องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 845

เมืองซ่างหยวนเพิ่งเปิดตัวอาหารใหม่ที่เรียกว่าหม้อไฟ

ในวันแรกของการเปิดกิจการ ครอบครัวที่มีชื่อเสียงหลายแห่งในเมืองซ่างหยวนได้ส่งคนมามอบของขวัญเพื่อสนับสนุน

ได้ยินมาว่าเจ้าของร้านเป็นเพื่อนของเฟิงเป่าหลินแห่งตระกูลเฟิง และใช้ชื่อเสียงของตระกูลเฟิงเชิญแขกมาให้เกียรติ

ไปก็ไป ลองไปดูก็ไม่ได้เสียหายอะไร

ไม่สำคัญว่าอาหารจะเป็นอย่างไร

นายท่านเฟิงเป็นถึงหมอเทวดา แม้แต่จักรพรรดิหญิงองค์ปัจจุบันยังต้องเชิญเขามารักษาให้ การให้เกียรติตระกูลเฟิงก็เหมือนเป็นการให้ชีวิตตระกูลตนเองในอนาคต

ด้วยความคิดนี้ทุกคนก็ไปด้วยความยินดี

การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเฟิงนั้นเป็นงานรักษาหน้าตามีแต่ได้ไม่เสียแน่นอน

แต่ทว่า!

ใครจะไปคิดว่านี่เป็นวันที่สองแล้ว

คนที่ไปสนับสนุนวันแรกต่างก็พาลูก ๆ ของตัวเองไปที่นั่นกันอีกครั้ง และในวันที่สามก็ไปอีกครั้ง

สิ่งนี้ทำให้หลายคนที่ไม่ได้ไปรู้สึกประหลาดใจและตกใจ!

คิดในใจว่ามันแปลก ทำไมตระกูลเฟิงถึงเชิญแขกมาทุกวัน แล้วร้านนี้จะเปิดหรือไม่เปิดกันแน่

เมื่อคิดเช่นนี้ก็มีหลายคนลองไปดู

ผลลัพธ์

เมื่อมองแวบเห็นข้างนอก “ร้านหม้อไฟจิ่งเจีย” ทางตะวันออกของเมือง มีรถม้าทุกที่และมีผู้คนมากมาย

นอกจากนี้ยังมีผู้คนมากมายที่ออกมาด้วยความอิ่มเอมใจ ดูเหมือนว่าใบหน้าทุกคนแดง ๆ เหมือนโดนนึ่งมา

เกิดอะไรขึ้น

พอถามก็พบว่าอาหารประเภทนี้ก็คือน้ำซุปรสเผ็ด

น้ำซุปรสเผ็ดนี้เป็นซอสอันเป็นเอกลักษณ์ทางแคว้นหนาน ในช่วงฤดูฝนที่ชื่นฉ่ำนี้กินเพียงคำเดียวก็สามารถขจัดความชื้นออกจากร่างกายและทำให้ร่างกายอบอุ่นได้

แต่ว่าของพวกนี้ก็คงกินเยอะไม่ได้หรอกมั้ง

มันจะอร่อยไหมนะ

เอาเถอะ ลองเข้าไปชิมดูละกัน

ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คน ต่างก็เข้าแถวรอคิว ในที่สุดคนที่มาดูอยากรู้อยากเห็นก็ไปลองชิม

ผลลัพธ์ของการชิมก็คือ ไม่มีวันลืมรสชาติมันได้!

กลับบ้านไปพยายามลองทำเอง แต่ก็ทำไม่ได้อร่อยเหมือนของเขา ผลลัพธ์ก็คือวันรุ่งขึ้นก็ต้องวิ่งกลับไปกินอีก

หลี่จุ่นมั่นใจมานานแล้วว่าธุรกิจร้านหม้อไฟจะต้องออกมาดี แต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้ ผ่านมาห้าวันร้านหม้อไฟก็ยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คน

ต้องรับลูกค้าสองถึงสามร้อยคนตลอดทั้งวัน!

เยี่ยมไปเลย!

เกือบจะกินกันจนวัตถุดิบของร้านหม้อไฟขาดตลาดแล้ว

หลี่จุ่นคิดสักพักแล้วพูดกับเฟิงหลิงจือทันทีว่า

“พี่หลิงจือ เงินก่อนหน้านี้ทั้งหมดยืมมาจากตระกูลเฟิง ตอนนี้ได้คืนมาแล้วก็ต้องคืนก่อน แต่ข้าตั้งใจว่าจะใช้มันเปิดร้านเพิ่มอีกสองร้าน แล้วค่อยจ่ายคืนทีหลัง พี่คิดว่าอย่างไร!

เฟิงหลิงจือกล่าวทันทีว่า

“เจ้า เจ้า ไม่ต้อง...คืนมันเมื่อไหร่ก็ได้”

ท่านแม่ของนางเองก็จะเอาเขามาเป็นลูกเขยแล้ว เงินแค่นี้ต่อให้ไม่คืน ท่านแม่ก็ไม่ได้สนใจ ตระกูลเฟิงไม่ได้ขาดแคลนกับเงินอีแค่นี้

อีกทั้งยืมเงินไม่คืน งั้นท่านแม่ก็คอยแต่จะดีใจมากขึ้นเท่านั้น

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะพูดว่า

“เอาล่ะ งั้นอย่าเพิ่งบอกคนในครอบครัวเลย อีกสักสองวันข้าจะไปเปิดอีกสองแห่งที่ถนนประจิมและถนนอุดรเพื่อขยายความครอบคลุม แบบนี้จะดึงดูดลูกค้าได้มากขึ้นและทำกำไรได้เร็วขึ้น”

“อืม ตามที่เจ้าว่าเลย...” เฟิงหลิงจือพูดด้วยใบหน้าที่แดงเล็กน้อย

ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม ซึ่งทำให้ทัวทัวและอาหยวนรู้สึกอิจฉา

ทัวทัวเตะหลี่จุ่นใต้โต๊ะทันที หลี่จุ่นมองลงไปและทัวทัวก็ยกกระโปรงขึ้น

จากนั้นดวงตาของหลี่จุ่นก็หดตัวลงทันที!

ให้ตายเถอะ!

นี่มันป่าดงดิบชัด ๆ!