องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 726

ฮ่องเต้น้อยน่าหลันจางแม้ยังเป็นเด็ก แต่ก็มีอายุสิบสองขวบแล้ว

มีโฉมหน้าหล่อเหลางามตา กิริยาท่าทางเผยให้เห็นถึงความห้าวหาญ

เมื่อได้เห็นหน้าแม่ของตนก็เกิดความดีใจยิ่งนัก

เด็กในช่วงวัยนี้ ถือว่ายังผูกพันกับผู้เป็นแม่มาก

“ฝ่าบาท ทรงร่ำเรียนมาทั้งวันแล้ว เหนื่อยหรือไม่? ดูซิว่าเสด็จแม่มีอะไรมาให้ฝ่าบาทด้วย?”

กิริยาสง่าสูงส่ง ใบหน้างดงาม รูปร่างอวบอิ่มกำลังดีของไทเฮาหรือซั่งกวนเจี๋ยอวี๋ มองดูลูกชายของตนอย่างรักใคร่เอ็นดู

จับมือของลูกชายลูบไปมาอย่างเห็นใจ

จากนั้นก็ให้สาวใช้ที่ติดตามมาเปิดกล่องอาหารที่นำมา

เมื่อฮ่องเต้น้อยเห็นอาหารที่ตนเองชื่นชอบ จึงสั่งให้รีบเอามาวางด้วยความดีใจ

เมื่อซั่งกวนเจี๋ยอวี๋ได้เห็นภาพนี้ก็ปลื้มใจยิ่งนัก จากนั้นถึงได้หันไปมองคนสวมชุดสีครามที่ยืนอยู่ข้างกาย เอามือไขว้หลังไว้อย่างสุภาพ แววตาอ่อนโยนนุ่มนวลอย่างที่สุด

คล้ายกับบรรยากาศในช่วงวัยหนุ่มสาวที่สดใส

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทค่อยๆเสวยไปก่อน ข้ามีธุระจะพูดคุยกับอาจารย์ของฝ่าบาท”

ซั่งกวนเจี๋ยอวี๋กำชับให้ลูกชายของตนรับประทานอาหาร และได้สั่งให้บ่าวไพร่ออกไปก่อน จากนั้นก็ได้ยืนอยู่มุมท้องพระโรงกับซือหม่าหยวน

ทั้งสองยืนอยู่ระดับเดียวกัน

ซั่งกวนเจี๋ยอวี๋เอ่ยขึ้นว่า “พี่หยวน ขอบคุณที่ท่านทำเพื่อข้ากับฝ่าบาทมากเพียงนี้ หลายปีที่ผ่านมาข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนท่านอย่างไรดี…ครั้งนี้ เกรงว่าท่านคงจะต้องลำบากหน่อยแล้ว ข้าไม่อาจแบ่งเบาภาระของท่านได้ จิตใจของข้าเจ็บปวดทรมานยิ่งนัก”

ซือหม่าหยวนสีหน้าอ่อนโยน ใบหน้าเผยรอยยิ้มเล็กน้อยและส่ายหน้าเบาๆ

โครงหน้าไม่ถือว่าโดดเด่นไปกว่าผู้อื่น

แต่เมื่อมองดูอย่างละเอียด กลับงดงามน่าหลงใหล อีกทั้งยังมีกรอบหน้าที่ชัดเจน

แม้จะอายุสี่สิบปีแล้ว แต่เหมือนวันเวลาไม่ยอมหยุดอยู่บนหน้าใบหน้าของเขานาน เมื่อเทียบกับซั่งกวนเจี๋ยอวี๋ที่อายุน้อยกว่าเขาไม่กี่ปี แต่กลับรู้สึกอ่อนเยาว์กว่ามาก

ซือหม่าหยวนเอ่ยขึ้นว่า “บัดนี้ ตระกูลซือหม่าไม่อาจข่มเหงท่านกับฝ่าบาทอีกต่อไปแล้ว ท่านสบายใจได้เถิด”

เผยให้เห็นความองอาจสง่างาม ไม่มีการแสดงอารมณ์โมโหแต่อย่างใด

เขาส่ายหน้าและพลางเอ่ยว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก สามสิบปีที่ผ่านมาข้าไม่มีความเกี่ยวพันกับตระกูลซือหม่าเลย ส่วนสิ่งที่เกี่ยวข้องก็ได้ฝังอยู่ในสุสานของท่านแม่ข้า ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันไม่มีอะไรพัวพันถึงข้าซือหม่าหยวนเลยสักนิด”

ซั่งกวนเจี๋ยอวี๋กัดริมฝีปากไปมา ทันใดนั้นก็กุมมือไว้แน่น

จ้องมองซือหม่าหยวนอย่างตาค้าง ในแววตาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้จนไม่สามารถควบคุมไว้ได้ สักวันหนึ่งอาจจะพุ่งออกมาดั่งน้ำพุ

ซั่งกวนเจี๋ยอวี๋ถอนหายใจหนึ่งที และเอ่ยต่อว่า

“พี่หยวน แล้วเหล่านักรบที่ถูกจับเป็นเชลยล่ะ จะใช้อะไรไถ่ตัวกลับมา? สองวันนี้ในราชสำนักโต้เถียงกันไม่หยุด กรมคลังกับกรมกลาโหมโต้แย้งกันอย่างรุนแรง”

เหล่านักรบแคว้นเยียนที่อยู่ในชายแดนเหนือ พูดตรงๆก็คือทหารของบ้านตระกูลซือหม่า ถ้าไถ่ตัวกลับมาก็ต้องกลับมาอยู่ภายใต้การปกครองของตระกูลซือหม่า กองทัพหนึ่งแสนคนที่ปกครองโดยตระกูลซือหม่า ถือว่าสร้างความหวาดกลัวให้แก่ผู้คนอยู่ไม่น้อย

เรื่องนี้ทำให้นางกังวลใจยิ่งมาก