องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 692

หลี่จุ่นกะว่ากำจัดซือหม่าชิงหวิ๋นแล้วค่อยมุ่งไปยังด่านเฟิงเป่ยต่อกรกับโจวชิง!

ถ้าสถานการณ์ในตอนนี้ย่ำแย่เกินไป เขาต้องเร่งความเร็ว ไม่อย่างนั้นถึงตอนนั้นก็สายไปเสียแล้ว

ถึงเขาจะให้หวังเซิ่งนำทัพอ้อมไป แต่โจวชิงผู้นั้นก็ไม่ใช่ย่อย ไม่แน่ว่าจะตกใจ

“เรียนจอมทัพ ตอนที่ข้านำพลไป จอมทัพเหยียนไม่ได้ปะทะกับทัพใหญ่ของแคว้นฉู่ แม้สถานการณ์จะดูเลวร้ายไปสักหน่อย ทัพเราแพ้ต่อเนื่อง แต่ความจริงทั้งหมดอยู่ในการควบคุมของจอมทัพเหยียน ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดไว้ขอรับ”

หวังเซิ่งพลันตอบ

“เป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่ได้ปะทะกับทัพใหญ่แคว้นฉู่...จอมทัพเหยียนมีแผนอยู่จริง ๆ ด้วย สมกับที่เป็นจอมทัพอันดับสองของราชวงศ์อู่เรา เก่งกาจยิ่งนัก”

พอหลี่จุ่นได้ฟังก็หรี่ดวงตาทันที

เลื่อมใสอยู่ในใจ

ดูท่าว่าที่พ่อตาของเขาจะไม่ธรรมดาจริง ๆ ไม่กระจอกเลยนะ

ทีแรกเขานึกว่าทัพเยียนต้องแพ้แล้ว เพราะเผชิญกับโจวชิงแม่ทัพใหญ่ผู้ได้รับขนานนามว่าเป็นซุนเฟิงที่สองซึ่งเลื่องชื่อมานาน!

มิใช่แม่ทัพอัจฉริยะธรรมดา!

ต่อให้เป็นตาแก่จี้จงชิงนั่นยังกริ่งเกรงคนผู้นี้อย่างมาก คิดไม่ถึงว่าเหยียนอ๋องผู้เฒ่าเจอกับเขายังสามารถสุขุมได้ถึงเพียงนี้ สมกับที่เป็นจอมทัพพิทักษ์แดนหนึ่งโดยแท้!

ก่อนหน้านี้หวังเซิ่งติดตามเจิ้นเป่ยอ๋องสิบกว่าปี ภายหลังถูกโยกย้ายไปประจำด่านเฟิงเป่ยตามลำพัง ระหว่างนี้เคยติดต่อกับเหยียนอ๋องหลายปี เลื่อมใสเหยียนอ๋องผู้เฒ่าอย่างยิ่ง กระทั่งว่าความเลื่อมใสที่เขามีต่อเหยียนอ๋องผู้เฒ่ายังจะมากกว่าเจิ้นเป่ยอ๋องที่เขาติดตามสิบกว่าปีเสียอีก!

ด้วยเหตุนี้ ตอนนี้พอได้ยินหลี่จุ่นกล่าวเช่นนี้แล้ว หวังเซิ่งจึงผงกศีรษะแรง ๆ เดี๋ยวนั้น!

รู้สึกว่าหลี่จุ่นกล่าวได้เหมาะสมที่สุด!

แม้ไม่รู้ว่าแผนการนั้นเกี่ยวข้องอันใดกับจอมทัพเหยียนก็ตาม

“โจวชิงมีปฏิกิริยายังไงหรือ?” หลี่จุ่นถามต่อ

“เรียนจอมทัพ โจวชิงผู้นั้นรู้ว่ากองทัพพิทักษ์อุดรเราถึงด่านเฟิงเป่ยก็ถอยทัพออกไปสองร้อยลี้ทันที ไม่กล้าปะทะโดยตรงสักนิด!” หวังเซิ่งเปล่งเสียง

เขารู้สึกว่าโจวชิงผู้นี้ดูคล้ายขี้ขลาดตาขาวนิด ๆ ไม่ได้เก่งกาจสมคำร่ำลืออย่างนั้น

แต่พอหลี่จุ่นได้ยินกลับหรี่ตามากกว่าเดิม

โจวชิงผู้นี้ร้ายดังคาด

ความรู้สึกไวชะมัด!

แถมยังระมัดระวังสุด ๆ ด้วย!

ถ้าเป็นผู้นำทัพทั่วไป เป็นไปได้มากว่าจะไม่ถอยทัพ แต่จะรอดูการเปลี่ยนแปลงก่อน หรือไม่ก็ระวังสักหน่อย