องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 849

เมื่อเฟิงเป่าหลินได้ยินเข้า ใบหน้าของเขาก็เต็มไปความไม่ยินดี

หลี่จุ่นจึงกล่าวขึ้น

“ท่านอา ในเมื่อท่านต้องการหาเงิน แล้วเหตุใดท่านจึงไม่ทำสิ่งที่สร้างกำไรได้มากที่สุดเล่า? นิยายเนื้อหาทั่วไปนั้นน่าเบื่อยิ่งนัก วสันต์สารทนี้ เราสามารถขายหนังสือได้ในราคาเล่มละสิบตำลึงหรือยี่สิบตำลึง จะให้ข้าแจกรูปวาดเพิ่มเติมด้วยก็ยังได้ ต้องได้รับความนิยมมากแน่นอน”

รูปวาดหรือ?

เฟิงเป่าหลินถึงกับเอ่ยถาม "นี่เจ้าวาดภาพได้ด้วยหรือ?"

หลี่จุ่นพยักหน้าพลางตอบด้วยรอยยิ้ม

“ถึงแม้ข้าจะจำอะไรได้ไม่มากนัก แต่ข้าจำได้ว่าข้าวาดภาพเป็น อีกทั้งฝีมือค่อนข้างดีเสียด้วย”

“เช่นนั้นก็ขอให้ข้าได้เห็นก่อนว่าเจ้าวาดเป็นอย่างไรบ้าง”

เฟิงเป่าหลินพูดขึ้นทันทีแล้วจึงค่อยรีบอธิบายเป็นการสำทับ "ข้า... ข้าไม่ได้อยากเห็นหรอกนะ ข้าแค่อยากเห็นว่าฝีมือในการวาดของเจ้าเป็นอย่างไร ... "

หลี่จุ่นมองเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านอาไม่ต้องห่วง สิ่งนี้ย่อมไม่เคยเกิดขึ้นที่ไหนมาก่อนจริง ๆ หากท่านอยากทำการค้าขายนี้ ข้าก็จะวาดให้ แต่ถ้าไม่ทำ…”

หลี่จุ่นหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นต่อว่า

"เช่นนั้นแล้วข้าก็จะขอมอบ "วสันต์สารท" เล่มนี้ให้กับท่านอาของข้าเป็นของที่ระลึกแล้วกัน ท่าทางที่ดูซับซ้อนภายในเรื่องนั้นก็ได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน ท่านอาสามารถทำใจกล้า ๆ แล้วนำไปลองปฏิบัติตามได้เลย"

ใบหน้าของเฟิงเป่าหลินถึงกับแดงก่ำขึ้นมาทันที

ราวกับว่ามีบางสิ่งที่น่าอับอายเกิดขึ้นในกลางวัน เขาจึงจ้องมองไปที่หลี่จุ่นทันที ก่อนกัดฟันพูดด้วยเสียงทุ้มในท้ายที่สุด

“ได้ ข้าตกลงทำ !”

พูดแล้วก็ใช้มือตบลงบนต้นขาฉาดใหญ่ !