องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 848

บทที่สองที่เขาเขียนก็คือ

“น้าเล็กที่แสนดี”

บทนี้ว่าด้วยเรื่องของน้องสาวแม่ของตัวเอกเดินทางมาเยี่ยมญาติ พักอาศัยอยู่ในบ้านของตัวเอกหลายวัน อยู่มาวันหนึ่งพ่อและแม่ต่างก็ออกไปข้างนอก ภายในบ้านจึงเหลือเพียงตัวเอกที่ยังไม่แต่งงานมีภรรยากับน้าเล็กของเขา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อตัวเอกจะเจอเข้ากับน้าเล็กที่กำลังช่วยตัวเองทำในสิ่งที่ไม่อาจบรรยายได้ จนสุดท้ายตัวเอกทนไม่ไหวและพุ่งตัวเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยง...

เรื่องราวหลังจากนี้ ยิ่งไม่อาจบรรยายถึงเข้าไปใหญ่

ขณะที่หลี่จุ่นเองก็ยังคงเขียนอย่างเต็มที่

เขียนเท่าที่เขียนได้อย่างสุดความสามารถ สร้างจิตวิญญาณที่กระตุ้นผู้คน !

บทที่สามที่หลี่จุ่นเขียนคือ “แม่และลูก”

บทที่สี่คือ “พี่ชายและน้องสาว”

บทที่ห้าคือ “พี่สาวน้องสาว”

อืม... ล้วนแต่ใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง เพราะการเขียนเช่นนี้จะทำให้ผู้อ่านมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครและเนื้อเรื่องได้ดียิ่งขึ้น

และคืนนี้หลี่จุ่นเตรียมตัวที่จะเขียนบทที่หก

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกางกระดาษออกมาแล้วค่อย ๆ บรรจงเขียนตัวหนังสือขนาดใหญ่ลงไป

“บุรุษของจักรพรรดิหญิง”

หลี่จุ่นนั้นเตรียมอารมณ์ในการเขียนไว้นานแล้ว จึงเริ่มการเล่าเรื่องทันที

เขาเขียนเรื่องราวที่ตัวละครเอกเป็นชายหนุ่มรูปหล่อที่เปิดร้านขายของ แต่แล้วในคืนวันหนึ่ง ก็มีหญิงสาวผู้สวมเสื้อคลุมเข้ามาภายในร้าน นางถูกพิษยาเสน่ห์มา เมื่อเข้ามาในร้านก็ตรงเข้ามากอดพระเอกไว้พร้อมผิวปาก พระเอกเห็นว่าหญิงสาวผู้นี้หน้าตางดงามยิ่งนัก รูปร่างก็อรชรสวยงาม จึงปฏิเสธไปสมยอมไป จนกระทั่งกดร่างเล็กนั้นของหญิงสาวลงบนโต๊ะแล้วทั้งคู่ก็เริ่มทำในสิ่งที่ไม่อาจพรรณนาได้...

วันรุ่งขึ้นพระเอกของเรื่องจึงค่อยรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นจักรพรรดินี เล่นเอาตัวพระเอกนั้นตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ คิดไปว่าตนจะถูกประหาร แต่คิดไม่ถึงว่าจักรพรรดินีจะเป็นสาวน้อยที่ออดอ้อนคนรักอยู่ในอ้อมกอดของเขา เอ่ยพร่ำคำว่าเจ้าเก่งกาจยิ่งนัก วันหน้าข้าเป็นคนของเจ้าแล้ว...

นับแต่นั้นมา กระเอกของเรื่องก็กลายเป็นบุรุษผู้อยู่เบื้องหลังจักรพรรดินีหญิง !

โอบกอดยอดจักรพรรดิหญิง ร้องรำทำเพลงทุกคืนวัน !

ต่อมาจักรพรรดินีหญิงยังให้กำเนิดลูกชายตัวน้อยให้แก่เขา สุดท้ายลูกชายของเขายังได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ กลายเป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นใต้ !

เมื่อหลี่จุ่นเขียนเรื่องนี้จบ เขาก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

เรื่องนี้ต้องทำให้คนอ่านเข้าถึงอารมณ์ตัวละครได้มากเป็นแน่ !

หญิงสาวผู้เก่งกาจเหนือใครอย่างจักรพรรดินีหญิง มีบุรุษในแคว้นใต้ไม่รู้ตั้งเท่าไรที่อยากปราบพยศนาง หรือกระทั่งนินทานางอยู่ลับหลัง ทว่าหญิงสาวที่ดูเย็นชาสูงศักดิ์นั้น เบื้องหลังกลับเป็นหญิงสาวตัวน้อยได้ถึงเพียงนี้ เกิดเป็นความแตกต่างทางอารมณ์อย่างสุดขั้ว ทำให้จิตใจคนเกิดความหวั่นไหวในชั่วครู่ แค่คิดก็ตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว !

เรื่องนี้จะต้องขายดีอย่างแน่นอน !

เมื่อหลี่จุ่นเขียนเรื่องนี้จบ ก็ดึกมากเสียแล้ว

ชายหนุ่มจึงตรวจตราต่ออีกหน่อย เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีปัญหาใหญ่อะไรก็จัดแจงนำทั้งหกเรื่องรวมเข้าเป็นหนึ่ง ทำให้มีลักษณะเหมือนหนังสือเล่มหนึ่งอย่างง่าย ๆ จากนั้นจึงเขียนตัวอักษรขนาดใหญ่ลงบนหน้าปก

“ชุนชิวบทใหม่”

ในวันที่สอง หลี่จุ่นรีบตื่นขึ้นมาและตรงเข้าไปหาเฟิงเป่าหลิน จากนั้นก็เอานิยายที่ร่างเอาไว้มอบให้แก่อีกฝ่าย ครั้นเมื่อเหลือบซ้ายแลขวาเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้ว จึงค่อยเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันเบา

“อันนี้ ท่านอา ท่านต้องเปิดอ่านตามลำพังนะ ห้ามให้คนรอบตัวเห็นเด็ดขาด”

จนเมื่อหลี่จุ่นกลับมาช่วงกลางคืน ก็ได้ยินเหล่าคนงานพากันนินทา

บอกว่าวันนี้นายหญิงเรือนรองร้องเสียงหลงอย่างสำราญ จนแม้แต่นายท่านเฟิงยังตกใจ...

หลี่จุ่นที่เอามือลูบจมูกไปมาจนหนังจมูกแทบลอกจนหมดนั้น ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที”

แต่กลายเป็นว่า

เฟิงเป่าหลินที่หน้าตาดูสับสนนั้นรออยู่ก่อนแล้ว

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นกลับมาก็รีบชี้นิ้วขึ้น คิดอยากจะตำหนิชายหนุ่มในเชิงจริยธรรมที่สูงกว่า

“เสี่ยวจุ่น เจ้า... เจ้าเขียนของพรรค์นั้นออกมาได้อย่างไรกัน ?!”

แต่กลายเป็นว่าหลี่จุ่นกลับเอ่ยถามอย่างหน้าตาย

“ท่านอา ข้าเขียนเป็นอย่างไรบ้าง ที่ข้าเขียนนั้นคือ “ชุนชิว” เชียวนะ !”

“ข้า...”

เฟิงเป่าหลินทำอะไรไม่ถูก นึกคำพูดไม่ออกไปโดยชั่วขณะ

หลี่จุ่นเห็นถึงนั้นก็หัวเราะแหะแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์

“เพียงอยากถามท่านอาว่า การค้าขายนี้จะยังทำอยู่หรือไม่ ?”