องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 671

นี่ทำให้ผู้นำสี่ลำบากเต็มตัวแล้ว

เรื่องปรนนิบัติคนพรรค์นี้ไม่ได้ทำมาหลายปีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นภาษาของทั้งสองคนยังไม่เหมือนกันอีก หากยกหลี่จุ่นให้เป็นหน้าที่ของตัวเองเช่นนี้ หากล่วงเกินเขาขึ้นมา เช่นนั้นจะทำอย่างไร?

หน้าแดงเขินอายเป็นเรื่องอีกด้านหนึ่ง ทว่าชีวิตน้อย ๆ สำคัญยิ่งกว่า

ผู้นำสี่คิดจะบอกปัดในทันใด นางไม่มีทางไปรับผิดชอบข้าวปลาอาหารและการดำรงชีวิตของหลี่จุ่นได้แน่

แต่ทว่า!

ผู้นำใหญ่มองสีหน้าไม่ยินยอมของนาง ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นอย่างหน้านิ่งว่า

“น้องสี่ เจ้าต้องคิดถึงการณ์ไกลนะ เจ้าดูสิบนเขาของเรามีหญิงรับใช้ชราดี ๆ อยู่หลายคนก็จริง แต่พวกนางก็อายุมากกันแล้ว ให้พวกนางไปปรนนิบัติท่านจอมทัพ นี่มันไม่มีเหตุไม่มีผลเลยใช่หรือไม่?”

“หากให้พี่สามของเจ้าไป เจ้าดูรูปลักษณ์กับรูปร่างพี่สามของเจ้าสิ แล้วท่านจอมทัพจะกินข้าวลงหรือไม่? ฉะนั้นน้องสี่ เพื่อชีวิตของตัวเองและครอบครัวของเรา เจ้าจงไปเถิด มีเรื่องอะไรก็รีบบอกกับพี่ใหญ่ พี่ใหญ่จะตัดสินใจแทนเจ้าเอง เชื่อพี่ใหญ่นะ!”

ผู้นำใหญ่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ก่อนจะรีบตบหน้าอกตัวเองเพื่อรับรอง

ผู้นำสี่ที่มีรอยแผลเป็นจากมีดอยู่บนใบหน้าตอนนี้มีแต่หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา กัดฟันจำต้องทำไปอย่างเงียบ ๆ

แต่เพียงแค่พี่ใหญ่พูดว่าเชื่อพี่ใหญ่สามพยางค์ แน่นอนว่าไม่มีแผนตายตัว ฉะนั้นจึงทำได้เพียงแค่พึ่งพาตัวเองแล้ว

ที่ผู้นำสามนำหลี่จุ่นไปห้องของเขาด้วยตัวเอง แน่นอนว่าสิ่งที่เตรียมไว้ให้หลี่จุ่นไม่ใช่ห้องที่ดีที่สุด นั่นก็ต้องเป็นห้องที่สะอาดที่สุด

ที่นี่ทั้งข้างนอกและข้างในล้วนทำความสะอาดแล้วหลายครั้ง

กลัวว่าหากหลี่จุ่นไม่พอใจ แล้วจะตัดหัวพวกเขาเสียตรงนั้น เช่นนั้นก็จบเห่แล้ว

“ท่านจอมทัพ ท่านพักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะให้คนไปเอาน้ำมาให้ท่าน ให้ท่านได้ล้างเนื้อล้างตัวก่อน”

หลังผู้นำสามให้หลี่จุ่นเข้าไปในห้องแล้ว ก็รีบเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าประจบสอพลอ

หลี่จุ่นพยักหน้า “ได้ ลำบากแล้ว”

อันที่จริงเดิมทีอยากจะอาบน้ำ

ถึงอย่างไรวิ่งเต้นสู้รบอยู่หลายวันกลิ่นเหงื่อก็หมักหมมชั้นแล้วชั้นเล่า รู้สึกว่าไม่สบายเนื้อสบายตัว

แต่เมื่อนึกถึงว่าเขาเฟิงโหยวสถานที่สูงเสียดฟ้าแห่งนี้ ต้องอาศัยสะพานไม้และเชือกขึ้นลงไปกลับ และแถวใกล้ ๆ นี้ก็ไม่มีแม่น้ำใหญ่ ๆ อะไร

เกรงว่าใช้น้ำบนภูเขาแห่งนี้คงไม่สะดวกเอามาก ๆ จึงไม่เอ่ยปาก

ผู้นำสามรีบออกไปแล้ว

หลี่จุ่นมองประเมินห้องทีหนึ่ง

ห้องนี้เป็นถ้ำเล็ก ๆ ที่ขุดลงไปในภูเขา รูปแบบง่ายมาก ๆ มีเพียงเตียงหนึ่งหลัง และโต๊ะน้อย ๆ ที่ราวกับโต๊ะเครื่องแป้งตัวหนึ่ง

ทว่าปัดกวาดได้อย่างสะอาดเอี่ยมอ่อง ราวกับทำความสะอาดซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบอย่างนั้น

โจรกลุ่มนี้มีใจแล้ว