องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 509

ร้องอนาถทันทีเสียงหนึ่ง ลูกน้องเข้าล้อมปกป้องทันที!

จงจื่อหนิงและอาหยวนรู้สึกเสียดายทันใด ถ้าสังหารอีกฝ่ายได้ สงครามนี้คงเอาชนะได้ครึ่งหนึ่งแล้ว!

“พี่น้องทั้งหลาย ฆ่า!”

จงจื่อหนิงคำราม ทวนยาวในมือดั่งมังกร ห้าวหาญนัก!

อาหยวนเห็นว่าพอประมาณจึงฝ่ากลับไปอยู่ข้างตัวหลี่จุ่น คุ้มครองเขาอยู่ข้างกาย

ยามนี้เนื้อตัวหลี่จุ่นก็มีสีสันเหมือนกัน เมื่อครู่ถูกฟันทีหนึ่ง แม้สวมชุดเกราะ แต่แผ่นหลังยังมีเลือดสดปื้นหนึ่ง หากเขายังกัดฟันทนเอาไว้ โบกดาบยาวในมือด้วยแววตาเย็นชา!

อาหยวนสังเกตเห็นว่าแผ่นหลังของหลี่จุ่นมีเลือดสดปื้นหนึ่ง ชุดเกราะก็ขาด นัยน์ตาหดเล็กฉับพลัน ตะโกนเสียงดังออกไป

“ท่านจอมทัพ!”

หลี่จุ่นหันขวับมองนาง ดุเบา ๆ “อย่าเอ็ดไป ข้าไม่เป็นไร!”

อาหยวนน้ำตาไหลพรากเดี๋ยวนั้น กัดฟันแน่นพลางผงกศีรษะแรง ๆ นางคุ้มครองอยู่ข้างกายหลี่จุ่นตลอดเวลา ไม่กล้าห่างแม้แต่ก้าวเดียวอีก

“หน่วยหน้าไม้กลขึ้นที่สูงเดี๋ยวนี้!”

หลี่จุ่นแผดเสียง!

“ขอรับ!”

บรรดาทหารในหน่วยหน้าไม้กลขานรับเดี๋ยวนั้น และขึ้นที่สูงอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้แม้พวกเขาได้รับคำสั่งแต่ไม่สบโอกาสสักที ครั้นหลี่จุ่นออกคำสั่งอีกหน นั่นคือต้องฝ่าขึ้นไปแล้ว!

“พี่น้องทั้งหลาย ลุย!”

ผู้บังคับกองพันคนหนึ่งในหน่วยหน้าไม้กลแผดเสียงตะโกน นำผู้ใต้บัญชาฝ่าขึ้นที่สูง

หน่วยหน้าไม้กลใช้หน้าไม้กล แต่ละคนจะมีลูกศรสามสิบดอก ด้วยเหตุนี้จึงไม่กล้ายิงไปเรื่อย มือธนูทั่วไปจะมีลูกศรอยู่ในมือไม่มาก เพียงห้าสิบดอก และต้องยิงทีละดอกเท่านั้น

เคราะห์ดีที่พวกเขาไม่ปะทะกับทัพศัตรูซึ่งหน้า มิเช่นนั้นคงจบเห่นานแล้ว

ในที่สุดหน่วยหน้าไม้กลก็ปะทุ ทยอยครองที่สูงได้ ทัพศัตรูไม่อาจแฝงตัวทันที ถูกยิงหัวไม่หยุด

ลดแรงกดดันของทหารราบและทหารม้าไม่น้อย ทางกองทัพพิทักษ์อุดรปะทุกำลังรบแข็งแกร่งทันที ด้วยการคุ้มครองของหน่วยหน้าไม้กล บุกไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง!

ยามนี้!

ท้องพระโรงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

“แย่แล้วไต้อ๋อง ประตูเมืองทางใต้ถูกโจมตีแตกแล้ว ทัพข้าศึกเข้ามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ขันทีวิ่งเข้ามาอย่างลนลาน ทำให้เหล่าขุนนางในท้องพระโรงใบหน้าเปลี่ยนสีทุกคน!

“อะไรนะ ตีแตกแล้วหรือ”

“ไอ้คนราชวงศ์อู่เหี้ยมโหด!”

“จบแล้ว จบแล้ว...”

“ทุกคนรีบหนีเร็ว...”

“...”

“จบกัน ๆ แคว้นเฟิงเฉวี่ยนของเราจบสิ้นแล้ว ไต้อ๋อง พระองค์รีบหนีเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”