องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 846

ผู้หญิงคนนี้ไม่สวมกางเกงซับในเสียได้ !

หลี่จุ่นเงยหน้ามองหญิงสาวพลางขมวดคิ้ว

เขาพบว่าหญิงสาวกำลังมองตนเองไปเลียริมฝีปากไปด้วย ดูเย้ายวนชวนให้หลงเสน่ห์ยิ่งนัก

หลี่จุ่นจึงเอ่ยขึ้น

“พี่หลิงจือ เสี่ยวหวน พวกท่านกลับไปก่อนเถิด ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว ข้าจะส่งพวกนางกลับไปเอง”

เฟิงหลิงจือได้ยินดังนั้นก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

หญิงสาวเหลือบมองทัวทัวและอาหยวนอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงขมวดคิ้ว

เพราะแม่นางหยวนหยวนนั้นเป็นวรยุทธ์ ถึงดึกอย่างก็ไม่จำเป็นต้องไปส่งด้วยซ้ำ...

ทว่า

หากนางคัดค้านในตอนนี้ก็จะทำให้ดูเป็นคนไร้เหตุผลไปเสียเปล่า

เฟิงจื่อหลิงคล้ายว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา จึงได้แอบลอบถอนหายใจก่อนจะทำได้เพียงพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“ได้ เช่นนั้นเจ้า... เจ้าก็รีบกลับมาล่ะ แม่นางทั้งสอง เช่นนั้นพวกเราขอตัวกลับก่อน”

พูดพลางก็เอื้อมมือไปดังตัวผู้เป็นน้องสาว ซึ่งบัดนี้ไว้เริ่มอ้าปากหาวเสียแล้ว

“อืม”

ทัวทัวและหยวนหยวนต่างก็เอ่ยปากตอบรับพร้อมกัน แล้วลุกขึ้นยืนเพียงส่งคนทั้งคู่

เฟิงหลิงหวนโบกมือให้แก่หญิงสาวทั้งสองพร้อมเอ่ยขึ้น

“พี่หัวหัว พี่หยวนหยวน ไว้เราเจอกันพรุ่งนี้นะ”

“ได้จ้ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” ทัวทัวเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า

เมื่อส่งสองสาวพี่น้องตระกูลเฟิงกลับไปแล้ว

หลี่จุ่นก็พูดขึ้นทันที

“เอาละ ข้าส่งพวกเจ้ากลับก็แล้วกัน”

สองสาวพากันมองตา ใบหน้าทัวทัวนั้นเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มล้นเสน่ห์

ขณะที่อาหยวนคล้ายว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของนางจึงเกิดอาการแดงขึ้นมากะทันหัน

เมื่อยกร้านให้คนเฝ้ายามตอนกลางคืนดูแลต่อแล้ว ทั้งสามคนจึงเดินทางออกจากร้านทันที

พวกเขานั่งรถม้ามุ่งตรงไปยังทางตะวันตกของเมือง

ครั้นเมื่อถึงทางตะวันตกของเมืองแล้ว ทั้งสามคนก็ลงจากรถม้าแล้วตรงไปยังตรอกที่ทั้งสองพี่น้องพำนักอยู่ทันที

จวบจนถึงใต้ต้นเฟิงขนาดใหญ่นั้นเอง ทัวทัวก็หันกลับมาล้มตัวใส่พลางจุมพิตหลี่จุ่นอย่างบ้าคลั่ง

อาหยวนมองดูด้วยใบหน้าแดงก่ำไปถึบใบหู คิดจะรีบวิ่งเข้าไปในเรือน หากแต่นางกลับถูกหลี่จุ่นคว้าตัวไว้

หลังจากนั้น

ทั้งสามคนก็เปิดศึกประชันลิ้นขึ้นมา

จากนั้นหลี่จุ่นก็ใช้มือหนึ่งกอดมือหนึ่งโอบหญิงสาวทั้งสอง แล้วพากันเดินเข้าไปภายในเรือน

“ก็เรียนรู้ได้แล้วละนะอาหยวน แต่ว่าภายในร่างกายของข้าตอนนี้ยังไม่มีพลังภายในเลยสักนิด นี่เป็นเพราะเหตุใดกันหรือ ?”

อาหยวนรีบเอ่ยขึ้นทันที

“จะเร็วขนาดนั้นได้อย่างไรกันเล่า อย่างตอนที่ข้าน้อยเริ่มฝึกยุทธ์ก็ฝึกถู่น่าอยู่สามปีถึงจะพอมีกำลังภายในขึ้นมาบ้าง นี่ท่านเพิ่งฝึกไม่กี่วัน ยังเร็วเกินไปนัก”

“อะไรนะ... สามปีหรือ ? นานเกินไปแล้วกระมัง !”

หลี่จุ่นฟังแล้งถึงกับพูดไม่ถูกทันที

ฝ่ายอาหยวนที่อยู่ในอ้อมกอดหลี่จุ่นนั้นขยับตัวให้แนบชิดกับชายหนุ่มมากขึ้นแล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน

“เส้นลมปราณของท่านนั้นถูกเปิดจนหมดแล้ว ปราณทั้งแข็งแกร่งและขยายกว้างขึ้น ไม่จำเป็นต้องใช้เวลานานขนาดนั้นหรอก แต่ถึงอย่างไรก็ต้องใช้เวลาอยู่หลายเดือน วิถีการฝึกยุทธ์นั้นต้องใช้ระยะเวลายาวนาน รีบร้อนมิได้หรอกเจ้าค่ะ”

ครั้นเมื่อหลี่จุ้นได้ฟังก็ถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยปากถามอีกฝ่าย

“แล้ววิชาตัวเบาเล่า ? ต้องฝึกถึงเมื่อใดจึงจะเห็นผล ?”

อาหยวนจึงตอบ “วิถีการฝึกวิชาตัวเบานั้นต้องดูการเริ่มต้นของท่าน อย่างเช่น หากท่านสามารถกระโดขึ้นกำแพงได้ในก้าวเดียว อย่างน้อยก็ถือว่าการฝึกขั้นต้นสำเร็จแล้ว จากนั้นก็ต้องอาศัยการควบคุมว่าจะหยิบยืมลมกลางอากาศมาใช้ได้อย่างไร ทำให้ร่างกายบางเบาดุจนางแอ่น...”

“แต่ถ้าหากว่าไม่มีกำลังภายใน ต้องใช้พลังมาก ทำให้ไม่อาจรับไหว ด้วยเหตุนี้ หากท่านไม่มีกำลังภายในละก็ วิชาตัวเบาของท่านก็เป็นเพียงการใช้แรงและทักษะบางส่วนเท่านั้น ท่านในตอนนี้น่ะ ฝึกไปก็เปล่าประโยชน์”

“นี่...”

หลี่จุ่นฟังแล้วถึงกับนิ่งอึ้งไป

เมื่อเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยถามขึ้น

“เช่นนั้นแล้วไม่มีวิชาใดที่สามารถฝึกฝนกำลังภายในได้แล้วหรือ อย่างเช่นพวกวิชา ‘เก้าเอี้ยงจินเก็ง’ อะไรพรรค์นี้น่ะ ?”