นี่ทำให้ผู้นำสี่ลำบากเต็มตัวแล้ว
เรื่องปรนนิบัติคนพรรค์นี้ไม่ได้ทำมาหลายปีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นภาษาของทั้งสองคนยังไม่เหมือนกันอีก หากยกหลี่จุ่นให้เป็นหน้าที่ของตัวเองเช่นนี้ หากล่วงเกินเขาขึ้นมา เช่นนั้นจะทำอย่างไร?
หน้าแดงเขินอายเป็นเรื่องอีกด้านหนึ่ง ทว่าชีวิตน้อย ๆ สำคัญยิ่งกว่า
ผู้นำสี่คิดจะบอกปัดในทันใด นางไม่มีทางไปรับผิดชอบข้าวปลาอาหารและการดำรงชีวิตของหลี่จุ่นได้แน่
แต่ทว่า!
ผู้นำใหญ่มองสีหน้าไม่ยินยอมของนาง ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นอย่างหน้านิ่งว่า
“น้องสี่ เจ้าต้องคิดถึงการณ์ไกลนะ เจ้าดูสิบนเขาของเรามีหญิงรับใช้ชราดี ๆ อยู่หลายคนก็จริง แต่พวกนางก็อายุมากกันแล้ว ให้พวกนางไปปรนนิบัติท่านจอมทัพ นี่มันไม่มีเหตุไม่มีผลเลยใช่หรือไม่?”
“หากให้พี่สามของเจ้าไป เจ้าดูรูปลักษณ์กับรูปร่างพี่สามของเจ้าสิ แล้วท่านจอมทัพจะกินข้าวลงหรือไม่? ฉะนั้นน้องสี่ เพื่อชีวิตของตัวเองและครอบครัวของเรา เจ้าจงไปเถิด มีเรื่องอะไรก็รีบบอกกับพี่ใหญ่ พี่ใหญ่จะตัดสินใจแทนเจ้าเอง เชื่อพี่ใหญ่นะ!”
ผู้นำใหญ่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ก่อนจะรีบตบหน้าอกตัวเองเพื่อรับรอง
ผู้นำสี่ที่มีรอยแผลเป็นจากมีดอยู่บนใบหน้าตอนนี้มีแต่หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา กัดฟันจำต้องทำไปอย่างเงียบ ๆ
แต่เพียงแค่พี่ใหญ่พูดว่าเชื่อพี่ใหญ่สามพยางค์ แน่นอนว่าไม่มีแผนตายตัว ฉะนั้นจึงทำได้เพียงแค่พึ่งพาตัวเองแล้ว
ที่ผู้นำสามนำหลี่จุ่นไปห้องของเขาด้วยตัวเอง แน่นอนว่าสิ่งที่เตรียมไว้ให้หลี่จุ่นไม่ใช่ห้องที่ดีที่สุด นั่นก็ต้องเป็นห้องที่สะอาดที่สุด
ที่นี่ทั้งข้างนอกและข้างในล้วนทำความสะอาดแล้วหลายครั้ง
กลัวว่าหากหลี่จุ่นไม่พอใจ แล้วจะตัดหัวพวกเขาเสียตรงนั้น เช่นนั้นก็จบเห่แล้ว
“ท่านจอมทัพ ท่านพักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะให้คนไปเอาน้ำมาให้ท่าน ให้ท่านได้ล้างเนื้อล้างตัวก่อน”
หลังผู้นำสามให้หลี่จุ่นเข้าไปในห้องแล้ว ก็รีบเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าประจบสอพลอ
หลี่จุ่นพยักหน้า “ได้ ลำบากแล้ว”
อันที่จริงเดิมทีอยากจะอาบน้ำ
ถึงอย่างไรวิ่งเต้นสู้รบอยู่หลายวันกลิ่นเหงื่อก็หมักหมมชั้นแล้วชั้นเล่า รู้สึกว่าไม่สบายเนื้อสบายตัว
แต่เมื่อนึกถึงว่าเขาเฟิงโหยวสถานที่สูงเสียดฟ้าแห่งนี้ ต้องอาศัยสะพานไม้และเชือกขึ้นลงไปกลับ และแถวใกล้ ๆ นี้ก็ไม่มีแม่น้ำใหญ่ ๆ อะไร
เกรงว่าใช้น้ำบนภูเขาแห่งนี้คงไม่สะดวกเอามาก ๆ จึงไม่เอ่ยปาก
ผู้นำสามรีบออกไปแล้ว
หลี่จุ่นมองประเมินห้องทีหนึ่ง
ห้องนี้เป็นถ้ำเล็ก ๆ ที่ขุดลงไปในภูเขา รูปแบบง่ายมาก ๆ มีเพียงเตียงหนึ่งหลัง และโต๊ะน้อย ๆ ที่ราวกับโต๊ะเครื่องแป้งตัวหนึ่ง
ทว่าปัดกวาดได้อย่างสะอาดเอี่ยมอ่อง ราวกับทำความสะอาดซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบอย่างนั้น
โจรกลุ่มนี้มีใจแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน
ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้อ่านฟรี สนุกมากค่ะ สั่งซื้อกางเกงใน GQ ไป 3 ตัวแล้วค่ะ สนับสนุนโฆษณา ที่ได้อ่านค่ะ...
เดินเรื่องได้เต่ามากๆ...
หายเงียบเลยยยยรอตอนต่อไปนานแล้วนะะะะะเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มมมมมมมมมมม...
มีชื่อภาษาอังกฤษของนิยายเรื่องนี้ไหมครับ...
อยากให้ อัพ ต่อครับ รอนะครับ...
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
ตอนที่203หาย...
ไม่ update มาหลายวันแล้วครับ...
เรื่องนี้สนุกมากครับ ติดตามแล้ว update ช้าและน้อยไปนะครับ แค่วันละ 2 chapter ขอแนะนำให้เพิ่เป็นวันละ 5 Chapter ครับ...
ตอน 203 หาย...