ยามค่ำคืนย่างกรายเข้ามา
ทัพใหญ่ใกล้มาถึงเมืองหลวงแล้ว
แต่ว่าทิศทางการเดินทัพนั้นไม่ผ่านเมืองหลวง ทว่ากลับเดินทัพไปทางหลงหู่ไถที่อยู่ตงเป่ยเลย หากจะผ่านเมืองหลวง ยังต้องเดินทัพอ้อมไปยี่สิบลี้
แต่ว่าก็พอสามารถมองเห็นเมืองหลวงได้
แม้จะอยู่ในช่วงหลางคืน แต่ยืนมองจากบนเขาไกล ๆ แสงไฟเปล่งประกายวิบวับก็ยังสามารถมองเห็นได้อย่างเลือนลาง
“แพร่คำสั่งลงไปที่ทัพ เดินหน้าต่อไป เดินหน้าไปยังหลงหู่ไถ!”
หลี่จุ่นรั้งบังเหียนม้าให้หยุด ก่อนจะพูดสั่ง
“ขอรับ!”
หวังเซิ่งรีบรับคำสั่ง ก่อนจะนำทหารเดินหน้าต่อไป
หม่าหยวนฮั่นและจงจื่อหนิงถูกเรียกตัวมา หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นว่า “พี่หม่า จื่อหนิง ตามข้ากลับไปเมืองหลวงเถิด”
จงจื่อหนิงและหม่าหยวนฮั่นพลันอึ้งไปตาม ๆ กัน
ช่วงเวลานี้เร่งรีบถึงเพียงนี้ เหตุใดยังจะเสียเวลาเข้าเมืองหลวงอีกเล่า?
ทั้งสองคนไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย แต่ทว่าเมื่อหลี่จุ่นเป็นคนเอ่ยปาก พวกเขาก็ย่อมติดตามไปอยู่แล้ว
ทั้งสามคนขี่ม้ากันคนละตัว เปลี่ยนไปเส้นทางสายหลักมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง
ขี่ม้าแล่นไปไม่ถึงประมาณสิบลี้ ก็เห็นว่าข้างทางมีโรงเตี๊ยมที่แขวนโคมไฟต้อนรับแขก
โรงเตี๊ยมนี้ด้านหน้าประมาณหนึ่งลี้จะเป็นเรือนรับรอง โรงเตี๊ยมเหล่านี้เพื่อเก็บเกี่ยวอัตราการเข้าใช้เรือนรับรอง โดยปกติแล้วต่างจะเปิดใกล้ ๆ
หลี่จุ่นคิดว่ากิจการโรงเตี๊ยมนี้ทำยากมาก ๆ
แม้ต้องเก็บเกี่ยวอัตราการไหลเวียนเข้าให้ได้แล้ว ด้านความปลอดภัยเองก็ต้องมีการป้องกันไม่น้อยเช่นกัน
แต่ทว่าที่ที่ยิ่งเข้าใกล้เมืองหลวง ส่วนมากแล้วล้วนเป็นแขกคนสำคัญที่มีคุณสมบัติได้เข้าพักเรือนรับรองทั้งสิ้น
หลี่จุ่นรู้สึกว่าปากแห้งอยู่เล็กน้อย จึงรั้งบังเหียนม้าให้หยุด ก่อนจะล้วงกระบอกน้ำออกมาคิดจะดื่มน้ำ ทว่ากลับพบว่าไม่มีน้ำแล้ว
เขาพลันขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“เราเข้าไปดื่มน้ำสักถ้วยกันเถอะ”
เขาพูดพลางพลิกตัวลงจากม้า
พวกหม่าหยวนฮั่นทั้งสองคนเองก็พลิกตัวลงจากม้าเช่นกัน จากนั้นก็ผูกม้าเอาไว้ข้าง ๆ
“ให้ตายเถอะ ท่านทั้งสาม ท่านทั้งสามทำงานหามรุ่งหามค่ำ กำลังจะเข้าเมืองหลวงใช่หรือไม่? กลางค่ำกลางคืนมันจะไม่ปลอดภัยเอานะ”
บ่าวของโรงเตี๊ยมแห่งนั้นเห็นทั้งสามคนเดินเข้าประตูมา ก็รีบออกมาต้อนรับอย่างเป็นมิตร ในขณะเดียวกันก็เริ่มพูดกระตุ้นใจแขก
หากทั้งสามคนเข้าพักที่โรงเตี๊ยมเช่นนั้นก็เป็นเรื่องดีมาก ๆ
หากไม่ใช่คำพูดของตนก็อาจจะยั่วยุให้อยากพักก็ได้
เมื่อได้ยินว่าไม่ปลอดภัย ตัวเขาก็จะพูดโน้มน้าวต่อว่านักเดินทางส่วนใหญ่ต่างก็เลือกพักที่นี่กันทั้งนั้น
ผู้เป็นบ่าวเอ่ยคำเหล่านี้ขึ้นอย่างชำนาญ
หลี่จุ่นเอ่ย “ไปเอาของกินมาให้พวกข้าทั้งสามก่อน แล้วก็เอาเหล้ามากาหนึ่ง น้ำเปล่ามากาหนึ่ง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน
737 ปลดล็อกแล้วอ่านไม่ได้...
736 ผมปลดล็อคแล้ว อ่านไม่ได้...
เขียนต่อเถอะครับ รอนานแล้ว...
ตอน 706 มีหรือยัง...
อยากอ่านต่อครับ ผู้เขียนไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้อ่านฟรี สนุกมากค่ะ สั่งซื้อกางเกงใน GQ ไป 3 ตัวแล้วค่ะ สนับสนุนโฆษณา ที่ได้อ่านค่ะ...
เดินเรื่องได้เต่ามากๆ...
หายเงียบเลยยยยรอตอนต่อไปนานแล้วนะะะะะเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มมมมมมมมมมม...
มีชื่อภาษาอังกฤษของนิยายเรื่องนี้ไหมครับ...
อยากให้ อัพ ต่อครับ รอนะครับ...