องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 693

ทีแรกหวังเซิ่งนึกว่าโจวชิงเป็นพวกขี้ขลาดตาขาว พอเห็นทัพใหญ่แสนคนถึงได้ถอยทัพสองร้อยลี้ทันที แต่ตอนนี้พอหลี่จุ่นเตือนสติ ในใจกลับตกตะลึงโดยพลัน

เป็นอย่างนี้นี่เอง...

แม้แต่กองทัพพิทักษ์อุดรแสนคนก็ยกโขยงโผล่มาหมด ปรากฏการณ์ผิดปกติเช่นนี้ ไม่แน่ว่าจะเป็นการทิ้งชายแดนเหนือชั่วคราวแล้วยกพลมาต่อกรกับโจวชิง!

เพราะโจวชิงคิดถึงจุดนี้ถึงได้ถอยรวดเดียวสองร้อยลี้!

ระยะสองร้อยลี้นี้พอให้เขาเห็นทุกความผิดปกติ จากนั้นก็ตอบรับได้ตลอดเวลา

หลังจากความทึ่งผ่านพ้นไป หวังเซิ่งก็เกิดความรู้สึกยกย่องเหมือนกัน!

ดังคาด!

สมกับที่ถูกเรียกว่าแม่ทัพซุนเฟิงที่สองผู้โด่งดัง ร้ายกาจจริง ๆ

ยิ่งสู้ยิ่งชนะ แถมยังรักษาใจที่คอยระแวดระวังอย่างนี้ได้อีก ชวนให้คนทึ่งจริง ๆ ไม่อย่างนั้นถ้าเปลี่ยนเป็นแม่ทัพคนอื่น หากทำสงครามชนะหลายสิบปีแล้วเจอกับสถานการณ์อย่างนี้ เกรงว่าคงไม่ถอยทัพแต่จะบุกไปข้างหน้าแน่

“เป็นข้าที่คิดไม่ถี่ถ้วนเอง!”

หวังเซิ่งกัดฟัน ใบหน้าละอายใจ

หลี่จุ่นยิ้มพลางส่ายหน้า เอ่ย

“แม่ทัพหวังนำทัพตามลำพังไม่นาน มีความสามารถเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว วันหน้าอาจได้เป็นจอมทัพคนที่สามของราชวงศ์อู่เราก็เป็นได้”

ในใจของหวังเซิ่งจุกอกเล็กน้อย

ข้านำทัพไม่นานหรือ แล้วท่านเล่า...

ท่านเพิ่งจะนำทัพได้เดือนเศษเองนะ ก็เก่งอย่างนี้แล้ว?

สามารถประมือกับบุคคลเช่นโจวชิงระยะไกลได้ สามารถกำจัดฮูเถี่ยถู แล้วยังปั่นหัวซือหม่าชิงหวิ๋นจนหัวหมุนได้อีก?

เทียบกับท่านแล้ว ข้านับเป็นอะไร?

หวังเซิ่งบ่นในใจ แต่ก็พูดขึ้นทันทีว่า “จอมทัพ ท่านพูดขันแล้ว ท่านต่างหากที่เป็นจอมทัพคนที่สามของราชวงศ์อู่เรา”

หลี่จุ่นหัวเราะเสียงดัง ไม่ต่อความยาวสาวความยืดกับเรื่องนี้อีก จึงพูดว่า

“ในเมื่อโจวชิงมีปฏิกิริยาเช่นนี้แล้ว อย่างนั้นด้วยระดับความระแวงของคนผู้นี้ คาดว่าคงไม่กล้าบุกโจมตีก่อนจะชัดเจนในสถานการณ์แน่ ทางจอมทัพเหยียนจะปลอดภัยชั่วคราว แต่ถ้ารู้ตัวขึ้นมาเมื่อไร เกรงว่าจะบุกโจมตีเมืองด้วยความเร็วปานสายฟ้า ตะลุยบุกโจมตีด่านเฟิงเป่ย! ดังนั้นเรื่องรบทางชายแดนเหนือจะรีรอไม่ได้ ต้องกำจัดซือหม่าชิงหวิ๋นโดยด่วนที่สุด”

หวังเซิ่งพยักหน้าและตอบทันที “จอมทัพสั่งมาได้!”

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูด