องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 851

คราวก่อนที่เสิ่นคั่วบาดเจ็บสาหัสเป็นเรื่องเมื่อสองเดือนที่แล้ว การบาดเจ็บสาหัสครั้งนั้นเขาอยู่ห่างจากความตายไกลโข ทว่าครั้งนี้...อย่างไรก็ช่วยให้อยู่ต่อไม่ได้แล้ว

มือผอมแห้งดั่งฟืนของหวังเหลียนประหนึ่งใบมีดคมกริบ แทงทะลุแผ่นหลังเขาโดยตรง มอบความเย็นชืดให้เขา

พอเห็นมือของหวังเหลียนที่ทะลุจากหลังตัวเอง เสิ่นคั่วยังรู้สึกถึงความเย็นสายหนึ่ง

คล้ายไอฝนที่พัดมาจากข้างนอก พัดเข้าร่างกายของเขา

เย็นจนถึงก้นบึ้งหัวใจ

เย็นจากใจจริง

ไม่นานเสิ่นคั่วก็กระอักเลือดสดออกมาจากปาก เปื้อนอยู่เต็มหน้าโต๊ะ

“ท่านพ่อ!!!”

เสิ่นเลี่ยร้องเรียกเสียงหลง!

อยากจะพุ่งไปหาหวังเหลียน แต่เสิ่นคั่วกดเขาไว้หนัก

เสิ่นคั่วมองหลี่เจิ้ง กระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่ง ก่อนจะยิ้มพูด

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ประทานความตายให้กระหม่อม...”

หลี่เจิ้งใบหน้าปราศจากอารมณ์ ใบหน้าถูกเลือดกระเด็นใส่สองสามหยด เขามองหวังเหลียนแบบโกรธเคืองเล็กน้อยทีหนึ่ง

“เจ้าจะทำใหญ่ไปหน่อยแล้วนะ”

หวังเหลียนทำหน้าหวาดหวั่นฉับพลัน

“กระหม่อมสมควรตายพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เจิ้งส่ายหน้า มองเสิ่นคั่วแวบหนึ่งแล้วเอ่ยเสียงเย็น

“เจ้าเป็นคนบีบข้าเองนะ! แต่เจ้าวางใจเถอะ...ข้าจะทำศพให้เจ้าอย่างสมเกียรติ ข้าจะหาเหตุผลดี ๆ ให้เจ้า แน่นอนว่าให้โอกาสลูกชายเจ้าครั้งหนึ่งด้วย”

หลี่เจิ้งล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหยดเลือดบนใบหน้า

“นอกวัง ข้าสั่งให้คนเตรียมรถม้ากับสารถีเอาไว้แล้ว พวกเจ้าขึ้นรถม้าออกไปประตูเมืองทางใต้ นอกเมืองมีกำลังพลหนึ่งพันนายกองหนึ่ง...ถ้าลูกชายเจ้าฝ่าออกไปได้ คือรอด ส่วนเจ้าเสิ่นคั่วจะเป็นเสาหลักของบ้านเมืองเหมือนเดิม ถูกโจรถ่อยสังหาร ข้าจะทำพิธีศพอย่างสมเกียรติให้ แต่หากลูกชายเจ้าฝ่าออกไปไม่ได้...พวกเจ้าล้วนเป็นเสาหลักของบ้านเมือง!”

เสิ่นคั่วหัวเราะ กระอักเลือดอีกคำ

“ขอบพระทัยฝ่าบาท...เลี่ยเอ๋อร์ ไป...”

“ขอรับ...ท่านพ่อ!”

เสิ่นเลี่ยแบกบิดาขึ้นหลังทันที วิ่งออกไปจากห้องทรงพระอักษร

หลี่เจิ้งลุกขึ้นส่ง สายตาเย็นชา

หวังเหลียนก้มหน้าเดินออกไปช้า ๆ ถามด้วยความสงสัย

“ฝ่าบาท ทำไมถึงละเว้นเจ้าเด็กนั่นล่ะพ่ะย่ะค่ะ ถ้าเขาฝ่าออกไปได้จริง...”

“ท่านพ่อ เราไปหาหมอ เราไปหาหมอกันก่อนเถอะ...”

เสิ่นเลี่ยอุ้มบิดาตนเองขึ้นรถม้า ให้สารถีขับไปทางประตูเมืองทางใต้

เขาน้ำตานองหน้า ตัวสั่นเทา ความหวาดกลัวอันใหญ่หลวงครอบงำจิตใจของเขา!

เสิ่นคั่วในอ้อมแขนส่ายหน้า ยิ้มขม

“...ในปีนั้น หวังเหลียนนั่นสามารถฆ่าบุตรตระกูลจิ่งสามคนได้...เห็นได้ว่าคนผู้นี้มีวรยุทธ์สูงส่ง ถ้าเขาต้องการเอาชีวิตข้าจริง ข้าย่อมไม่มีทางรอด...อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าหัวใจใครก็อยู่ขวามือ...”

หัวใจของเขาถูกมือแทงทะลุ ควรสิ้นใจทันที ถือว่าเจ้าแก่นั่นวรยุทธ์ล้ำเลิศ

“ท่านพ่อ เขาเป็นใคร ขันทีเฒ่านั่นเป็นใครกันแน่ ทำไมเขาถึงมีวรยุทธ์ด้วย!” เสิ่นเลี่ยรีบถาม

ก่อนหน้านี้หวังเหลียนลงมือกะทันหัน ระเบิดกลิ่นอายน่ากลัว สะกดข่มจนเสิ่นเลี่ยไม่อาจเกิดใจต่อต้านได้สักนิด!

เสิ่นเลี่ยตกตะลึงพรึงเพริดถึงที่สุด!

เสิ่นคั่วเลือดสดล้นออกมาจากมุมปาก

พยายามพูด เหมือนต้องการพยายามบอกทุกสิ่งที่บุตรชายอยากรู้นี้ในช่วงสุดท้ายที่สำคัญของชีวิต

เพื่อความยุติธรรม...เขาผิดต่อบุตรชายหญิงของตัวเองเหลือเกิน

“ถึงจะเป็นไปไม่ค่อยได้...แต่ ข้าคิดว่าเขา เขา...ก็คือ... หัวหน้าขันทีใหญ่ในวังในสมัยนั้น...หวังฉางเซิง...”