องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 870

สองพี่น้องตระกูลเฟิงไหนเลยจะยังเกรงใจอยู่อีก?

ทันใดนั้นเขาก็รีบหยิบถ้วยมาแบ่งกันดื่ม เมื่อได้ดื่มก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก!

รสชาติดีสุด ๆ ไปเลย!

รสชาติของความอร่อยยังติดอยู่ที่ลิ้นของเฟิงอู่หัง เขาเอ่ยถามขึ้นว่า

“สุรานี้มาจากไหนอย่างนั้นหรือ? เมืองเป่ยกวนทำสุราชั้นดีเช่นนี้ออกมาตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

เขาเองก็มักจะไปซื้อสุราที่นั่นอยู่บ่อย ๆ ทว่าไม่เคยเห็นสุราชั้นดีเช่นนี้เลย

เมื่อเฟิงฉีถัวได้ยินดังนั้น ก็รีบฉีกยิ้มขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านพี่อาจจะไม่รู้ สุรานี้ไม่ใช่สุราของแคว้นหนานเราหรอก ทว่ามาจากราชวงศ์อู่และเพิ่งผลิตออกมาไม่นานนี้เอง เมืองเป่ยกวนเองก็เพิ่งมีปรากฏออกมาช่วงก่อนหน้านี้ ท่านพี่ไม่รู้จักสุรานี้เป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่านี่เป็นน้ำใจของจิ่งจุ่นแล้ว!”

เฟิงฉีถัวรีบอธิบาย และยังไม่ลืมพูดให้หลี่จุ่นในทางที่ดี

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินดังนั้น ก็รีบเอ่ยขึ้นว่า

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง มิน่าล่ะเดือนก่อนข้าไปซื้อเหล้า ทว่ากลับไม่เห็นเหล้านี้เลย!”

เมื่อพวกเฟิงเป่าจินทั้งสองคนได้ยินดังนั้น นัยน์ตาก็ประกายความสงสัยออกมา

ที่แท้สุรานี้ก็ออกมาจากราชวงศ์อู่นี่เอง!

เฟิงเป่าหลินหยิบไหเหล้ามาดู ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“หลงไถ...ชื่อนี้ช่างบังอาจยิ่งนัก!”

คำว่าหลง ในยุคจีนโบราณ เป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจของจักรพรรดิ!

ไม่มีผู้ใดกล้าใช้ตามอำเภอใจ!

เพียงแต่ในยุคปัจจุบันไม่ได้ถือสาอะไรมากมายขนาดนั้น ทว่าก็พบได้ยาก

ไม่นึกเลยว่าจะตั้งชื่อนี้ให้กับเจ้าสุรานี่

ในตอนนี้เฟิงเป่าจินแทบจะไม่ได้สนใจแล้วว่าหลี่จุ่นมีเป้าหมายอะไร

นี่ได้ดื่มแล้ว ดื่มจนเรียกได้ว่าดื่มอย่างเอร็ดอร่อยทีเดียว

ไม่นึกเลยว่ารสชาติของเหล้านี่จะเข้มข้นถึงเพียงนี้ แถมยังแรงขนาดนี้อีก แรงจนบ้าไปแล้ว!

ช่างเป็นสุราชั้นยอดจริง ๆ!

เมื่อเทียบกับสุราที่เคยดื่มมาก่อนหน้านี้ อย่างหนึ่งเป็นฟ้าอย่างหนึ่งเป็นดินเลยจริง ๆ!

ในตอนนี้พี่น้องเฟิงเป่าหลิน และเฟิงอู่หังทั้งสามคนเริ่มดื่มกันแล้ว

เฟิงเป่าหลินยังให้คนไปจัดเตรียมอาหารแกล้มเหล้าที่ห้องครัวมาอีกด้วย จะได้ยิ่งออกรสออกชาติมากขึ้น

เหล้าสองไหสองจิน ไม่พอ หลี่จุ่นกับเฟิงฉีถัวไม่ได้ดื่ม

ทั้งสามคนเองก็จิบเล็กจิบน้อย กลัวว่าเหล้าจะหมดไปอย่างกะทันหัน

ไม่ต้องพูดมาก เหล้าสองไหดื่มจนเกลี้ยง!

หลังจากนั้น!

สองพี่น้องเฟิงเป่าหลินดื่มจนเมาขาดสติไปเลย

เฟิงอู่หังดื่มจนมึนสติสตังเลอะเลือน หน้ามืดตามัว อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างประหลาดใจว่า

“ไม่นึกเลยว่าเหล้านี่จะดื่มแล้วมึนหัวขนาดนี้...เหลือจะเชื่อ ช่างเป็นเหล้าชั้นยอดจริง ๆ!”

“ได้ เช่นนั้นข้าก็ไม่พูดมากแล้ว”

หลี่จุ่นยิ้ม

หลังจากนั้น

ก็ออกไปดูในร้าน

กิจการภายในร้านยังคงรุ่งเรืองอย่างเก่า เฟิงหลิงจือคอยดูอยู่ ทั้งหมดเป็นระเบียบเรียบร้อย

หลี่จุ่นไม่ได้เดินเข้าไปในร้าน เขาแค่ยืนมองอยู่ด้านนอก

เมื่อเห็นเฟิงหลิงจือกับพวกเหล่าเอ้อร์ยุ่งจนไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ เขาก็ลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

เฟิงหลิงจือมาชอบเขาได้ยังไงกันนะ?

เขาจะกล้าแต่งงานกับนางได้อย่างไรกัน?

หลี่จุ่นส่ายหน้า แล้วเดินไปหาบ้านที่อยู่ใกล้ ๆ

ต้องหาบ้านใหม่ให้ทัวทัวและอาหยวน

หาจนมืดค่ำ หลี่จุ่นยังหาที่ถูกใจไม่ได้ ตอนนี้กลับไปยังจวนตระกูลเฟิงก่อน

“เอ๊ะ?”

ก่อนนอนกำหนดลมหายใจตามปกติ ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็พบว่าลมหายใจของตัวเองแปลกไปอยู่เล็กน้อย!

ทันใดนั้นทั้งเขาก็อึ้งไปเลย!

เกิดอะไรขึ้น?!