องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 843

ราชวงศ์อู่ พื้นที่ชายแดนเจียงหนาน

ภูเขาหลงจ่าง

กองกำลังทหารนับหมื่นที่จูเหล่าซานและผู้นำโจรทั้งห้าแห่งภูเขาหลงจ่างเป็นหัวโจก ได้เดินทางข้ามวันข้ามคืนมาสองวันแบบไม่หยุด ในที่สุดก็ได้กลับมารวมตัวกันที่ภูเขาหลงจ่างได้สำเร็จ

อ้อ...แล้วพวกเขาก็ยังมัดโจวชิงเอาไว้ด้วย

เขาถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา จูเหล่าซานคุมเขาไว้เป็นการส่วนตัว ดังนั้นกองกำลังทหารเกือบสองหมื่นนายของโจวชิงจึงติดตามเขามาอย่างเชื่อฟัง

แม่ทัพอยู่ในกำมือพวกเขาแล้วจึงจำเป็นต้องตามน้ำ

อีกอย่างไอโจรกลุ่มนี้ก็วางยาพวกเขาด้วยเลยทำให้พวกเขายังคงมึนหัวกันอยู่

“ผู้นำจู ข้าไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี”

ผู้นำใหญ่แห่งเขาเฟิงโหยวเข้ามาใกล้ ๆ ด้านข้างจูเหล่าซานทันที เหลือบมองโจวชิงที่ถูกมัดไว้ ก่อนจะถาม

จูเหล่าซานเปิดแผนที่แล้วพูดว่า

“ตามที่นักพรตเฒ่ากล่าวไว้ ในตอนนี้พวกเราอยู่ตรงนี้!”

จูเหล่าซานชี้ไปยังแผนที่

ทว่ามันถูกเขียนด้วยตัวอักษรอู่ และผู้นำใหญ่อ่านไม่ออก จึงถามทันที

“ที่นี่ที่ไหน”

จูเหล่าซานก็ส่ายหัวด้วยความเขินอายเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“ตัวอักษรนี้…ข้าก็อ่านไม่ออกเหมือนกัน”

ผู้นำใหญ่มองเขาด้วยความดูถูก แล้วเรียกผู้นำคนที่ห้าของเขามา ก่อนจะถามว่า

“น้องห้า นี่เขียนว่าอะไร ที่นี่ที่ไหน”

ผู้นำคนที่ห้าท่าทางตุ้งติ้งเป็นคนเดียวในบรรดาผู้นำของเขาเฟิงโหยวที่ไม่เพียงแต่พูดภาษาอู่ได้ แถมยังเป็นคนเดียวที่รู้จักตัวอักษรอู่อีกด้วย

ผู้นำคนที่ห้าเหลือบมองแผนที่ แล้วพูดทันทีว่า

“พี่ใหญ่ สถานที่นี้เรียกว่าภูเขาหลงจ่าง!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้จูเหล่าซานก็ตะโกนทันทีว่า

“ภูเขาหลงจ่าง งั้นใช่แล้ว! คือที่นี่ ตอนนี้เราอยู่ที่ชายแดนเจียงหนานของราชวงศ์อู่ ไปทางใต้คือเจียงหนาน อืม นักพรตเฒ่าบอกว่าเราต้องตั้งหลักปักฐานสร้างค่ายรออยู่ที่นี่ก่อน จากนั้น...จะมีคนนำเสบียงมาส่งให้พวกเรา!”

ผู้นำใหญ่ถามทันทีว่า

“นักพรตเฒ่าไม่ได้บอกหรือว่าใครจะเป็นคนมาส่งเสบียงให้เรา ไม่ใช่ว่าพวกเราจะอดตายเพราะว่าไม่มีใครมาส่งเสบียงให้เรานะ!”

จูเหล่าซานขมวดคิ้วและพูดทันที

“ผู้นำใหญ่ นี่เป็นคำสั่งของจอมทัพ หากเจ้ามีข้อร้องเรียนทำไมไม่รอจนกว่าไม่มีเสบียงมาส่งให้แล้วค่อยบ่นก็ยังไม่สายเกินไป ตอนนี้เสบียงที่พวกเรานำมาก็เพียงพออยู่ได้สองวันไม่มีปัญหา!”

เมื่อผู้นำคนที่ห้าเห็นท่าทีว่าผู้นำทั้งสองกำลังจะทะเลาะกัน จึงรีบชี้ไปที่แผนที่ทันทีแล้วพูดว่า

“พี่ใหญ่ ผู้นำจู พวกท่านอย่าเพิ่งกังวลไป จากที่นี่ไปทางตะวันตกเฉียงใต้คือเมืองอวี๋เจียง และไปทางใต้อีกก็คือเมืองเฟิงหลิง ข้าได้ยินมาว่าสถานที่ทั้งสองแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างร่ำรวยในราชวงศ์อู่”

“เราไม่มีอะไรจะกินจริง ๆ ก็ไปหาอาหารที่นั่นก็ได้ ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ทำแบบเดิมที่เราเคยทำก็ได้แล้ว ขอแค่ไม่ฆ่าคน จอมทัพคงไม่ตำหนิพวกเราหรอก”

เมื่อทั้งสองได้ยินก็รู้สึกเห็นด้วยทันที

ตามข้อมูลที่พ่อให้ไว้ เบาะแสสุดท้ายของศพหลี่จุ่นก็อยู่ที่อำเภอผิงอัน ทว่านางสืบหามาสองวันแล้ว แต่ยังไม่ได้อะไรเลย

อย่างไรก็ตาม นางจะไม่ยอมแพ้!

ไม่ว่าศพของเขาจะหลงเหลือเพียงเศษเสี้ยว นางก็จะต้องหาให้เจอ ต้องพาเขากลับไป…เพราะเขาคือสามีของนาง

ถึงหย่าแล้วก็ยังเป็นสามี!

สามีคนเดียวในชั่วชีวิตนี้!

เสิ่นจิงหงคิดถึงหลี่จุ่น และรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งใจ

ความเจ็บปวดนั้นส่งผลให้น้ำในดวงตาไหลออกมาอีกครั้ง!

ทว่า

นางหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกลั้นไว้ทันที!

นางจะร้องไห้ไม่ได้ นางจะต้องตามหาเขาให้เจอ...และต้องพาเขากลับมาบ้านเกิดเมืองนอน!

“เอ๋ แม่นางข้าเห็นระหว่างคิ้วของเจ้าเป็นสีดำ เกรงว่าจะพบกับหายนะนองเลือด!”

ในขณะนั้นเอง

นักพรตเฒ่าก็รีบขวางทางนางเอาไว้ จ้องหน้านางแล้วพูดด้วยสีหน้าท่าทีตกใจ

เมื่อเสิ่นจิงหงได้ยินสิ่งนี้ก็ขมวดคิ้ว

บังเอิญว่าประจำเดือนมาสองวันแล้วพอดี...