องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 767

ดอกไม้ไฟสีม่วงเบ่งบานตรงตีนเขา หลี่จุ่นและคนอื่น ๆ บนยอดเขาเห็นทันที

นั่นหมายความว่า!

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเข้าโรมรันกับอีกฝ่ายแล้ว โจวชิงจะไม่ย้อนกลับจวนชายแดนตะวันตกกะทันหัน!

หลี่จุ่นออกคำสั่งทันที “สั่งการลงไป เตรียมตัวเคลื่อนไหว!”

“รับทราบ!”

ทุกคนไปเตรียมกองกำลังของตัวเองทันที!

หลี่จุ่นลุกขึ้นยืนจากก้อนหิน เดินไปทางภูเขาด้านข้างเพื่อสั่งการที่นั่น

ทุกคนเตรียมตัวเคลื่อนไหว รอแต่หลี่จุ่นออกคำสั่ง

แต่

ยอดเขาสูงอย่างนี้ พวกทหารเห็นแล้วพาลรู้สึกสยิว

ต่อให้ฝึกซ้อมสองวัน แต่ก็ยังไม่เคยร่อนออกจากยอดเขาสูงอย่างนี้!

นี่ถ้าประมาทเกิดเหตุอะไร นั่นคือได้ไปเกิดใหม่เลย

หลี่จุ่นมาถึงตรงหน้าทหารทั้งหลาย เห็นสีหน้าของพวกเขาแล้วจึงเอ่ย

“พี่น้องทุกท่าน ศึกนี้เราต้องชนะ ข้าจะไปกับทุกท่านด้วย ทุกท่านไม่ต้องตื่นตระหนก ข้าจะทำศึกเคียงบ่าเคียงไหล่กับทุกคน!”

ครั้นคำพูดนี้กล่าวออกมา บรรดาทหารก็หวั่นไหวหนัก!

จอมทัพจะกระโดดไปกับพวกเขาด้วยหรือ

พวกเขาประทับใจอย่างยิ่ง!

ทว่า

หัวหน้าทหารกล่าวทันที

“จอมทัพ ไม่ได้นะขอรับ! เรื่องนี้อันตรายมาก ท่านอยู่สั่งการด้านหลังเถอะ เรื่องปะทะแนวหน้ามอบให้เป็นหน้าที่เหล่าพี่น้องเถอะ!”

“นั่นสิ ไม่ได้เด็ดขาดนะขอรับ! ท่านเป็นจอมทัพของกองทัพ ความปลอดภัยสำคัญที่สุด ขอให้ท่านอยู่ควบคุมข้างหลังให้พวกเราวางใจเถอะ!”

“ถูกต้อง ท่านอย่าลงไปกับพวกเราเลย!”

“มิผิด ท่านดูพวกเราซ้อมเจ้าสุนัขเฒ่าโจวชิงนั่นอยู่ที่นี่เถอะ!”

“...”

ทหารซาบซึ้งส่วนซาบซึ้ง แต่ตระหนักว่าหลี่จุ่นสำคัญเพียงไร!

ถ้าลงไปกับพวกเขา ตายไปกลางอากาศ เช่นนี้จะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ดังนั้นพวกเขาไม่กล้าให้หลี่จุ่นกระโดดไปด้วยเด็ดขาด!

ผู้นำสี่ไม่เข้าใจ ฟังการอธิบายจากพี่สามด้านข้าง หัวใจรัดแน่นเดี๋ยวนั้น

นี่อันตรายเกินไปแล้ว เพราะร่อนจากฟ้า หากเกิดอุบัติเหตุอะไร หลี่จุ่นต้องตายแน่ ไม่ได้เด็ดขาด!

หม่าหยวนฮั่นขมวดคิ้วเหมือนกัน

ถ้าเจ้าเด็กนี่กระโดดตามไปแล้วเกิดอะไรขึ้น เกรงว่าเจ้าลัทธิกับผู้อาวุโสในลัทธิต้องชักดาบกับเขาแน่...