องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 791

ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัน หม่าหยวนฮั่นและจงจื่อหนิงต่างก็ขมวดคิ้วอยู่บ้าง

ขณะที่หลี่จุ่นเหลือบมองบ่าวที่กำลังง่วนทำงานอยู่ที่เก๊ะคิดเงิน อืม บ่าวคนนั้นกำลังคำนวณบัญชีอยู่

บ่าวผู้นี้มีความรู้มากนัก

จากนั้นเขาก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย มองผู้มาเยือน พยักหน้าแล้วจึงเอ่ยขึ้น

“ดี เมื่อได้พบกันก็ถือเป็นวาสนา เชิญ”

"ขอบคุณมาก"

บุรุษผู้อ่อนโยนและสง่างามมีรูปลักษณ์ที่ดูดี เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้าอ่อนและหมวกรูปแบบหายากซึ่งเรียกว่าหมวกหรูเม่า

ในโลกนี้ มีเพียงกลุ่มคนบางกลุ่มเท่านั้นที่จะสวมหมวกประเภทนี้ และคนเหล่านี้ถูกเรียกว่าบัณฑิต

ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มและขอบคุณอีกฝ่าย แล้วจึงนั่งลงที่เก้าอี้ลำดับที่สี่ของโต๊ะสี่เหลี่ยมแล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง

“เสี่ยวเอ้อร์ เพิ่มชามเหล้ากับจานด้วย”

“ได้ขอรับนายท่าน !”

บ่าวผู้นั้นรีบวิ่งไปที่ห้องโถงด้านหลังทันที

ในตอนนี้เองนี้ จงจื่อหนิงและหม่าหยวนฮั่นจึงมองหน้ากันพลางขมวดคิ้ว

พวกเขาไม่คุ้นเคยกับการแบ่งปันโต๊ะกับคนที่ไม่คุ้นเคย

แต่หลี่จุ่นมองชายหนุ่มคนนั้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ แล้วจึงค่อยเอ่ยถามขึ้นช้า ๆ

“ไม่ทราบว่าคุณชายจะเข้าเมืองหลวงหรือ”

ชายที่สวมหมวกหรูเม่าผู้นั้นพยักหน้าแล้วถามกลับด้วยคำถามเดียวกัน: "พวกท่านสามคนก็เข้าเมืองหลวงเช่นกันหรือ ?"

ทว่า หลี่จุ่นยังไม่ทันเอ่ยคำใด จงจื่อหนิงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "เจ้าถามมากเกินไปแล้ว อย่าถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม !"

“ต้องขอโทษด้วยที่ข้าล่วงเกิน !”

ชายหนุ่มคนนั้นรีบขอโทษและพูดว่า "ให้ข้าน้อยเป็นผู้จ่ายเงินค่าเหล้านี้ก็แล้วกัน"

ขณะที่พูด ชายหนุ่มก็หยิบเงินห้าตำลึงออกมาอย่างรวดเร็ว

หลี่จุ่นมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มทันที "ข้าเกรงว่าเงินนี้ไม่พอสำหรับเหล้านี้เสียแล้วกระมัง เหล้านี้คือสุราหลงไถเชียวนะ เกรงว่าน่าจะมีราคาห้าตำลึงต่อหนึ่งไหได้"

ด้วยอุปนิสัยของพ่อค้าหน้าเลือดเก่าอย่างเขา จะไม่ขายมันแพงอีกสักหน่อยได้อย่างไรกันเล่า

ดังนั้น สุราหลงไถนี้จึงมีราคาแพงยิ่งกว่าเมื่ออยู่ข้างนอก

ชายผู้สวมหมวกหรูเม่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าดูตื่นตกใจไม่น้อย

จากนั้นเขาหยิบเงินออกมาอีกสิบตำลึง รวมเป็นสิบห้าตำลึงแล้ววางมันลงบนโต๊ะ

หม่าหยวนฮั่นและจงจื่อหนิงเองก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน พวกเขามองดูสุราที่อยู่ในมือของตน ต่างก็นิ่งเงียบไปทันที

สุรานี่...แพงขนาดนี้จริงหรือ ?

แล้วใครจะมีปัญญาดื่มไหวกันเล่า ?

หลี่จุ่นมองดูเงินสิบห้าตำลึงบนโต๊ะแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายนี่ช่างใจกว้างจริง ๆ เงินที่ใช้ไปกับมื้ออาหารนี้เทียบเท่ากับค่าใช้จ่ายของครอบครัวธรรมดา ๆ เป็นเวลาหนึ่งปีหรือมากกว่านั้นด้วยซ้ำเชียวนะ”

“ข้าทำให้ทั้งสามท่านต้องรู้สึกขบขันเสียแล้ว”

สีหน้าของชายที่สวมหมวกหรูเม่าผู้นั้นดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย "ข้าออกเดินทางไกล ย่อมต้องเตรียมเงินไว้ไม่น้อย"