องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 677

เจ้าอ้วนหลิวรีบเร่งไปที่เมืองเฟิงหั่วอย่างรวดเร็วคนขี่ม้าหลายสิบคนในคืนนั้น

หลี่จุ่นให้คนไปเรียกผู้นำห้าเขาเฟิงโหยวและจูเหล่าซานทันที จากนั้นจึงให้คำแนะนำเกี่ยวกับดินประสิวอย่างละเอียด และให้พวกเขาพาคนไปยังภูเขาใกล้เคียงเพื่อค้นหามันในยามเช้า

มีโอกาสสูงที่จะพบแหล่งดินประสิวจากทุ่งหญ้าแห่งนี้

ถ้าหาไม่เจอจริง ๆ ก็คงทำอะไรไม่ได้

คืนที่เงียบงัน

วันที่สอง

เมื่อหลี่จุ่นตื่นขึ้นมาตอนเช้า เขาก็เห็นผู้นำสี่สี่ยืนอยู่ข้างนอกห้องด้วยสีหน้าเคอะเขิน นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยและถืออาหารเช้า หลี่จุ่นพูดไม่ออกทันที

นี่...

เขาสงสัยว่ามีอะไรผิดปกติกับสมองของผู้นำใหญ่หรือเป็นอะไรสักอย่าง หาคนที่ไม่เข้าใจภาษาราชวงศ์อู่มาอยู่ข้าง ๆ เขา เพื่ออะไรกัน

ไม่ได้เข้าใจคำพูดเขาเลย

“ขอบคุณนะ เข้ามาสิ”

หลี่จุ่นถอนหายใจ และด้วยรูปร่างของผู้นำสี่ดูค่อนข้างดี เขาจึงยอมให้นางเข้าไป

คาดว่าอีกสักพักนางคงจะช่วยเขาล้างหน้าล้างมืออะไรทำนองนั้น

เป็นถึงโจรสาวที่หยิบมีดมาฟันคนแต่กลายมาเป็นสาวหวานหยาดเยิ้มที่ทำอะไรแบบนี้ให้เขา คงจะเป็นเรื่องยากสำหรับนาง

ครั้งนี้ผู้นำสี่ไม่ได้พูดว่าไม่เป็นไร แต่กลับเข้ามาอย่างรวดเร็วและวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะ

จากนั้นก็ให้หลี่จุ่นนั่งลงบนเตียง ขยับตอไม้ตรงหัวมุมมาและนั่งตรงข้ามกับหลี่จุ่น

จากนั้นก็หยิบโจ๊กธัญพืชขึ้นมาป้อนให้หลี่จุ่น

หลี่จุ่นตกตะลึงทันที

เทือกเขาเฮยสง

เช้าตรู่ กองทัพที่นำโดยซือหม่าชิงอวิ๋นเดินทัพลงใต้อย่างยิ่งใหญ่!

ที่น่าเสียดายก็คือ ซือหม่าชิงอวิ๋นได้เรียนรู้จากอดีตที่ผ่านมา และสั่งให้คนตรวจสอบกับดักทีละก้าว ที่ตกใจคือเจอกับดักเหล่านั้นบนถนน

ในที่สุด กองทัพจำนวนห้าหมื่นนายก็มาถึงและเผชิญหน้ากับกองทัพของหลินชิงและเถี่ยกู่ซึ่งเตรียมพร้อมกันอยู่นานแล้ว!

โดยมีซือหม่าเหย่เป็นแม่ทัพ

เดิมทีเขาต้องการลงใต้พร้อมทหารอีกหนึ่งแสนนาย แต่ซือหม่าชิงอวิ๋นไม่วางใจกองกำลังทหารห้าหมื่นนายที่มาควบคุมหลินชิง ดังนั้นจึงขอให้เขาอยู่คอยดูแลในขณะที่ตัวเองนำทหารหนึ่งแสนนายลงไปทางใต้

ซือหม่าเหย่รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่ไม่สามารถเห็นจี้จงชิงถูกสังหารกับตาตัวเอง และทำได้เพียงขอให้อาของเขานำหัวของจี้จงชิงมาให้ดู

ซือหม่าชิงอวิ๋นนำกองทัพจำนวนหนึ่งแสนนายลงไปทางใต้จากอีกทางหนึ่ง

ผลสุดท้าย...

จึงตกหลุมกับดัก!