องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 515

พันเซิ่งขมวดคิ้ว ส่ายหน้าทันที

จงจื่อหนิงกล่าวด้วยน้ำเสียงใจเย็น “เจ้าคนหยิ่งผยอง! บังอาจดูถูกจอมทัพของพวกเราหรือ การที่เจ้าแพ้ราบคาบครั้งนี้เป็นเพราะจอมทัพให้ข้ามาดักซุ่มล่วงหน้า...แน่นอน เป็นเพราะเจ้ามันพวกลำพองตัว ถึงได้ไม่รู้จักดูมาหาที่ตาย”

จอมทัพหรือ

เด็กน้อยนั่นน่ะนะ

เป็นไปไม่ได้!

พันเซิ่งไม่เชื่อ!

พันเซิ่งเอ่ยเสียงเย็น “แม้ข้าผู้แซ่พันจะแพ้ แต่ท่านกลับหยิบยกเด็กน้อยมาลบหลู่ข้าเช่นนี้ ข้าไม่ยอม!”

เด็กน้อยหรือ

ครั้นจงจื่อหนิงได้ยินก็พองขนทันที ยืนทวนจะเข้าไปสังหารอีกฝ่าย!

แต่ปฏิกิริยาของเหล่าทหารหน่วยหน้าไม้กลกลับรุนแรงยิ่งกว่า!

“บังอาจ ถึงกับกล้าลบหลู่จอมทัพหรือ! ฆ่ามันซะ!”

“เจ้านี่หาที่ตายแล้ว ข้าจะฟันมันเสีย มันกล้าว่าจอมทัพเป็นเด็กน้อย!”

“กำแหง!”

“เจ้าคนโอหัง มารับความตายเสียบัดนี้ กล้าว่าจอมทัพพวกเราเช่นนี้ ข้าจะยิงมันให้ตายเลย!”

“ฟันมันให้ตายเลย!”

“แม่ทัพใหญ่จง รีบฆ่ามันเร็วเถิด!”

“ห้ามใครบ่อนทำลายเด็ดขาด!”

“...”

ถ้อยคำของพันเซิ่งทำให้เหล่าทหารลุกฮือขึ้นมา ทหารกองทัพพิทักษ์อุดรที่อยู่รอบ ๆ เดือดดาลทันที โห่ร้องจะเข้าไปสังหารคนผู้นี้

คนผู้นี้กล้าบังอาจเยี่ยงนี้ บอกว่าจอมทัพเป็นเด็กน้อย นี่คือการลบหลู่อย่างหนึ่งโดยแท้!

“หยุดนะ!”

จี้จงชิงขวางจงจื่อหนิงที่ถือทวนเตรียมจะออกไป

ทว่าในใจกลับปลอดโปร่งยิ่งนัก

ในที่สุดเจ้าหลี่จุ่นนี่ก็มีคนว่าว่าเป็นเด็กน้องเสียที ช่างน่ายินดีโดยแท้!

ในหัวใจของจี้จงชิงร้องว่าดีใจ

แน่นอน เขาจะแสดงออกมาในเวลานี้ไม่ได้ เหล่าทหารโดยรอบกำลังเดือดดาลกันอยู่ ถ้าเขาเสี่ยงกับความยิ่งใหญ่แห่งโลกไม่ว่าดี ไม่แน่ว่าความเดือดดาลของเหล่าทหารจะมาลงกับเขาด้วยเหมือนกัน

บัดนี้ไม่มีผู้ใดเทียบเคียงชื่อเสียงหลี่จุ่นได้เลย โดยเฉพาะหลังจากนำเหล่าทหารคว้าชัยมาได้อย่างต่อเนื่อง การปกป้องเขานั่นเรียกว่าน่าทึ่ง

หน้าตาของเขาผู้เป็นอัครมหาเสนาบดี ยังไม่ใหญ่เท่าครึ่งหนึ่งของเจ้าเด็กนี่

ยามนี้