องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 690

“เหตุใดใต้ตีนเขาจึงได้มีกองทัพเจิ้นเป่ยเยอะถึงเพียงนี้เล่า ?”

หม่าหยวนฮั่นที่เดินโวยวายเข้ามาก็เจอเข้ากับภาพอันชวนให้เขินอายนี้เข้าพอดี เขาถึงกับนิ่งอึ้งไปแล้วรีบหันหลังกลับ

ส่วนผู้นำสี่ที่นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหลี่จุ่นนั้นเกิดเขินอายจนหน้าแดงไปหมด มือที่ขาวนวลซึ่งถือช้อนอยู่ของหญิงสาวก็ถึงกับสั่นระริกขึ้นมา

ส่วนหลี่จุ่นนะหรือ... หน้าชาทันที !

บ้าเอ๊ย !

เหตุใดเจ้าหมอนี่จึงเข้ามาโดยไม่เคาะประตูกันเล่า ?

ถึงได้ปล่อยให้เขามองเห็นสภาพที่กำลังเคลิบเคลิ้มของตนเองเช่นนี้ได้...

บ้าจริง ข้าละอับอายขายหน้าไปถึงดวงจันทร์เสียแล้ว !

หลี่จุ่นเอามือปิดหน้า

เมื่อผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง

เขาจึงค่อยเดินตามหลังผู้นำสี่ที่ดูตื่นตกใจราวกับหนีตายออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์

หม่าหยวนฮั่นที่นั่งอยู่ในเรือน เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นเดินออกมาแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองฟ้า ผิวปากขึ้นทันที

คล้ายกับว่าเขาเองก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาบ้างเช่นกัน

หลายวันมานี้ไม่ว่ามีอะไรเขาก็จะเคาะประตูก่อนเข้าไปเสมอ

วันนี้เป็นเพราะว่าตกใจจริง ๆ ถึงได้ผลักประตูเข้าไปเลย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นภาพอันน่าเหลือเชื่ออยู่ตรงหน้าเช่นนี้เสียได้...

พวกคุณชายนี่รู้จักเล่นสนุกจริง ๆ เสียด้วยสิ...

ต่อให้มาถึงทางเหนือเช่นนี้... ความชอบพรรค์นี้ก็ยังไม่หายไปอีก

เกรงว่าก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในค่ายทหารของชายแดนเหนือ สาวรับใช้ที่หน้าตาดูดี ฝีมือต่อสู้ก็เยี่ยมผู้นั้นคงรับใช้เขาเช่นนี้อยู่เช่นกันกระมัง...

เฮ้อ คนหน้าตานี่มันช่างดีจริง ๆ

บุคคลที่อยู่จุดสูงสุดของยุทธภพ มีชื่อเสียงขจรไกลไปทั่วหล้า ไม่ว่าไปที่ใดก็มีคนเล่าขานเรื่องราว ซ้ำยังมีวรยุทธ์ที่สูงส่งอย่างหม่าหยวนฮั่น ครั้งนี้เมื่อเห็นเหตุการณ์เหล่านี้ก็อดนึกขึ้นมาไม่ได้

“พี่หม่า ตื่นเช้าขนาดนี้เชียวหรือ”

หลี่จุ่นเมื่อผ่านช่วงเวลาแห่งความอับอายมาได้แล้ว เขาก็ทำสีหน้าเรียบเฉยได้ในทันที

ตัวเขาเองนั้นคอยรักษาภาพลักษณ์เป็นการเป็นการเมื่ออยู่ต่อหน้าหม่าหยวนฮั่นเสมอ แต่ภาพลักษณ์เหล่านี้กลับถูกทำลายจนสิ้นไปเมื่อเช้า... วันหน้าจะวางตัวอย่างไรต่อหน้าคนคนนี้ดีเล่า ?

หมอนี่เป็นถึงยอดยุทธ์แห่งยุทธภพเชียวนะ แล้วจะบอกให้เขาทำงานให้ตัวเองอีกได้อย่างไรกัน ?

ความลึกลับและความน่าเชื่อถือที่ตัวเองอุตส่าห์รักษาเอาไว้ มลายหายไปในพริบตา

ไม่แน่ว่าตอนนี้หมอนี่อาจจะนึกด่าตัวเขาอยู่ในใจว่าเป็นพวกลามกก็เป็นได้...

“อ้อ อรุณสวัสดิ์ อากาศดีเหมือนกันนะ ฝนน่าจะไม่ตกหรอก”

หม่าหยวนฮั่นหยักหน้า เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ

“อืม ฝนต้องไม่ตกเป็นแน่”