องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 871

เช้าตรู่วันต่อมา

หลี่จุ่นวิ่งไปเคาะประตูห้องของเฟิงอู่หังอย่างรีบร้อน

เมื่อวานเฟิงอู่หังดื่มไปเยอะมาก ยิ่งวรยุทธ์สูงก็ยิ่งต้านทานเหล้าแรงนี้ไม่อยู่ ตอนนี้ยังมีอาการมึนหัวอยู่เล็กน้อย

เมื่อเปิดประตูมาเห็นหลี่จุ่น สีหน้าก็เต็มไปด้วยความสงสัย เขารีบเอ่ยขึ้นว่า

“พ่อหนุ่มตื่นเช้าจังเลยนะ ไม่เลว วันข้างหน้าฝึกวรยุทธ์ทุกวันต้องตื่นเช้าประมาณนี้แหละ”

หลี่จุ่นรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านผู้อาวุโส ท่านรีบดูนี่สิ นี่ข้าฝึกจนมีกำลังภายในแล้วใช่หรือไม่?”

กำลังภายในอย่างนั้นหรือ?

เฟิงอู่หังอึ้ง พลันหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“พ่อหนุ่ม เจ้านี่ช่างคิดเพ้อฝันจริง ๆ ถึงเจ้าทะลวงเส้นลมปราณเริ่นตูอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว อย่างน้อยก็ต้องมีสองเดือนถึงจะฝึกจนมีกำลังภายใน”

แม้ปากจะบอกเช่นนี้ แต่ทว่าเฟิงอู่หังก็ยังเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง แล้วลองกลั้นหายใจดูว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน”

หลี่จุ่นรีบทำตาม

ผ่านไปหนึ่งเค่อ!

เห็นหลี่จุ่นยังไม่เปลี่ยนลมหายใจ เฟิงอู่หังอึ้งไปเลย!

เขารีบจับชีพจรของหลี่จุ่น ทันใดนั้นก็ยิ่งตกตะลึงเข้าไปใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“แปลกจัง พ่อหนุ่ม นี่เจ้าฝึกจนมีกำลังภายในแล้วจริง ๆ! นี่เป็นไปไม่ได้!”

ใบหน้าของเฟิงอู่หังเต็มไปด้วยความประหลาดใจ!

เขาไม่กล้าเชื่อเลยสักนิด ตรวจสอบดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

แต่สุดท้ายก็ยอมรับอย่างไม่มีข้อกังขา!

หลี่จุ่นฝึกจนมีกำลังภายในแล้ว!

ตัวหลี่จุ่นเองก็อึ้งทึ่งไปทั้งตัวเช่นกัน!

แม่มันเถอะเขาฝึกจนมีกำลังภายในแล้วจริง ๆ!

เพิ่งบอกว่าต้องใช้เวลาหลายเดือนถึงจะเป็นไปได้ไม่ใช่หรือ?

“พ่อหนุ่ม เจ้าแน่ใจนะว่าก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยฝึกวรยุทธ์มาก่อน?!” เฟิงอู่หังจ้องหลี่จุ่น พลางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง

หลี่จุ่นรีบเกาหัว แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านผู้อาวุโส เรื่องก่อนหน้านี้ข้าแทบจะจำไม่ได้เลย แต่ว่าเรื่องฝึกน่ะไม่เคยฝึกมาก่อนแน่นอน ท่านเองก็น่าจะดูออกกระมัง...”

“แปลกยิ่งนัก เจ้าไม่มีร่องรอยของการฝึกวรยุทธ์มาก่อนเลยจริง ๆ”

ในตอนนี้เฟิงอู่หังเองก็กำลังจับศีรษะอยู่เช่นกัน

เพราะคิดเรื่องที่เจอไม่ตก

เอาแต่พูดกับตัวเองว่าแปลกยิ่งนัก!

เดิมทีหลี่จุ่นตื่นเต้นกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่มันไม่ปกติ

ด้วยเหตุนี้หลี่จุ่นจึงไม่กล้ารีบร้อนตื่นเต้น

เขารีบถามขึ้นว่า

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสมาก ข้าจะเชื่อฟังท่านผู้อาวุโส!”

สีหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ

ในตอนนี้เองทั้งสองคนก็เริ่มสอนกันแล้ว

สอนมาทั้งเช้า ตอนนี้หยุดพักกินอาหารเช้าก่อน

เฟิงอู่หังพอใจเป็นอย่างมาก เขาเอ่ยว่า

“ไม่เลว ปัญญาของเจ้ายอดเยี่ยมมาก หากเปลี่ยนให้คนอื่นมาฝึกวิชาหมัดนี้ของข้านะ อย่างน้อยต้องใช้เวลาสามสี่เดือนถึงจะเข้าขั้นได้ ส่วนเจ้าเกรงว่าเพียงครึ่งเดือนก็สำเร็จได้แล้ว!”

หลี่จุ่นพลันดีอกดีใจ

ก่อนหน้านี้ฉิงเอ๋อบอกว่าร่างกายของเขากากมาก แม้แต่หม่าหยวนฮั่นยังบอกว่าร่างกายของเขายังเทียบกับเจ้าอ้วนหลิวซานนั่นไม่ได้เลย

ตอนนี้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลายเป็นอัจฉริยะด้านการต่อสู้ที่มีพรสวรรค์น่าตกตะลึง ไม่รู้ว่าพอพวกเขารู้เข้าแล้วจะตกตะลึงจนตาถลุนออกมาหรือเปล่า!

เฟิงอู่หังไม่ได้สอนอะไรมากมาย

สอนอยู่ทั้งบ่ายก็ให้หลี่จุ่นลองฝึกฝนด้วยตนเองก่อนสามวัน

เขาเพียงแค่คอยดูอยู่ข้าง ๆ พลางแนะนำพื้นฐานบางอย่างไปด้วย

ช่วงก่อนหน้านี้เจียงเยว่ฉานเคยให้คำแนะนำกับหลี่จุ่น ด้วยเหตุนี้หลี่จุ่นจึงพอมีพื้นฐานอยู่แล้ว พอได้ร่ำเรียนอย่างจริง ๆ จัง ๆ เขาก็คล่องไปหมดเสียทุกอย่าง

เฟิงอู่หังพอใจเป็นอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นได้ฝึกฝนวรยุทธ์ เขาตื่นเต้นอยู่วันทั้งวัน ฝึกฝนอยู่หนึ่งวันเต็ม ๆ

จนถึงตอนค่ำถึงได้ออกจากจวนไป

เขาจะไปกราบจักรพรรดินีเป็นอาจารย์!