องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 844

เสิ่นจิงหงเหลือบมองนักพรตเฒ่า

นักพรตเฒ่าค่อนข้างมอมแมม สวมชุดเต๋าขาดรุ่งริ่ง ไม่รู้ว่าสวมมันมานานแค่ไหนแล้ว แถมยังดูสกปรกด้วย

มีน้ำเต้าผูกด้วยแถบผ้าสีแดงที่เอว

เสิ่นจิงหงไม่อยากจะสนใจ

นางไม่เชื่อเรื่องหายนงหายนะของพวกปาหี่ที่ทำให้คนสับสน นางไม่อยากจะฟังว่านักพรตเฒ่ากำลังพูดถึงอะไร

รีบยกกระบี่ในมือขึ้นทันทีและพูดอย่างเย็นชาว่า

“หลีกทาง!”

ทว่านักพรตเฒ่าไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ยังคงดูตกตะลึง ก่อนจะพูดว่า

“ไอ้หยา แม่นาง นี่มันเหลือเชื่อมาก! หายนะนองเลือดแบบนี้พบเห็นได้ยากจริง ๆ! เจ้าฟังข้าสักหน่อย…”

ฟึ่บ!

นักพรตเฒ่ายังพูดไม่จบ เห็นเพียงดวงตาของเสิ่นจิงหงแวววาวอย่างดุเดือด และก็ชักกระบี่ออกมาและจี้มันลงบนคอของเขา

ทันใดนั้น

นักพรตเฒ่าตกใจจนไม่กล้าขยับตัว จึงรีบพูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม

“แม่นางโปรดเมตตา ข้าแค่หยอกล้อแม่นางเล่น...แต่ว่า ข้าคิดว่าแม่นางต้องเดินทางไปทางตอนใต้ ไม่แน่แม่นางอาจจะได้ผลตอบรับอะไรบางอย่าง เรื่องนี้แม่นางต้องฟังข้า...”

เสิ่นจิงหงขมวดคิ้วและถามโดยไม่รู้ตัว

“ทางใต้งั้นหรือ”

นักพรตเฒ่าพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า

“ใช่แล้ว แม่นาง ข้าสังเกตคิ้วแม่นาง ทำนายว่าจะมีข่าวดีจากทางตอนใต้ คืออย่างนี้ ไม่ว่าแม่นางกำลังหาคนหรือหาของ ให้ตรงไปทางใต้ตลอดจะต้องได้ผลตอบรับแน่นอน!”

ดวงตาเสิ่นจิงหงหรี่ลง

แล้วเก็บกระบี่ก่อนจะหันหลังกลับทันที

จริง ๆ แล้วนางก็กำลังจะไปทางทิศใต้

“เอ๊า แม่นาง เจ้ายังไม่ได้จ่ายค่าทำนายเลย เห้ย แม่นาง อย่าพึ่งไป!” นักพรตเฒ่าเห็นเสิ่นจิงหงจากไปโดยไม่ได้ให้เงินแม้แต่อีแปะเดียว จึงรีบไล่ตามไปทันที

ทว่าในขณะเดียวกันก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลัง

“เหอะ ๆ ไอ้นักพรตเฒ่าเป็นเจ้านี่เอง ไม่คิดว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่เหมือนกัน!”

นักพรตเฒ่าหันกลับมาเห็นว่าเป็นคนรู้จักเก่า

ขมวดคิ้วทันที หยิบเหรียญทองแดงสองอันออกมาจากแขนเสื้อ โยนมันไปแล้วพูดว่า

“โรยเมล็ดงาเยอะ ๆ หน่อย”

ชายขายขนมเปี๊ยะเก็บเหรียญทองแดง ก่อนจะพูดว่า

“ขนมเปี๊ยะของข้าตอนนี้ราคาชิ้นละห้าอีแปะ ถ้าเจ้าไม่มีเหรียญทองแดงเหลือ งั้นก็จะหักมันออกจากห้าสิบอันที่ข้าเคยติดค้างเจ้าก่อนหน้านี้”

“ทำไมจู่ ๆ ขนมเปี๊ยะห่วย ๆ ของเจ้าถึงมีราคาแพงนัก” นักพรตเฒ่าขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้

คนขายขนมเปี๊ยะกล่าวว่า

ผู้คนที่สัญจรไปมาจำนวนมากซึ่งแต่เดิมต้องการจะซื้อขนมเปี๊ยะก็เดินจากไปทันที

ในขณะนี้!

เสิ่นจิงหงไม่รู้ว่าจะหาเบาะแสได้ที่ไหน ดังนั้นจึงพยายามครั้งสุดท้ายแม้ว่าความหวังจะดูริบหรี่ มุ่งหน้าไปยังทิศใต้ตามที่นักพรตเฒ่าได้บอกไว้

นางรู้ว่าไปทางทิศใต้ก็คือเจียงหนาน

ออกจากอำเภอผิงอัน สถานที่ต่อไปคือเมืองเฟิงหลิง

ทางใต้อีกก็คือแคว้นหนาน!

เสิ่นจิงหงแอบคิดกับตัวเอง จากนั้นนางก็จะลองดู

หากเจียงหนานยังหาไม่เจอ นางก็จะไปแคว้นหนานเสี่ยงโชคชะตา

ลองฟังคำนักพรตเฒ่าก็ไม่เป็นไร

เสิ่นจิงหงกำลังจะออกจากอำเภอผิงอัน เมื่อมาถึงประตูเมือง

ทันใดนั้นแผงขายหมูด้านข้างอยู่ดี ๆ ก็สาดเลือดมา

เสิ่นจิงหงกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง กว่านางจะรู้ตัวและกำลังจะหลบมัน ร่างกายส่วนล่างก็เต็มไปด้วยเลือดหมูแล้ว!

เจ้าของแผงขายหมูที่สาดเลือดหมู เมื่อเห็นว่าเขาได้สาดไปโดนหญิงสาวสวยพกกระบี่และเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งวีรชน เพียงแค่ดูก็รู้ว่าเป็นจอมยุทธมาท่องยุทธภพก็ตะลึงในทันที!

จึงได้รีบคุกเข่าลงและตะโกนด้วยความหวาดกลัว

“จอมยุทธได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”