องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 695

จงจื่อหนิงนำกำลังพลหนึ่งพันนายขี่ม้าไปและถึงเมืองเฟิงหั่วในเวลาไม่ถึงครึ่งเค่อ

หยางเฟิงและคนอื่น ๆ ในเมืองเฟิงหั่วเห็นทหารม้าของกองทัพพิทักษ์อุดรมาจึงรีบนำทหารกองหน่วยมือระเบิดไม่ถึงร้อยคนมาคารวะทันที

“ข้าน้อยหยางเฟิงคำนับท่านแม่ทัพใหญ่!”

“ข้าน้อยคำนับท่านแม่ทัพใหญ่”

“...”

พอจงจื่อหนิงเห็นหน่วยมือระเบิดเหลืออยู่แค่นี้พลันขมวดคิ้ว จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ลงจากม้าแล้วประคองทุกคนลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยว่า

“พี่น้องทุกคนลำบากแล้ว ที่นี่ปล่อยให้พวกเราจัดการเถอะ พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนให้เต็มอิ่มก่อน!”

หยางเฟิงและคนอื่น ๆ นึกถึงพี่น้องที่จากไป ปาดน้ำตาแต่งความเศร้า นำทุกคนลงใต้ไปแบบไม่บอกปัดทันที

หลายวันนี้พวกเขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ถ้าจงจื่อหนิงไม่ปรากฏตัว เกรงว่าพวกเขาจะต้านทานไม่อยู่ให้ศัตรูมาหักคอแล้ว

ตอนนี้ในที่สุดก็เรียบร้อยเสียที กลับไปพักผ่อนได้แล้ว

จงจื่อหนิงมองทหารม้าที่อยู่เบื้องหลังทีหนึ่ง นี่คือทหารม้ากองปิ่งและกองติงที่หลี่จุ่นมอบให้เขาในวันนั้น

หลังจากการปรับตัวในหลายวันนี้ พวกเขาเข้าขากับเขามากที่สุด

จงจื่อหนิงพลันเอ่ย “ผู้บังคับกองพันหลัว!”

“ขอรับ!”

ผู้บังคับกองพันกองทหารม้าติงนามว่าหลัวซิงก้าวขึ้นหน้ารับคำสั่งทันที

“ให้พี่น้องห้าร้อยคนไปบรรจุลูกศรหน้าไม้กลในค่ายทหารให้เต็มทันที มีหน้าไม้กลเท่าไรก็เติมมันให้หมด แล้วเอามันเล็งไปทางในเมือง” จงจื่อหนิงเปล่งเสียงดัง

“รับทราบ ท่านแม่ทัพใหญ่!”

หลัวซิงนำพลห้าร้อยนายไปทางค่ายทหารทันที

ทางนั้นมีหน้าไม้กลวางอยู่พันชิ้น ก่อนหน้านี้หยางเฟิงใช้มันสังหารกำลังพลของซือหม่าชิงหวิ๋นไปไม่น้อย ยามนี้จะได้ใช้มันอีกแล้ว

แต่ลูกศรคงเหลือไม่เท่าไรแล้วแน่

“ท่านแม่ทัพใหญ่ เช่นนั้นพวกเราควรทำอะไรขอรับ”

ผู้ช่วยซ้ายขวาก้าวขึ้นหน้าถามแบบฮึกเหิมเล็กน้อย

หลายวันนี้อยู่ที่เทือกเขาจินเฟิ่งมาตลอด ทำเอาพวกเขาอุดอู้จะแย่ ตอนนี้ดีเลย กว่าจะได้เคลื่อนพล ไหนเลยจะมาเสียเที่ยวได้

จงจื่อหนิงมองพวกเขาทั้งสองและทหารม้าห้าร้อยนายเบื้องหลังที่ใบหน้ามีแต่ความตื่นเต้นอยากลองทีหนึ่ง ก่อนจะยิ้มพูดว่า