องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 694

ทางใต้ของเมืองเฟิงหั่ว

ทัพใหญ่ของจงจื่อหนิงปักหลักแล้ว

ในกระโจมแม่ทัพชั่วคราว จงจื่อหนิงกับอัครมหาเสนาบดีจี้จงชิงนั่งหันหน้าเข้าหากัน

จงจื่อหนิงถามอย่างไม่เข้าใจ

“ท่านอัครมหาเสนาบดี ทำไมไม่บุกโจมตีไปเลยเล่า จะประชันหน้ากับไอ้ซือหม่าเฒ่าหรือ”

เมื่อคืนครึ่งคืนหลังจงจื่อหนิงมาถึงแล้ว

ทีแรกยังนึกว่าพอถึงก็โจมตีเลย แต่ระหว่างทางกลับพบจี้จงชิงและเฟิงเฉวี่ยนอ๋องที่กลับมาจากทางใต้แบบเอ้อระเหยลอยชาย

จากนั้นจี้จงชิงก็ถามว่าจอมทัพสั่งอะไรกับเขา ครั้นรู้ว่ากลับมาป้องกัน จี้จงชิงก็ให้เขาหยุดทัพแล้วตั้งค่ายทันที

นี่ทำให้เขางงมาก

“เจ้าถามข้าทั้งคืนแล้วนะ จะหยุดสักเดี๋ยวได้หรือไม่ ถ้าข้ารู้ก็บอกเจ้านานแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจอมทัพของพวกเจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาให้ข้าถ้าเจอเจ้าระหว่างทางก็ขวางเจ้าเอาไว้”

จี้จงชิงพูดด้วยความหงุดหงิด

เขาต้องได้เจอหลานชายคนนี้ของเขาแน่ หลี่จุ่นกะเกณฑ์จุดนี้แต่แรกแล้ว ถึงได้สั่งเขาแบบนี้

“เฮ้อ ชวนให้คนรอจนร้อนใจยิ่งนัก” จงจื่อหนิงทอดถอนใจเอ่ยทันที

“เช่นนั้นก็ไปนอนเถอะ พักผ่อนให้ดี ศึกนี้อย่างไรต้องทำแน่นอน แต่ถึงเวลาออกศึกอย่าได้ไม่พร้อมเล่า” จี้จงชิงเอ่ย

“ก็ได้ ท่านอัครมหาเสนาบดี เช่นนั้นข้าขอตัวไปนอนก่อนนะ”

เวลานี้จงจื่อหนิงก็ชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

ตลอดทางที่มาเขาอยู่ในภาวะคึกมาตลอด เร่งมาแบบไม่หยุดหย่อน ไม่มีเวลากระทั่งจะพัก ตอนนี้พอผ่อนคลายแล้วย่อมเกิดความรู้สึกง่วงเหงาหาวนอน

จงจื่อหนิงออกไปแล้ว จี้จงชิงที่ยังอยู่ในกระโจมแม่ทัพสีหน้าตึงเครียดมากขึ้นทุกที นัยน์ตาสว่างมืดไม่แน่นอน เอ่ยพึมพำเบา ๆ

“เจ้าเด็กนี่ ข้าสู้ยอมเป็นให้เจ้ากลั่นแกล้ง ถ้าทำศึกนี้แบบขอไปที บัญชีนี้ต้องชำระอย่างละเอียดแน่นอน”

จี้จงชิงผู้เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีในราชสำนัก ย่อมกระจ่างชัดกับทุกเรื่องที่หลี่จุ่นทำ

เพียงเขาแค่สมัครใจให้ความร่วมมือเท่านั้น

เพราะในตอนแรกก็บอกแล้วว่าเขามาช่วยเหลือประคับประคองหลี่จุ่น ดังนั้นหลี่จุ่นว่าอย่างไรเขาก็ทำอย่างนั้น แต่ไม่หมายถึงเขารู้ว่าหลี่จุ่นกำลังทำอะไรนี่