องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 589

กองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนคนมุ่งหน้าขึ้นทางทิศเหนือ

ถึงแม้ว่าหลี่จุ่นยังคงเฝ้าระวังหนีกู่อยู่ กลัวว่าเจ้าหมอนี่จะอ้างชื่อของทัวทัวทำให้ตนเกิดความไม่รอบคอบ ความจริงแล้วคือไส้ศึกนกสองหัว แต่ยังคงให้เขาเป็นผู้นำทางอยู่ตลอด

พวกเขาเดินผ่านพื้นที่น้ำขังได้สำเร็จ จากนั้นก็เดินทางต่อไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าสู่แคว้นเฟิงเฉวี่ยน!

ผ่านหมู่บ้านสือเฟิง ก็คือสถานที่ที่เสิ่นจิงหงหนีรอดจากโจรขี่ม้าในเขาเฟิงโหยวได้สำเร็จ หลี่จุ่นให้ทหารหลายคนถือภาพวาดของเสิ่นจิงหงไปสอบถามดู ส่วนตนและคนอื่นๆก็เดินทางขึ้นเหนือต่อไป

แค่พริบตาท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอยู่ใกล้แค่เอื้อม

กองทัพของเฟิงเฉวี่ยนได้ผ่านสงครามใหญ่ในทางใต้ สูญเสียสาหัส เดิมทีสามารถโจมตีแคว้นหลางได้สำเร็จแล้วค่อยๆรวบรวมกำลังทหาร แต่กลับโจมตีไม่สำเร็จ!

ทหารของเมืองหลวงถูกหลี่จุ่นทำลายไปแล้วหลายหมื่นคน ฮูเถี่ยถูต้องการรวบรวมทหารให้ได้หนึ่งแสนคน จึงได้เคลื่อนย้ายทหารในเมืองหลวงไปแล้ว

ฉะนั้นเวลานี้ เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน…ไม่มีทหารเฝ้าอยู่แม้แต่คนเดียว!

ไม่ใช่สิ ทหารที่มีหน้าที่เฝ้าเมืองก็ยังเหลืออยู่ แต่มีจำนวนไม่มาก รวมทั้งหมดแล้วคงจะมีแค่ร้อยกว่าคนเท่านั้น

ตอนที่เห็นกองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนคนปรากฎขึ้นที่นอกเมืองอย่างยิ่งใหญ่ พวกทหารเฝ้าเมืองได้เปิดประตูเมืองออกอย่างเกรงอกเกรงใจ!

พูดล้อเล่นไปได้?

ถ้าอยากตายก็ต่อต้านสิ!

“ล้อมรอบเมืองหลวงให้ทั่ว แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็ห้ามปล่อยออกไป!” จงจื่อหนิงทำตามความประสงค์ของหลี่จุ่น สั่งการออกไป

ครั้งที่แล้วเฟิงเฉวี่ยนอ๋องหนีรอดไปได้ ฉะนั้นครั้งนี้จะไม่ให้ซ้ำรอย

แมลงวันหนึ่งตัว?

แต่ว่า พวกเขาคงจะห้ามปรามแมลงวันไม่อยู่…

กองทัพหนึ่งแสนคนเคลื่อนไหวทันที ห้อมล้อมทั่วบริเวณเมืองหลวงเอาไว้

หลี่จุ่นกับจงจื่อหนิง รวมถึงกลุ่มแม่ทัพพร้อมกับทหารอีกนับพันคนมุ่งหน้าเข้าไปในท้องพระโรงวังหลวง !

เมื่อเห็นกองทัพเจิ้นเป่ยปรากฎตัวขึ้นที่ประตูทางเข้าท้องพระโรงวังหลวง เหล่าขุนนางของแคว้นเฟิงแคว้นที่กำลังประชุมกันและเฟิงเฉวี่ยนอ๋องที่อายุสิบห้าหกที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ก็อึ้งจนตาค้าง!

ทั่วทั้งท้องพระโรงตกอยู่ในความเงียบกริบ ทุกคนพากันตะลึงกับการปรากฎตัวอย่างกะทันหันของหลี่จุ่นและพวก ถึงขั้นลืมขยับเขยื้อนร่างกาย

“ไต้ ไต้อ๋อง…ข้าศึกบุกเข้ามาแล้ว!”

“ทุกคนวิ่งหนีเร็วเข้า!”

“ให้ตายสิ ข้า ข้าศึกโจมตีมาแล้ว…”

“…”

เมื่อผ่านความเงียบมาได้ชั่วครู่ ทั่วท้องพระโรงก็เกิดโกลาหลขึ้นมา เหล่าขุนนางตกใจจนทำตัวไม่ถูก วิ่งหนีกันจ้าละหวั่น!

“จับตัวไว้ให้ข้าทั้งหมด!” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ

“จับตัวไว้!”

จงจื่อหนิงนั่งอยู่บนม้าขาว ฟาดหอกใส่พวกขุนนางอย่างจัง นักรบที่อยู่รอบๆก็โผเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน ก็จับตัวเหล่าขุนนางไว้ได้