องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 589

กองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนคนมุ่งหน้าขึ้นทางทิศเหนือ

ถึงแม้ว่าหลี่จุ่นยังคงเฝ้าระวังหนีกู่อยู่ กลัวว่าเจ้าหมอนี่จะอ้างชื่อของทัวทัวทำให้ตนเกิดความไม่รอบคอบ ความจริงแล้วคือไส้ศึกนกสองหัว แต่ยังคงให้เขาเป็นผู้นำทางอยู่ตลอด

พวกเขาเดินผ่านพื้นที่น้ำขังได้สำเร็จ จากนั้นก็เดินทางต่อไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าสู่แคว้นเฟิงเฉวี่ยน!

ผ่านหมู่บ้านสือเฟิง ก็คือสถานที่ที่เสิ่นจิงหงหนีรอดจากโจรขี่ม้าในเขาเฟิงโหยวได้สำเร็จ หลี่จุ่นให้ทหารหลายคนถือภาพวาดของเสิ่นจิงหงไปสอบถามดู ส่วนตนและคนอื่นๆก็เดินทางขึ้นเหนือต่อไป

แค่พริบตาท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอยู่ใกล้แค่เอื้อม

กองทัพของเฟิงเฉวี่ยนได้ผ่านสงครามใหญ่ในทางใต้ สูญเสียสาหัส เดิมทีสามารถโจมตีแคว้นหลางได้สำเร็จแล้วค่อยๆรวบรวมกำลังทหาร แต่กลับโจมตีไม่สำเร็จ!

ทหารของเมืองหลวงถูกหลี่จุ่นทำลายไปแล้วหลายหมื่นคน ฮูเถี่ยถูต้องการรวบรวมทหารให้ได้หนึ่งแสนคน จึงได้เคลื่อนย้ายทหารในเมืองหลวงไปแล้ว

ฉะนั้นเวลานี้ เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน…ไม่มีทหารเฝ้าอยู่แม้แต่คนเดียว!

ไม่ใช่สิ ทหารที่มีหน้าที่เฝ้าเมืองก็ยังเหลืออยู่ แต่มีจำนวนไม่มาก รวมทั้งหมดแล้วคงจะมีแค่ร้อยกว่าคนเท่านั้น

ตอนที่เห็นกองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนคนปรากฎขึ้นที่นอกเมืองอย่างยิ่งใหญ่ พวกทหารเฝ้าเมืองได้เปิดประตูเมืองออกอย่างเกรงอกเกรงใจ!

พูดล้อเล่นไปได้?

ถ้าอยากตายก็ต่อต้านสิ!

“ล้อมรอบเมืองหลวงให้ทั่ว แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็ห้ามปล่อยออกไป!” จงจื่อหนิงทำตามความประสงค์ของหลี่จุ่น สั่งการออกไป

ครั้งที่แล้วเฟิงเฉวี่ยนอ๋องหนีรอดไปได้ ฉะนั้นครั้งนี้จะไม่ให้ซ้ำรอย

แมลงวันหนึ่งตัว?

แต่ว่า พวกเขาคงจะห้ามปรามแมลงวันไม่อยู่…

กองทัพหนึ่งแสนคนเคลื่อนไหวทันที ห้อมล้อมทั่วบริเวณเมืองหลวงเอาไว้

หลี่จุ่นกับจงจื่อหนิง รวมถึงกลุ่มแม่ทัพพร้อมกับทหารอีกนับพันคนมุ่งหน้าเข้าไปในท้องพระโรงวังหลวง !

เมื่อเห็นกองทัพเจิ้นเป่ยปรากฎตัวขึ้นที่ประตูทางเข้าท้องพระโรงวังหลวง เหล่าขุนนางของแคว้นเฟิงแคว้นที่กำลังประชุมกันและเฟิงเฉวี่ยนอ๋องที่อายุสิบห้าหกที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ก็อึ้งจนตาค้าง!

ทั่วทั้งท้องพระโรงตกอยู่ในความเงียบกริบ ทุกคนพากันตะลึงกับการปรากฎตัวอย่างกะทันหันของหลี่จุ่นและพวก ถึงขั้นลืมขยับเขยื้อนร่างกาย

“ไต้ ไต้อ๋อง…ข้าศึกบุกเข้ามาแล้ว!”

“ทุกคนวิ่งหนีเร็วเข้า!”

“ให้ตายสิ ข้า ข้าศึกโจมตีมาแล้ว…”

“…”

เมื่อผ่านความเงียบมาได้ชั่วครู่ ทั่วท้องพระโรงก็เกิดโกลาหลขึ้นมา เหล่าขุนนางตกใจจนทำตัวไม่ถูก วิ่งหนีกันจ้าละหวั่น!

“จับตัวไว้ให้ข้าทั้งหมด!” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ

“จับตัวไว้!”

จงจื่อหนิงนั่งอยู่บนม้าขาว ฟาดหอกใส่พวกขุนนางอย่างจัง นักรบที่อยู่รอบๆก็โผเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน ก็จับตัวเหล่าขุนนางไว้ได้

ผู้ชายคนนี้…เป็นคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ!

“เจ้าก็คือเฟิงเฉวี่ยนอ๋อง?”

หลี่จุ่นมองดูเด็กหนุ่มที่นั่งหวาดผวาอยู่บนบัลลังก์ แอบส่ายหน้าอยู่ในใจ

เด็กผู้ชายคนนี้ ไม่มีท่าทางของอ๋องเลยสักนิด!

มิน่าล่ะถึงได้ถูกฮูเถี่ยถูบงการทุกอย่าง…

แต่เป็นเจ้าหมอนี่นั่นเอง ที่คิดไม่ซื่อกับผู้หญิงของตน ไม่มีความกล้าของโจรแต่กลับคิดร้ายเหมือนโจร!

“ขอ ขอรับ…” เฟิงเฉวี่ยนอ๋องตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ มองดูหลี่จุ่น สีหน้าหวาดกลัวที่ไม่อาจซ่อนเร้นเอาไว้

“เอ๊ะ”

หลี่จุ่นอึ้งไปชั่วคราว

นึกไม่ถึงว่าเจ้าหมอนี่จะเข้าใจภาษาของราชวงค์อู่ จึงนึกถึงทัวทัวขึ้นมา คงจะเป็นทัวทัวที่สอนให้เขา

“จอมทัพ ให้ข้าจัดการเขาทิ้งด้วยนัดเดียวไปเลย!”

จงจื่อหนิงขี่ม้าเข้ามา ใช้ปืนยาวเล็งไปที่เฟิงเฉวี่ยนอ๋องโดยตรง และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

สีหน้าอยากจะลองดูเต็มที!

สังหารราชาของแคว้นข้าศึก นี่เป็นโอกาสอันดีงามที่จะได้ถูกจารึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์!