องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 612

ใครกันที่บุกเข้ามาฆ่า

แน่นอนว่าต้องเป็นทหารชั้นยอดห้าพันนายของจงจื่อหนิง!

ทหารม้าหลายร้อยคนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาต่างถือไหเหล้าสองไหไว้ในมือ ตามด้วยกำลังทหารหนึ่งพันนายที่บุกเข้ามา

ซึ่งด้านนอกเมืองยังมีอยู่อีกสี่พันนาย!

พวกเขาเห็นสิ่งผิดปกติจึงกลับไปที่เมืองเฟิงหั่วเพื่อนำทหารมาช่วย

“อย่าขยับ ไม่งั้นข้าจะระเบิดพวกเจ้าตายให้หมด!”

“พวกเจ้าคงรู้ใช่หรือไม่ว่านี่คืออะไร อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ถ้ามือข้าสั่นขึ้นมา พวกเจ้าทุกคนจบแน่!”

“อย่าขยับ! ไม่อย่างนั้นข้าจะระเบิดให้ตายทันที!”

“...”

เหล่าทหารของกองทัพพิทักษ์อุดรแต่ละคนองอาจสง่าผ่าเผย ในมือถือไหเหล้า และขณะที่ตะโกนขู่ พวกเขาก็รีบไปยังสถานที่ที่ฮูเถี่ยถูอยู่

ทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่มาได้ครึ่งทางหวาดกลัวมากจนต้องล่าถอย ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าเพื่อขัดขวางเลยสักคน

นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นใช่หรือไม่

กองทัพพิทักษ์อุดรบรรจุสิ่งที่น่ากลัวนั่นไว้ในไหเหล้า ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ระหว่างทางนี้ก็เคยโดนระเบิดครั้งแล้วครั้งเล่าจนบ้าคลั่งกันไปหมดแล้ว!

แม้แต่แม่ทัพใหญ่ก็ถูกของสิ่งนี้ระเบิดใส่จนไม่เหมือนคน และใกล้ตายในตอนนี้

ตอนนี้ในเมืองไม่มีใครกล้าวางไหเหล้า เมื่อพวกเขาเห็นไหเหล้าก็รู้สึกกลัวกันหมด

เยี่ยมมาก กองทัพพิทักษ์อุดรบุกเข้ามาสังหาร แต่คนกลับไม่ได้มีมากนัก แต่พวกเขาถืออาวุธที่น่ากลัวอยู่ในมือ ใครกันจะกล้าออกมาข้างหน้าเพื่อรนหาที่ตาย

นอกจากกลัวแล้วก็ยังกลัวอีก!

จงจื่อหนิงรู้สถานการณ์นี้จากปากของลูกสมุนที่ถูกจับมา เขาจึงรีบรวบรวมไหเหล้าในหมู่บ้านละแวกใกล้เคียงและในบ้านร้างที่อยู่นอกเมืองทันที จนในที่สุดก็รวบรวมไหเหล้ามาได้มากกว่าสองร้อยไห

จากนั้นเขาก็แบกมันอย่างกล้าหาญและมุ่งหน้าเข้าไปในเมือง!

จงจื่อหนิงคาดการณ์เอาไว้ว่ากองทัพศัตรูจะไม่กล้ามาขัดขวางพวกเขาและไม่ทันได้หลบหนี หากได้เห็นพวกเขาถือไหเหล้าอย่างวางมาดมาแบบนี้

หลังจากนั้นก็ถืออย่างใจกล้าเข้าไปในเมือง!

ผลลัพธ์เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ กองทัพศัตรูในเมืองเอาแต่กลัวเมื่อเห็นพวกเขาถือไหเหล้าไว้ในมือ ไม่มีใครกล้าซักถามหรือก้าวออกไปเพื่อขัดขวางเลย

ปล่อยให้พวกเขาวางมาด หาทางที่จะบุกเข้าไปสังหารฮูเถี่ยถู

เมื่อเห็นขบวนพันคนที่นำโดยทหารม้าหลายร้อยนายมาจากด้านนอก องครักษ์ของฮูเถี่ยถูก็ออกมาปกป้องทันที!

“เหล่าพี่น้อง ช่วยฉันปล้นค่ายกลและดูฉันฆ่าเขาโดยไม่ทิ้งชุดเกราะไว้แม้แต่ชิ้นเดียว!”

ทันทีที่จงจื่อหนิงเห็นองครักษ์ไม่ถึงห้าสิบคน เขาก็ถือทวนอยู่บนหลังม้าแล้วพุ่งทวนเข้าใส่ทันที!

กวัดแกว่งควงทวนยาวด้วยความกล้าหาญ ท่วงท่าดังสายรุ้ง!