องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 727

ซือหม่าหยวนยังคงเผยให้เห็นรอยยิ้มบนหน้า จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องกังวล มีคนที่กังวลใจมากกว่าพวกเราอีก ซือหม่าไท่กงคงจะเป็นคนแรกที่ต้องการให้เหล่านักรบที่อยู่ชายแดนเหนือกลับมาโดยเร็ว แต่ว่า…”

ซือหม่าหยวนนิ่งไปชั่วครู่

นึกถึงภาพเหล่านักรบกลุ่มนั้นที่ถูกตัดเส้นเอนมือกลับมา จึงยิ้มขึ้นและพลางเอ่ยช้าๆว่า

“แม้จะกลับมา เกรงว่าคงไร้ประโยชน์แล้ว”

สีหน้าอ่อนโยนของซือหม่าหยวน ซ่อนเร้นแววตาอันล้ำลึกสุดขีด!

จากนี้ไป…แคว้นเยียนจะมีแค่ซือหม่าหยวนผู้เดียวเท่านั้น ไม่มีตระกูลซือหม่าอีกต่อไป!

……

ชายแดนเหนือ

ตัดหัวอาหลานซือหม่าชิงอวิ๋นต่อหน้าฝูงชน เรียกได้ว่าได้ใจทุกคนเต็มๆ

เหล่าทหารในกองทัพต่างรู้สึกเคารพยกย่องหลี่จุ่นมากยิ่งขึ้น

แต่ว่า เรื่องนี้ทำให้จี้จงชิงลำบากใจไม่น้อย

ตอนแรกคิดไว้ว่าจะใช้อาหลานซือหม่าชิงอวิ๋น ทำให้แคว้นเยียนยอมจ่ายในราคาที่สูงกว่านี้ แต่ว่าตอนนี้เห็นทีคงจะต้องตัดราคาลดลงไม่น้อย

ถึงอย่างไรก็ไม่มีหนทางอย่างอื่น เพราะไหนๆหลี่จุ่นก็ได้ฆ่าคนทิ้งไปแล้ว

จดหมายจากหลี่เจิ้งและเหล่าขุนนางในราชสำนักก็ได้ส่งมาถึงแล้ว เสนอให้แคว้นเยียนใช้ห้าสิบล้านตำลึงเงินแลกกับกองทัพหนึ่งแสนคนเหล่านี้ นอกจากนี้แล้วศรีษะของอาหลานซือหม่าชิงอวิ๋นจะต้องจ่ายเพิ่มอีกต่างหาก หนึ่งคนต่อหนึ่งล้านและห้าพันตัวม้ารบ!

หนึ่งล้านเทียบกับห้าสิบล้านถือว่าไม่เยอะและไม่น้อย กำลังเหมาะแก่การรีดไถ่!

ถ้ายอมจ่ายห้าสิบล้าน ส่วนอีกสองล้านก็คงจะไม่คิดเสียดาย

แต่ว่า อาหลานทั้งสองได้ถูกตัดหัวไปแล้ว…

เมื่อความมืดใกล้เข้ามา

ด้านในกระโจม

จี้จงชิงกำลังเดินหมากรุกอยู่กับหลี่จุ่น

จี้จงชิงมีประสบการการณ์เดินหมากมานาน จึงทำให้หลี่จุ่นรู้สึกลำบากใจ

ฉะนั้นหลี่จุ่นจึงเริ่มคิดแผนอุบาย งัดกฎเกณฑ์ที่แปลกประหลาดออกมาใช้ ทำให้จี้จงชิงต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

“เฮงซวยจริงๆ กฎเกณฑ์หมากรุกประเภทนี้มีเยอะเหลือเกิน ข้าอุตส่าห์ฝึกฝนมาได้อย่างยากลำบาก ตอนนี้กลับมีกฎใหม่ๆเกิดขึ้นมาอีก ข้าชักจะสงสัยว่าท่านกำลังหลอกข้าอยู่หรือเปล่า?!”

จี้จงชิงโมโหจนเกือบจะคว่ำกระดานหมากรุก