องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 842

สถานการณ์สงครามของราชวงศ์อู่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก กองทัพจำนวนสี่แสนนายของแคว้นจ้าวยึดครองด่านเหิงกู่แล้ว!

ข่าวนี้แน่นอนว่ามันก็ต้องแพร่กระจายมาถึงแคว้นหนาน!

ณ เมืองหลวงของแคว้นหนาน สวนหลวงของจักรพรรดิ

จักรพรรดิหญิงแคว้นหนานผู้ซึ่งงามหยดย้อยในใต้หล้าพร้อมกับเรือนร่างที่มิมีใครหาเทียบได้ สวมชุดคลุมมังกรและมงกุฎทองคำ!

ยืนเอามือไพล่หลัง มองไปทางทิศเหนือ!

ข้างหลังนางมีชายในชุดขุนนางอายุราว ๆ สี่สิบปียืนก้มศีรษะด้วยความเคารพ

รอคำตอบจากจักรพรรดิหญิง

ดอกไม้ในสวนช่วงนี้กำลังเบ่งบาน ดอกไม้หลากหลายสีบานสะพรั่งงดงามตระการตา

ในขณะนี้ กลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลไปทั่วทั้งทางเดิน

ชายคนนั้นรู้สึกมึนกับกลิ่นเหล่านี้เล็กน้อย

หรืออาจจะเป็นเพราะกลิ่นกายของจักรพรรดิหญิงด้วย เขาแอบคิดในใจ

ในเวลานี้ จักรพรรดิหญิงก็ค่อย ๆ เอ่ยปาก

ริมฝีปากสีแดงเผยอออกช้า ๆ น้ำเสียงที่ดูค่อนข้างเย็นชาแฝงด้วยรอยยิ้มนิดหน่อย

“คราวนี้ถึงเวลาที่ราชวงศ์อู่จะต้องงัดไม้ตายที่แท้จริงออกมาแล้วล่ะ อย่างไรก็ตามแคว้นฉียังยึดครองอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ รอโอกาสที่จะรุกเข้าไปทางตะวันออกเมื่อใดก็ได้ ลูกไม้ของคนผู้นั้นของราชวงศ์อู่จะมีอีกเท่าไรกันเชียว ถึงจะเป็นฉี แล้วจะต้านทานได้อย่างไร”

ชายคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“ฝ่าบาท เพราะฉะนั้นข้าน้อยคิดว่าแคว้นหนานของเราถึงเวลาที่จะต้องยกทัพแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิหญิงไม่ได้หันกลับมา เพียงแค่พยักหน้าแล้วพูดว่า

“ถูกต้อง! แคว้นหนานของเราก็คือมีดคมสุดท้ายในสงครามครั้งนี้ ต้องพุ่งแทงไปยังกลางใจของราชวงศ์อู่! บอกบรรดาลัทธิขงจื๊อว่าภายในหนึ่งเดือน เมื่อกองทัพแคว้นฉีเคลื่อนทัพไปทางทิศตะวันออก แคว้นหนานของเราก็จะยกทัพจากทางใต้ และเข้าโจมตีจงหยวนทั้งสองฝั่ง!”

ถูกต้อง!

แคว้นหนานเป็นแคว้นพันธมิตรของราชวงศ์อู่ แต่สถานการณ์ในการสู้รบครั้งนี้นั้นพุ่งเป้าไปยังราชวงศ์อู่...

มันจะง่ายขนาดนี้ได้ยังไง!

แคว้นหนานก็เป็นหนึ่งในนั้น!

อีกทั้งยังทรยศอีกด้วย!

ตอนนี้ราชวงศ์อู่กำลังมาถึงจุดสุดท้ายแล้ว งั้นก็ถึงเวลาสักทีที่แคว้นหนานจะเผยตัวออกมา!

ชายคนนั้นดีใจและพูดทันทีว่า

“รับทราบ ฝ่าบาท! กระหม่อมรับคำสั่ง! แคว้นหนานของเรา...ไม่จำเป็นต้องยืมจมูกคนอื่นหายใจอีกต่อไป!”

จักรพรรดิหญิงพยักหน้า ใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยความสง่าน่าเกรงขาม ก่อนจะพูดว่า

“แจ้งหน่วยคุ้มกันเสินอู่ทันที สามวันให้หลังไปที่เมืองซ่างหยวน ก่อนที่กองทัพจะออกไปรบข้าจะร่วมกินร่วมดื่มกับเหล่าทหาร!”

กองทัพหลักของแคว้นหนานประจำการอยู่ใกล้เมืองซ่างหยวน!

“รับทราบ ฝ่าบาท!”

ชายผู้นั้นรับคำบัญชา!

...

เมืองซ่างหยวน

ใบเมเปิ้ลสีเขียวชอุ่มอุดมสมบูรณ์ ทั่วทั้งเมืองปกคลุมไปด้วยต้นไม้เขียวขจี!

“ไม่รู้สิ ไม่เคยได้ยินมาก่อน…ถ้าไม่ใช่เพราะคำเชิญของตระกูลเฟิง ข้าก็คงไม่รู้ว่ามันเป็นร้านอาหาร”

“ใช่ เฟิงเป่าหลินเชิญข้า!”

“ข้าก็เหมือนกัน…”

“นี่เป็นอะไรที่แปลกใหม่”

ด้านนอกร้านหม้อไฟจิ่งเจีย มีคนยืนรออยู่ไม่น้อยเลย

มีแขกเข้ามาข้างในแล้วหนึ่งชุด และมีบางคนที่มาช้าแต่ก็ไม่ได้รีบเข้าไป พวกเขากำลังคุยกันและชื่นชมตัวอักษรบนป้ายร้าน

“ลายมือของเฟิงเป่าหลินนี่ยิ่งเขียนยิ่งดีขึ้นเรื่อย ๆ…”

"ใช่ ดูตัวหนังสือนั่นสิดูทรงพลัง แสดงว่าในช่วงนี้เขาต้องพบเจอกับเรื่องดี ๆ มาแน่ ๆ นี่มันสุดยอดไปเลย!"

“เห็นตัวอักษรเหมือนเห็นคนเป็น ๆ!”

“……”

“…”

“เฮ้ พวกเจ้า มาแล้วทำไมถึงยังไม่เข้าไปล่ะ”

เฟิงเป่าหลินสวมชุดสีขาวแต่งตัวได้เหมาะสมดูดีทำให้เขาดูเยาว์วัยลง

ออกมาต้อนรับจากในร้าน เมื่อเห็นเพื่อนเก่าสองสามคนขวางประตูอยู่ ก็รีบเข้าไปทักทายด้วยรอยยิ้มทันที

หลังจากทักทายทุกคนแล้ว ก็รีบต้อนรับพาพวกเขาเข้าไปทันที

เฟิงเป่าหลินพาทุกคนเข้าไปด้วยความตื่นเต้นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าจะบอกพวกเจ้าให้ หลังจากที่พวกเจ้ากินหม้อไฟนี้แล้วก็จะไม่มีวันลืมมัน! ข้าเฟิงเป่าหลินไม่เคยพูดจาไร้สาระ!”