ยามรัตติกาล
ในที่สุดข่าวของเจ้าอ้วนหลิวก็ถูกส่งมาถึงเสียที !
หลี่จุ่นที่กำลังเตรียมตัวนอนก็ได้ยินเสียงหน่วยสอดแนมที่รีบรุดกลับมารายงาน จึงกล่าวขึ้นด้วยความยินดีขึ้นยิ่งนัก
“ดี ช่างดีเหลือเกิน ! ข้าอยากจะเห็นนักว่าโจวชิงผู้นี้จะยอมสู้ตายในสนามรบหรือถอยหนีไปกันแน่ ?”
ตอนที่เจ้าอ้วนหลิวไปโยนระเบิดย่อมต้องถูกขัดขวางอยู่ไม่น้อย
ทว่า อุปสรรคนั้นมิได้มาจากลัทธิเทียนซาน หากแต่มาจากกองทัพแห่งแคว้นฉู่ !
โจวชิงผู้นั้นเป็นผู้นำที่เก่งกล้าจริง เขารู้ถึงความสำคัญของช่องแคบหนึ่งเส้นฟ้า จึงสั่งให้กองกำลังสองพันนายตั้งฐานทัพประจำการอยู่ที่นั่น
เพียงแต่น่าเสียดายที่เจ้าอ้วนหลิวมุ่งตรงไปขอกำลังเสริมจากลัทธิเทียนซานด้วยตนเอง เมื่อเปิดเผยสถานะของหลี่จุ่นและป้ายคำสั่งของหม่าหยวนฮั่นแล้วก็ร่วมมือกับลัทธิเทียนซาน ระเบิดช่องแคบหนึ่งเส้นฟ้าทิ้งไปอย่างเงียบ ๆ !
คิดว่าตอนนี้โจวชิงผู้นั้นก็น่าจะได้ข่าวนี้แล้วเช่นกัน
แต่ก็ไร้ประโยชน์เสียแล้วละ
หลี่จุ่นไม่กลัวว่าจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น
เพราะงูได้ถูกต้อนจนมุมไร้ซึ่งทางหนีแล้ว !
จากนั้น หลี่จุ่นก็โบกมือเป็นสัญญาณเรียกองครักษ์ที่นอกกระโจมเข้ามาแล้วกำชับงาน
“รีบไปรายงานแก่อัครมหาเสนาบดีจี้ทันที ให้ทัพใหญ่พักในวันพรุ่งนี้ และรีบเคลื่อนทัพออกในคืนพรุ่งนี้ทันที !”
ครั้นเมื่อฟังจบ ทหารองครักษ์ก็รีบวิ่งออกไปตามคำสั่งทันที
ในช่วงเช้ามืดของวันรุ่งขึ้น จี้จงชิงก็รีบรุดมาหาหลี่จุ่นแต่เช้า
เมื่อเข้ามาภายในกระโจมแล้ว อัครเสนาบดีผู้ปราดเปรื่องจึงเอ่ยถามขึ้น “ท่านจอมทัพ ได้ยินว่ามีข่าวมาแล้วหรือ ? นี่เราทำเรื่องอันใดลงไปกันแน่ ?”
หลี่จุ่นที่เพิ่งเช็ดหน้าเสร็จจึงแขวนผ้าเช็ดหน้าบนราวแขวนก่อนจะเดินยิ้มมายืนตรงหน้าแล้วเอ่ยตอบ
“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ยังจำที่ข้าเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ได้หรือไม่ว่า หากการศึกชายแดนเหนือสามารถจบได้ก่อนกำหนด ข้าจะทำให้ทัพใหญ่นับแสนกว่านายของโจวชิงผู้นั้นแม้ยกทัพมาได้ก็ไม่อาจกลับไปได้ ! ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้คงรู้ใช่หรือไม่ว่าต้องทำเช่นใด พวกเขาจึงไม่อาจกลับไปได้อีก ?”
จี้จงชิงฟังแล้วก็ยังไม่เข้าใจนัก จึงเอ่ยออกไปด้วยสีหน้าสงสัยโดยไม่ต้องคิดให้มากความ
“แน่นอนว่าต้องทำให้ทัพใหญ่ของเขาตายราบเป็นหน้ากลอง เช่นนี้คนพวกนั้นก็ไม่อาจมีชีวิตกลับไปได้อีก แต่โจวชิงผู้นั้นมิใช่คนธรรมดาทั่วไป หากต้องการกำจัดทัพใหญ่ของเขามันมิใช่เรื่องง่ายนักมิใช่หรือ ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จุ่นหัวเราะและถามกลับทันที “เช่นนั้นท่านอัครมหาเสนาบดีจี้คิดว่าต้องทำเช่นไรจึงจะกำจัดทัพใหญ่ของเขาได้หมดสิ้นเล่า ?”
จี้จงชิงขมวดคิ้วครุ่นคิด
แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรเล่า ?
หากเขารู้คงจัดการโจวชิงไปได้นานแล้ว ไม่ต้องมานั่งกังวลอยู่ตรงนี้หรอก
หลี่จุ่นส่ายหัว ชายหนุ่มเองก็ไม่คิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก จึงชี้ไปยังช่องแคบหนึ่งเส้นฟ้าแล้วเอ่ยขึ้น
“ท่านอัครมหาเสนาบดีรู้หรือไม่ว่าที่แห่งนี้คือที่ใด ?”
จี้จงชิงพยักหน้า ดวงตาของเขาหรี่เล็กลงแล้วจึงเอ่ย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน
737 ปลดล็อกแล้วอ่านไม่ได้...
736 ผมปลดล็อคแล้ว อ่านไม่ได้...
เขียนต่อเถอะครับ รอนานแล้ว...
ตอน 706 มีหรือยัง...
อยากอ่านต่อครับ ผู้เขียนไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้อ่านฟรี สนุกมากค่ะ สั่งซื้อกางเกงใน GQ ไป 3 ตัวแล้วค่ะ สนับสนุนโฆษณา ที่ได้อ่านค่ะ...
เดินเรื่องได้เต่ามากๆ...
หายเงียบเลยยยยรอตอนต่อไปนานแล้วนะะะะะเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มมมมมมมมมมม...
มีชื่อภาษาอังกฤษของนิยายเรื่องนี้ไหมครับ...
อยากให้ อัพ ต่อครับ รอนะครับ...