องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 847

หากมีวิชาที่ว่าละก็ ไม่แน่ว่าตนเองอาจฝึกได้เร็วกว่านี้เสียหน่อยก็ได้

เพราะพระเอกในนิยายทางอินเทอร์เน็ตของชาติที่แล้วก็เป็นเช่นนี้ !

ทว่า อาหยวนกลับส่ายหัวเป็นคำตอบ

“วิชาที่ว่านั้นก็เป็นเพียงสิ่งที่คนเราเขียนขึ้นในนิยายก็เท่านั้น... อย่างน้อย ข้าก็ไม่เคยได้ยินว่ามีวิชาเช่นนี้อยู่ และไม่เคยเจอคนที่ฝึกวิชาดังว่าด้วย”

“ไม่มีวิชาที่ดูวิเศษเช่นนั้นหรอก หากจะบอกว่ามี ก็คงเป็นแค่กระบวนท่าที่มีการใช้กำลังภายในกับหมัดมวยอย่างเหมาะสมก็เท่านั้น”

เอาเถอะ...

หลี่จุ่นฟังแล้วถึงกับไร้คำเอ่ย

โลกแห่งวรยุทธ์นี้เหมือนว่าจะไม่ค่อยมีความวิเศษพิสดารมากนัก

ตอนนั้นที่เจียงเยว่ฉานสอนกระบวนท่าสังหารนั้นให้แก่ตนเอง แม้จะมีพลังในการสังหารอันน่าตกใจ แต่ก็มิได้มีความวิเศษพิสดารจริง ๆ คล้ายกับกคนที่เพิ่มความเร็วและพลังเป็นหลายเท่าตัวในการเตะต่อย ใช้หมัดมวยแบบทหารทำร้ายคน แต่จะให้เป็นประเภทต่อยหมัดเดียว มีเวทมนตร์ยิ่งใหญ่ มีพลังมารปรากฏ แค่พริบตาเดียวก็จัดการทั่วทั้งฟ้าได้อะไรนี่...

ไม่มีซะหรอก !

หลี่จุ่นคิดดังนี้แล้วก็นึกผิดหวังขึ้นบ้าง

เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองอาจจะได้ข้ามมิติมายังโลกของผู้ยอดยุทธ์ ตอนนี้ดูแล้วคงเป็นได้แค่ยุทธ์ระดับต่ำ

มิหนำซ้ำยังไม่มีระบบช่วยอีก

โชคชะตาช่างต่างกับพวกตัวเอกในนิยายอินเทอร์เน็ตที่ข้ามมิติมาเหลือเกิน

สุดท้ายนิยายก็เป็นได้แค่นิยายจริง ๆ สินะ !

ต่อให้เกิดเรื่องที่ไม่น่าเชื่ออย่างการข้ามมิติขึ้นกับตัวเอง แต่ก็ไม่ใช่การข้ามมิติที่พิสดารแปลกประหลาด

แน่นอนว่า จุดเริ่มต้นของทุกคนนั้นเท่าเทียมกัน

เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วละ

หลี่จุ่นอยู่กับสองสาวได้พักหนึ่ง ก็ลุกขึ้นและกลับไป

เขาวิ่งกลับไปอีกครั้งหนึ่ง

รอจนเมื่อชายหนุ่มวิ่งถึงบ้านตระกูลเฟิงแล้ว เมื่อถึงหน้าห้องของตัวเอง ก็เห็นว่าตะเพียงภายในห้องตนยังคงจุดสว่างอยู่

เมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าเป็นเฟิงหลิงจือดังที่คาดไว้ หญิงสาวกำลังเฝ้าตะเกียงรอเขากลับมา

หลี่จุ่นเห็นดังนั้นก็แอบลอบถอนใจทันที

ขณะที่เมื่อหญิงสาวเห็นว่าหลี่จุ่นกลับม

นางก็ลุกขึ้นทันที สีหน้าดูเกร็งอยู่บ้างเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยขึ้น

“เจ้า... เจ้ากลับมาแล้ว”

หลี่จุ่นได้ยินแล้วจึงยิ้มรับ

“พี่หลิงจือ ท่านยังไม่นอนอีกหรือ”

เฟิงหลิงจือพยักหน้ารับด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ แววตาของหญิงสาวไม่กล้าสบตาตรง ๆ

“เห็นว่าเจ้าไม่กลับมา ข้าจึงยังไม่วางใจ...”

“พี่หลิงจือ ขอบคุณท่านมากนะ ดึกขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์รอข้า”

“เฮ้อ ช่างเถอะ”

หลี่จุ่นแอบส่ายหัว

การงานต่างหากถึงจะสำคัญที่สุด ถึงอย่างไรผู้หญิงก็เป็นอุปสรรคต่อความสำเร็จในหน้าที่การงาน !

ครั้นเมื่อหลี่จุ่นเข้าสู่ห้วงเวลาแห่งปราชญ์ ก็ไม่มีสิ่งใดมารบกวนเขาได้อีก

ชายหนุ่มจึงค่อยนั่งลงที่โต๊ะ จากนั้นจึงเริ่มจับพู่กันฝนหมึก ทำเรื่องที่ก่อนหน้านี้ทำมาโดยตลอด

ใช่ เขากำลังเขียนหนังสืออยู่นั่นเอง

ช่วงสามวันมานี้เขามัวแต่ยุ่งเรื่องร้านหม้อไฟ เฟิงเป่าหลินจึงไม่กล้ามาเร่ง แต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้อนใจ

หนังสือลามกของตนเองก็ควรได้เวลาออกโรงแล้ว

หลี่จุ่นมองดูข้อความก่อนหน้าที่ตนเองเขียนไว้

บทที่หนึ่งคือ...

“สหายท่านแม่”

บทนี้กล่าวถึงแม่ของตัวละครเอกที่ออกจากบ้านไปทำธุระเมื่อสิบหกปีก่อน จึงให้ลูกไว้กับแม่หม้ายข้างบ้านที่รูปร่างหน้าตายังคงงดงามดังสาวแรกแย้มเป็นผู้ดูแล

กลายเป็นว่าคืนนั้น สหายหญิงที่กำลังอาบน้ำกลับลืมปิดประตู จึงถูกตัวเอกของเรื่องมาเห็นเข้า จากนั้นอสนีบาตก็จุมพิตกับไฟธรณี ตัวเอกและสหายหญิงได้เกิดสัมพันธ์บางอย่างที่ไม่อาจเขียนบรรยายได้

หลี่จุ่นงัดคลังศัพท์ที่มีมาจนหมด เขียนอย่างออกรสออกชาด เขียนอย่างละเอียดถี่ยิบ !

เรียกได้ว่าเป็นรุ่นที่ควรค่าแก่การสะสม !