องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 840

ราชวงศ์อู่

เมืองหลวงฉางอัน

ในเรือนจำหลวง ประตูห้องขังหนึ่งถูกเปิดออก

คนผู้หนึ่งสวมชุดจอมยุทธสีแดงเข้ม แต่งกายเหมือนจอมยุทธหญิงที่ห้าวหาญเดินออกมา

ขาของนางเรียวยาวสวยงาม!

เมื่อเห็นชายหนุ่มที่อยู่นอกห้องขัง หญิงสาวก็เอ่ยขึ้นทันทีว่า

“ท่านพี่ ข้า ข้าออกมาได้อย่างไร?”

ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ก็หยุดชะงักลงฉับพลัน สีหน้าดูหดหู่ ส่ายหัวก่อนจะยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่มีอะไร ไท่ซือไม่เอาความเจ้าอีก และท่านพ่อก็ได้ช่วยขอร้องแทนเจ้า ฝ่าบาทจึงได้อภัยโทษให้เจ้า ตอนนี้เจ้าพ้นโทษแล้ว ”

สีหน้าหญิงสาวดูสับสน และรู้สึกประหลาดใจ

ตนเองพ้นโทษแล้วหรือ?

นาง นางสมรู้ร่วมคิดกับลัทธิเทียนซานเชียวนะ…

ได้ยินว่าคนของลัทธิเทียนซานยังได้ลอบสังหารไท่ซือ โชคดีที่ผู้บัญชาการเย่อยู่ที่จวนไท่ซือพอดี ทำให้แผนการลอบสังหารของอีกฝ่ายไม่สำเร็จ ไท่ซือจึงปลอดภัยได้

จะว่าไปแล้วโทษของตนก็ถือว่าไม่เบา

แต่ทว่า

ตอนนี้ฝ่าบาทกลับอภัยโทษให้กับตน ทำให้นางรู้สึกคาดไม่ถึง

“เอาล่ะ พวกเราออกไปกันเถอะ ท่านพ่อยังรออยู่ที่ข้างนอก”

แน่นอนว่าสองพี่น้องนี้ก็คือพี่น้องเสิ่นเลี่ย

“ท่าน ท่านพ่อก็มาด้วย…”

เสิ่นจิงหงมีสีหน้าดูไม่ธรรมชาติ

ท่าทางละอายใจยิ่งนัก

นางพาคนลัทธิเทียนซานมา แท้จริงแล้วเพื่อต้องการให้ช่วยหลี่จุ่น แต่นึกไม่ถึงว่าคนลัทธิเทียนซานกลับทำร้ายพ่อบาดเจ็บจนได้

“แผลของท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง?” เสิ่นจิงหงเอ่ยถาม

“อืม แผลของท่านพ่อหายดีแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง และอย่าได้โทษตนเอง”

เสิ่นเลี่ยพูดปลอบใจขึ้นมาทันที

แต่เรื่องบางอย่างก็ยากเกินกว่าจะอธิบายให้เข้าใจได้ น้องหญิงแค่ต้องการช่วยท่านอ๋องเท่านั้น

เมื่อนึกถึงหลี่จุ่น เสิ่นเลี่ยก็รู้สึกกลุ้มใจ

และคาดว่าน้องสาวต้องเอ่ยถามถึงเรื่องหลี่จุ่นแน่ๆ ยังไงเรื่องนี้ก็ปกปิดไม่ได้ ทำให้เสิ่นเลี่ยยิ่งลำบากใจมากกว่าเดิม

เสิ่นจิงหงถอนหายใจเงียบๆ จากนั้นก็เดินตามเสิ่นเลี่ยออกจากคุกหลวง

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ เมื่อได้ออกจากคุกหลวง ก็มองเห็นเสิ่นคั่วที่ยืนเอามือไขว้หลัง หันหน้าให้คุกหลวงและกำลังแหงนหน้ามองดูท้องฟ้า

“ท่านพ่อ!”

เสิ่นเลี่ยตะโกนเรียกทันที

ทันใดนั้นเสิ่นคั่วก็หันหน้ามา เสิ่นจิงหงก้มหน้าลงเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“ท่านพ่อ ข้าขอโทษ ข้าอกตัญญูต่อท่าน…”

แต่ทว่า!

“ถ้า ถ้าเช่นนั้น…”

เสิ่นจิงหงอยากถามว่าหลี่จุ่นกลับมาแล้วหรือยัง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามท่านพ่อ จึงหันหน้าไปทางเสิ่นเลี่ย และเอ่ยถามอย่างเสียงเบาว่า

“ท่านพี่ จิ่ง จิ่งอ๋องกลับมาแล้วใช่หรือไม่?”

ทันใดนั้นเสิ่นเลี่ยก็สะดุ้งจนตัวเกร็ง

แย่แล้ว…

ตนจะตอบอย่างไรดี

ใครจะคิดว่า เสิ่นคั่วหันไปจ้องหน้าลูกสาวของตน จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า

“เจ้าอยากรู้เรื่องของเขาหรือ? เจ้าไม่ต้องถามอีก เขาเสียชีวิตแล้ว”

“ฮะ? เสียชีวิตแล้ว?”

เสิ่งจิงหงรู้สึกอึ้ง

นึกว่าพ่อของตนพูดล้อเล่น ทันใดนั้นก็หน้าแดงขึ้นด้วยความเขิน และเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านพ่อ ท่านอย่าพูดล้อเล่น…”

เสิ่นคั่วส่ายหน้า และเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางไร้ความรู้สึก

“ข้าไม่ได้พูดเล่น ที่เจ้าออกมาได้ก็เพราะว่าเสิ่นเลี่ยเสียชีวิตแล้ว พ่อไม่ได้โกหกเจ้า ที่ฝ่าบาทให้เจ้าเข้าคุกหลวงก็เพื่อต้องการแลกเปลี่ยนสิ่งของบางอย่างกับจิ่งอ๋อง ตอนนี้จิ่งอ๋องเสียชีวิตแล้ว ของสิ่งนั้นก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป ฉะนั้นก็เลยปล่อยตัวเจ้าออกมาไงล่ะ”

“อะ อะไรนะ…”

แววตาเสิ่งจิงหงเบิกกว้าง หัวสมองคล้ายกับถูกฟ้าผ่า

สีหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที ตัวแข็งเกร็งอยู่ด้านในรถม้า