกดดันเป็นเท่าตัว

ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง นี่คือกองทัพพิทักษ์อุดรเชียวนะ!

กองทัพพิทักษ์อุดรที่ทำให้แดนเหนือได้ยินชื่อแล้วต้องขวัญผวา!

พวกเขาแพ้อยู่ในใจแล้วส่วนหนึ่ง ขวัญกำลังใจต่ำเตี้ยเรี่ยดิน!

การโจมตีเมืองดำเนินไปอย่างเร่าร้อน จงจื่อหนิงนำพลอยู่ทัพหน้า สั่งการให้เหล่าทหารขึ้นกำแพงเมืองไม่หยุด!

แน่นอนว่าคราวนี้หน่วยหน้าไม้กลก็ต้องมาเหมือนกัน

พวกเขาปกป้องทหารราบให้ขึ้นกำแพงเมืองได้ เทียบกับคราวก่อน เที่ยวนี้บุกได้แบบดื้อ ๆ บาดเจ็บล้มตายไปมาก ด้วยเหตุนี้กองทัพพิทักษ์อุดรจึงสามารถขึ้นไปถึงกำแพงและถอนตัวกลับมา รวมพลแล้วบุกโจมตีสังหารอีกครั้ง

“จะสำเร็จไหม”