องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 652

“นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริง ๆ!”

ซือหม่าเหย่โกรธจัด!

ซือหม่าชิงอวิ๋นก็กัดฟันด้วยความเกลียดชังเช่นกัน

ทหารม้าเจ็ดพันนายเกินครึ่งเสียหายในคราวเดียว... ช่างน่าเกลียดชังจริง ๆ!

แต่ทำไมถึงเสียหายเกินครึ่งได้ล่ะ!

กองกำลังทหารหมดไปสามพันคน และพวกเขาก็ยังเป็นทหารม้า!

เป็นไปได้ไหมที่อีกฝ่ายจะเก่งกาจสามารถเหนือคนธรรมดา!

ซือหม่าชิงอวิ๋นถามเสียงเข้ม “ติดกับดักแบบใดกัน”

แม่ทัพกัดฟันทันทีและกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพ มันเป็นหลุมกับดักบนพื้น...”

ซือหม่าเหย่พูดด้วยความโกรธทันที

“หลุมกับดัก...ข้าไม่เคยพูดไว้หรอกรึว่าให้เจ้าระวัง บทเรียนตอนลงใต้ก่อนหน้าลืมไปเร็วขนาดนั้นเลยรึ!”

แม่ทัพมีสีหน้าอึดอัดใจ และพูดขึ้นทันทีว่า

“ไม่ใช่ ท่านแม่ทัพ ข้าผิดไปแล้ว... มันเป็นป่า มืดมาก พวกทหารไม่กล้าบุ่มบ่ามไล่ตามไป และคิดจะหยุดไล่ตามเมื่อไปถึงทางเข้าป่า ผลก็คือ...”

ทันใดนั้นดวงตาของซือหม่าเหย่ก็วาววับ และทันใดนั้นเขาก็กัดฟันและพูดอย่างคับแค้นใจทีละคำ

“ผลก็คือ อีกฝ่ายขุดหลุมกับดัก...ที่ปากทางเข้าป่าใช่หรือไม่!”

“ใช่...”

สีหน้าของแม่ทัพผู้นั้นดูไม่ได้ขึ้นมาทันที

ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ซุ่มโจมตีในป่า แต่กลับขุดกับดักตรงทางเข้าป่าแทน...

คงไม่มีใครคิดว่ามีเพียงแต่ในป่าเท่านั้นที่อันตราย ใครจะคิดว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยแห่งสุดท้าย...

“ไอ้โจรจี้น่ารังเกียจ!” ซือหม่าเหย่คำรามด้วยความโกรธ!

ครั้งก่อนที่ลงใต้เขาก็ตกหลุมกับดักอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว นี่ช่างเป็นความอัปยศอดสูอันใหญ่หลวง!

ซือหม่าชิงอวิ๋นขมวดคิ้วและพูดเสียงเข้ม

“ถึงจะตกหลุมกับดัก แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสูญเสียกองกำลังไปมากมายขนาดนี้!”

แม่ทัพผู้นั้นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ

“ท่านแม่ทัพ ก่อนที่จะตกหลุมกับดัก จู่ ๆ ก็เกิดเสียงระเบิดคล้ายฟ้าร้องที่น่าสะพรึงกลัวขึ้นหลายครั้งทางด้านหลัง ม้าศึกตกใจกลัว และวิ่งเตลิดไปข้างหน้าพร้อมกับเหล่าทหาร ผลที่ตามมา...”

แน่นอนว่าผลที่ตามมาก็คือ พวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีเข้าไปพร้อมกัน..และเสียชีวิต!

สิ่งที่แย่ที่สุดเลยก็คืออีกฝ่ายขุดหลุมขนาดใหญ่ไว้หนึ่งหลุม ม้าศึกที่วิ่งเตลิดไปรอบ ๆ และผลักกันไปกันมาก็กระโดดเข้าไปในหลุมกับดักทีละคน หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็ยิงธนูเข้าไปในหลุมเพื่อสังหารทหารบางส่วนที่ยังมีชีวิตอยู่ตายในหลุม