องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 610

สิ่งที่จูเหล่าซานพูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมด มิได้ตีไข่ใส่สีเพื่อให้คนอื่นรับเคราะห์แทนแต่อย่างใด...

แม้ความจริงแล้วก็มีเจตนานั้นซ่อนอยู่บ้าง ใครใช้ให้นายพลผู้นั้นเคยมาแย่งตัวสวีเหนียงที่แท้จะเข้าสู่วัยกลางคน แต่ยังคงงดงามน่ามอง จูเหล่าซานคนนี้ยังเก็บความแค้นไว้ในใจเสมอ

ในเมื่อตอนนี้โอกาสมาอยู่ตรงหน้า เช่นนั้นเขาก็ต้องฉกฉวยมันมาใช้ให้เกิดประโยชน์เสียหน่อย

เมื่อจงจื่อหนิงได้ยินแล้วก็รีบเอ่ยถามทันที “นายพลของทัพเฟิงเฉวี่ยนหรือ ชื่ออะไร”

“ท่านแม่ทัพ นายพลคนนั้นมีชื่อว่าหูหยาเอ๋อร์ ได้ยินมาว่าเขาเป็นหลานชายของแม่ทัพใหญ่ฮูเถี่ยถูเชียวนะขอรับ” จูเหล่าซานเอ่ยตอบ

“หลานฮูเถี่ยถูหรือ ?”

จงจื่อหนิงหรี่ตาลงเล็กน้อย

มีคนหนุนหลังจริง ๆ เสียด้วย ถึงได้กล้าชิงตัวผู้หญิงโดยไม่เกรงกลัวขนาดนี้ ถึงนี่จะเป็นนิสัยที่เลวร้ายของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน แต่ในเมื่อเป็นกองทัพ ก็ควรมีกฎของกองทัพอยู่

หากเป็นหลานชายของแม่ทัพใหญ่ เช่นนั้นทุกคนก็คงทำเป็นปิดตาข้างหนึ่งสินะ

“ได้ !”

จงจื่อหนิงลองคิดดูแล้ว ก็พยักหน้ารับคำทันที

จูเหล่าซานเห็นดังนั้นก็รีบเผยรอยยิ้มประจบประแจงทันที “ท่านแม่ทัพ จะปล่อยพวกเราไปได้หรือไม่เล่า”

จงจื่อหนิงเผยรอยยิ้มอันเย็นชาในทันที เขาจ้องไปยังจูเหล่าซานแล้วเอ่ยขึ้น

“ทำไม ริมาเป็นโจรขี่ม้าอยู่ที่นี่ รังแกผู้บริสุทธิ์ แล้วยังคิดว่าจะรอดไปได้อีกหรือ เจ้าคิดว่าวันนี้กองทัพเจิ้นเป่ยของข้ามาเล่น ๆ หรือ”

จูเหล่าซานได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าถอดสี เอ่ยขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

“ท่านแม่ทัพ พวกข้าเองก็ไร้ซึ่งหนทางเช่นกัน ชายแดนทางเหนือวุ่นวายขนาดนี้ ฮูเถี่ยถูนั่นสู่รบชนะไปไม่รู้กี่แคว้น สู้จนเราต้องพลัดพรากจากลูกเมีย บ้านแตกสาแหรกขาด ไม่จากเป็นก็จากตาย เมื่อก่อนเราเองก็เป็นคนดีเช่นกัน... เพราะไร้ซึ่งทางรอด จึงต้องมาเป็นโจรนี่ละขอรับ หากว่าแผ่นดินนี้สงบสุข เราเองก็ไม่อยากเช่นนี้หรอก...”

จงจื่อหนิงฟังแล้วก็ถึงกับคิ้วขมวด

เพียงมองคนตรงหน้าที่มีสายเลือดของชาวราชวงศ์อู่อยู่ครึ่งหนึ่ง จึงเรียนรู้ภาษาราชวงศ์อู่มาจากผู้เป็นแม่ ช่างเป็นเวรกรรมเสียเหลือเกิน !

แม่ทัพจงจึงได้แต่โบกมือปัดอย่างหัวเสียแล้วเอ่ยขึ้น

“เอาละ ๆ เจ้าก็ปล่อยตัวผู้บริสุทธิ์ที่เจ้าจับมานั่นให้หมดแล้วกัน ข้าเห็นแก่ที่เจ้าให้ข้อมูลเบาะแสที่สำคัญแก่ข้า จะอนุญาตให้เจ้าพาพี่น้องของเจ้าไปร่วมกับทางเขาเฟิงโหยว... อืม บอกว่าจอมทัพของทัพเจิ้นเป่ยข้าบอกให้เจ้าไปสมทบกับพวกเขาก็แล้วกัน !”

นี่คือสิ่งที่หลี่จุ่นกำชับไว้ก่อนไป หากยอมเข้าร่วมก็ให้ไปรวมตัวที่เขาเฟิงโหยว แต่หากไม่เข้าร่วมก็ให้สังหารทันที เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นโจร ไม่จำเป็นต้องมีเมตตาด้วย

“ขอรับ ๆ ๆ ขอบคุณท่านแม่ทัพ ขอบคุณท่านจอมทัพ !” เพียงจูเหล่าซานได้ยิน เขาก็รีบแสดงท่าทีเคารพนอบน้อม กล่าวคำขอบคุณทันที

ขอแค่ไม่ตายก็พอ หากรอดไปได้ก็ยังมีอนาคต !

จงจื่อหนิงยิ้มเยาะแล้วมองไปยังจูเหล่าซาน "ข้าขอเตือนเจ้าไว้ว่าอย่าคิดเล่นตุกติก ไปร่วมกับเขาเฟิงโหยวแต่โดยดี หากเจ้ากล้าหนีกลางทางละก็ รอให้กองทัพเจิ้นเป่ยเราทำลายฮูเถี่ยถูผู้นั้นได้แล้ว จะต้องไล่สังหารเจ้าไปทุกหนแห่งเป็นแน่ !”