องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 659

ผู้นำใหญ่แห่งเขาเฟิงโหยวใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่งกับแม่ทัพแคว้นเยียน ต่อสู้กันอย่างดุเดือดมาก แต่ก็เหมือนกับจูเหล่าซาน ผู้นำห้าของเขาเฟิงโหยวไม่สามารถกำราบอีกฝ่ายได้ในเวลาอันสั้น

ผู้นำใหญ่เขาเฟิงโหยวเห็นว่าตนเองไม่สามารถชนะอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว ถ้าต่อสู้กันเวลานาน อาจจะทำให้กำลังของตนรับมือไม่ไหว

เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงทหารในกองทัพ ผ่านการรบราฆ่าฟันอยู่บ่อยครั้ง เขาเป็นแค่โจรขี่ม้าที่ทำการปล้นทรัพทย์สินแค่ครั้งคราว จะไปต่อสู้กับคนที่ฝึกฝนการรบอยู่ทุกๆวันได้อย่างไร?

ทันใดนั้นก็มีความคิดอยากจะถอนตัว

เขารอให้หลี่จุ่นตีกลองสั่งให้ถอย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะถอยเลยสักนิด

ผู้นำใหญ่เขาเฟิงโหยวรู้สึกทรมานใจขึ้นมา ได้แต่อดทนไว้อย่างลำบาก แต่ก็ไม่กล้าประมาทแม้แต่วินาทีเดียว

เพราะถ้าไม่ระมัดระวังให้ดี อาจจะทำให้ชีวิตของตนต้องจบสิ้นอยู่ในที่นี่ก็ได้

ผู้นำใหญ่ได้ต่อสู้กับอีกฝ่ายอยู่สักพัก ทั้งสองสู้กันจนเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า！

แต่ก็ไม่มีใครยอมแพ้ให้ใคร

ในเวลานั้น กองทัพแคว้นเยียนก็ได้ตีกลองส่งสัญญาณถอยทัพ

แม่ทัพใหญ่แคว้นเยียนก็ได้จ้องเขม็งหน้าผู้นำใหญ่อย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะหันตัวกลับไปทันที

ผู้นำใหญ่โล่งอกไปได้สักที แต่กลับหัวเราะและพูดอย่างอวดดีว่า

“ฝีมือแค่นี้!”

แต่ว่า มือที่จับดาบไว้กลับเต็มไปด้วยเหงื่อ

และยังสั่นระรัวเล็กน้อย

จะว่าไปแล้ว ข้าศึกก็แข็งแกร่งไม่เบา!

ขืนยังสู้ต่อไปเช่นนี้อีก คาดว่าตนเองคงจะต้องเข่าอ่อนแน่ๆ

“พี่ใหญ่ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” ผู้นำสามร้องตะโกนเสียงดังฉับพลัน

ผู้นำใหญ่กำลังเตรียมจะเดินกลับไป แต่เมื่อได้ยินเสียงพูดของผู้นำสาม ก็ยืดอกยืนตรงทันที และยกมือขึ้นมาโบกอย่างสบายๆ จากนั้นก็พูดว่า

“ข้าไม่เป็นไร วางใจฝีมือของพี่ใหญ่ได้เลย!”

ทันใดนั้นผู้นำสามก็พยักหน้า และหันไปพูดคุยกับหลี่จุ่นทันทีว่า “จอมทัพ พี่ใหญ่ข้าบอกว่ายังสู้ได้อีกหนึ่งคน!”

ผู้นำห้าใช้มือกุมหน้าไว้ทันที

พี่สามแกล้งพี่ใหญ่อีกแล้ว…

เพราะยังไง ถ้าพี่ใหญ่ถอนตัวลงมา คนต่อไปที่ต้องขึ้นไปก็คือนาง!

หลี่จุ่นอึ้งไปชั่วครู่

เยี่ยม!

ที่แท้ ผู้นำใหญ่ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้?

หรือว่าเมื่อครู่เขาจะมองผิดไป?