องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 847

หากมีวิชาที่ว่าละก็ ไม่แน่ว่าตนเองอาจฝึกได้เร็วกว่านี้เสียหน่อยก็ได้

เพราะพระเอกในนิยายทางอินเทอร์เน็ตของชาติที่แล้วก็เป็นเช่นนี้ !

ทว่า อาหยวนกลับส่ายหัวเป็นคำตอบ

“วิชาที่ว่านั้นก็เป็นเพียงสิ่งที่คนเราเขียนขึ้นในนิยายก็เท่านั้น... อย่างน้อย ข้าก็ไม่เคยได้ยินว่ามีวิชาเช่นนี้อยู่ และไม่เคยเจอคนที่ฝึกวิชาดังว่าด้วย”

“ไม่มีวิชาที่ดูวิเศษเช่นนั้นหรอก หากจะบอกว่ามี ก็คงเป็นแค่กระบวนท่าที่มีการใช้กำลังภายในกับหมัดมวยอย่างเหมาะสมก็เท่านั้น”

เอาเถอะ...

หลี่จุ่นฟังแล้วถึงกับไร้คำเอ่ย

โลกแห่งวรยุทธ์นี้เหมือนว่าจะไม่ค่อยมีความวิเศษพิสดารมากนัก

ตอนนั้นที่เจียงเยว่ฉานสอนกระบวนท่าสังหารนั้นให้แก่ตนเอง แม้จะมีพลังในการสังหารอันน่าตกใจ แต่ก็มิได้มีความวิเศษพิสดารจริง ๆ คล้ายกับกคนที่เพิ่มความเร็วและพลังเป็นหลายเท่าตัวในการเตะต่อย ใช้หมัดมวยแบบทหารทำร้ายคน แต่จะให้เป็นประเภทต่อยหมัดเดียว มีเวทมนตร์ยิ่งใหญ่ มีพลังมารปรากฏ แค่พริบตาเดียวก็จัดการทั่วทั้งฟ้าได้อะไรนี่...

ไม่มีซะหรอก !

หลี่จุ่นคิดดังนี้แล้วก็นึกผิดหวังขึ้นบ้าง

เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองอาจจะได้ข้ามมิติมายังโลกของผู้ยอดยุทธ์ ตอนนี้ดูแล้วคงเป็นได้แค่ยุทธ์ระดับต่ำ

มิหนำซ้ำยังไม่มีระบบช่วยอีก

โชคชะตาช่างต่างกับพวกตัวเอกในนิยายอินเทอร์เน็ตที่ข้ามมิติมาเหลือเกิน

สุดท้ายนิยายก็เป็นได้แค่นิยายจริง ๆ สินะ !

ต่อให้เกิดเรื่องที่ไม่น่าเชื่ออย่างการข้ามมิติขึ้นกับตัวเอง แต่ก็ไม่ใช่การข้ามมิติที่พิสดารแปลกประหลาด