องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 841

ชายแดนทางตะวันตก

จวนชายแดนตะวันตก

ทันทีที่ท้องฟ้าแจ่มใส เหยียนอ๋องผู้เฒ่าก็ได้รับข่าวสงครามที่หลงหู่ไถ สถานการณ์ในตอนนี้กำลังตกอยู่ในความตึงเครียด

น้ำในแม่น้ำต้าเฉินสูงขึ้นแล้ว

ทว่ากองทัพแคว้นจ้าวไม่มีท่าทีจะถอยทัพเลยแม้แต่น้อย!

ดังนั้น!

สิ่งที่ทุกคนคาดเดาแคว้นจ้าวเอาไว้นั้นผิดตั้งแต่ต้น!!

แคว้นจ้าวไม่ได้ต้องการที่จะถอยทัพเลย!

แล้วก็ไม่เคยต้องการที่จะให้แคว้นฉีหลีกทางให้ด้วย กองทัพแคว้นจ้าวยกกำลังมาหมายที่จะเข้ามายึดครองจงหยวนในคราเดียว!

แคว้นจ้าวใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้มุ่งเป้าไปยังราชวงศ์อู่อย่างชาญฉลาด และเข้ายึดครองด่านเหิงกู่ได้สำเร็จ!

ขณะนี้!

ทหารสี่แสนนายประจำการที่ด่านเหิงกู่ โดยใช้พื้นที่โดยรอบด่านเหิงกู่ในการฝึกฝนและสร้างสมกำลังทหาร!

กองทัพแคว้นจ้าวจึงอยู่ในสถานการณ์เป็นต่อทันที!

เมื่อเหยียนอ๋องผู้เฒ่าได้รับข่าวสีหน้าของเขาก็แทบดูไม่ได้

ไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนว่าตั้งแต่หลี่จุ่นเสียชีวิตไปก็มีแต่เรื่องร้าย ๆ ตามมา

“ท่านพ่อ ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี กองทัพของแคว้นจ้าวสี่แสนนายยึดด่านเหิงกู่เอาไว้หมดแล้ว ราชวงศ์อู่ของเราจะต่อกรเยี่ยงไร”

จ้าวอวี่เดินไปเดินมาในห้องโถงใหญ่ด้วยความร้อนอกร้อนใจ

เต็มไปด้วยท่าทีกังวล

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าสูดลมหายใจยาว ๆ แล้วเอ่ยว่า

“สงครามครานี้ยากเย็นแสนเข็ญยิ่งนัก...หากไม่ระมัดระวังราชวงศ์อู่ของเราอาจจะไม่มีทางพลิกฟื้นคืนกลับมาได้!”

จ้าวอวี่ทั้งโกรธทั้งกังวล และทันใดนั้นก็พูดว่า

“ถ้าหากท่านอ๋องยังอยู่...เขา เขาจะต้องมีวิธีแน่ ๆ!”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเหลือบมองลูกชายของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ทว่าสิ่งที่ลูกชายของเขาพูดนั้นก็ถูกแล้ว

เจ้าเด็กคนนั้นมีแผนการและลูกเล่นมากมาย

ถึงขนาดที่ประดิษฐ์สิ่งที่คนคาดไม่ถึงเอาไว้อีกด้วย หากเขามีอาวุธปืนอยู่ในมือ ไหนจะเครื่องโยนหิน เครื่องยิงธนูที่มีรัศมีการยิงอันทรงพลังและต่อเนื่อง ไหนจะยังหน้าไม้กลอีกต้องสามารถชิงด่านเหิงกู่กลับคืนมาได้อย่างแน่นอน!

ทว่าหลี่จุ่นเสียชีวิตแล้ว

อาวุธปืนในมือของเขาก็สูญหายไปด้วยเช่นกัน

ได้ยินมาว่า

ทันทีที่ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ได้ยินเกี่ยวกับข่าวการเสียชีวิตของหลี่จุ่น ก็ส่งข่าวกลับมาจากตอนเหนือ ประการแรกแจ้งว่าการเจรจากับแคว้นเยียนล้มเหลวชั่วคราว ทั้งสองฝ่ายได้ระงับการเจรจาเรื่องราวที่ต้องจัดการ

ประการที่สองคือ แจ้งว่าเคล็ดลับในการทำดินปืนนั้นอยู่ในมือของหลี่จุนเพียงผู้เดียว นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครรู้!

เขาขอให้ฝ่าบาทตามหาร่างของหลี่จุ่นให้เจอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เพียงแต่

ทั้งสองคนวิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว!

ไม่นาน เมื่อได้เห็น ณ จุดเกิดเหตุสีหน้าสองพ่อลูกก็ดูแทบไม่ได้!

เห็นเพียงทหารของแคว้นหลางกำลังนอนหลับกองสะเปะสะปะอยู่บนพื้น แถมยังกรนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แต่กลับไม่พบกองกำลังทหารของโจวชิงเลย!

จวนชายแดนตะวันตกก็ว่างเปล่าเช่นกัน!

กำลังทหารหนึ่งหมื่นนายแห่งเขาเฟิงโหยวที่รับผิดชอบในการปกป้องเมืองและด่าน ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน

“พวกมันคงจะฉวยโอกาสหนีออกไปยามดึกแน่ ๆ ไอ้พวกหัวขโมยเวรนั่น...พวกมันฉวยโอกาสวางยาพวกทหารแคว้นหลาง!”

จ้าวอวี่โกรธมาก!

เพราะว่าพวกกลุ่มคนแห่งเขาเฟิงโหยวไม่ใช่ทหารประจำการ ดังนั้นงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่สำคัญอะไร ก็จะให้พวกเขาทำ เรื่องอาหารการกินของทหารแคว้นหลาง จึงเป็นหน้าที่ที่พวกเขารับผิดชอบ ผลลัพธ์ก็คือโดนหลอก!

แถมยังปล่อยให้โจวชิงหนีไป!

ให้ตายเถอะ...

น่าโมโหจริง ๆ!

ใบหน้าของเหยียนอ๋องผู้เฒ่าก็ดูแย่ไม่ต่างกัน!

ความประมาทของเขาเพียงชั่วขณะ กลับทำให้เกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่!

ข้างกายมีทหารอารักขาแค่พันนาย จะเอาอะไรไปไล่ล่าทันได้ล่ะ!

ยิ่งไปกว่านั้นเก้าส่วนของทหารอารักขาของเขาก็ถูกวางยาเช่นกัน

พอไล่ถามถึงได้รู้ว่า เมื่อคืนนี้อีกฝ่ายเอาสุรามาให้...สองพ่อลูกก็เดือดเป็นไฟ!