องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 872

หลี่จุ่นอาบน้ำ สะอาดแล้วสบายเนื้อสบายตัว

เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เฟิงหลิงจือซักเอาไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะออกไป

เขามาถึงยังศาลาครั้งก่อนหลังนั้น

ริมแม่น้ำเงียบสงัดเป็นอย่างมาก

ในศาลาไม่มีใคร

หลี่จุ่นนั่งรออยู่ในศาลาอยู่ครู่หนึ่ง

“คุณชายสวีคิดดีแล้วหรือ? ว่าจะกราบนายท่านของข้าเป็นอาจารย์?”

เสียงหนึ่งแว่วดังขึ้นมา

เมื่อหลี่จุ่นเงยหน้าขึ้นไป

ก็เห็นสตรีในชุดจิ้นจวง[ ชุดจิ้นจวง เป็นชุดโบราณจีนหนึ่ง ที่เน้นความคล่องตัว เมื่อสวมแล้วชุดจะไม่ลากพื้น ชายแขนเสื้อจะถูกเก็บรวบมัดไว้กับข้อมือ]ที่ราวกับจะติดตามอีกฝ่ายเมื่อครั้งก่อนผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นนอกศาลา

หลี่จุ่นลุกขึ้นแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าคิดดีแล้ว! ข้าจะกราบเป็นอาจารย์!”

หญิงสาวพลันฉีกยิ้มออกมา

ครั้นฉีกยิ้มออกมามองดูงดงามอยู่เล็กน้อย

ทว่า

หลี่จุ่นที่เห็นสาวงามจนชินตาในตอนนี้พอจะมีภูมิคุ้มกันต่อสาวงามแล้ว

“คุณชายสวีเชิญเจ้าค่ะ!”

หญิงสาวรีบทำมือเชื้อเชิญ

ในจังหวะนี้เองหลี่จุ่นถึงได้มองเห็นว่าตรงมุมมืดสนิทนั่นมีรถม้าจอดคอยอยู่คันหนึ่งตั้งนานแล้ว

หลี่จุ่นไม่เกรงใจ ขึ้นรถม้าไปเลย

หญิงสาวปิดตาหลี่จุ่นเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ก่อนที่คุณชายสวีจะกลายเป็นศิษย์ของนายท่านของข้าอย่างเป็นทางการ อาจจะต้องทำให้คุณชายลำบากนิดหน่อย”

หลี่จุ่นไม่ต่อต้าน

หญิงสาวเริ่มบังคับรถ

หลี่จุ่นนั่งนิ่ง ๆ อยู่ในห้องโดยสาร เขาถามขึ้นว่า

“พวกเจ้า...ตรวจสอบตัวตนของข้าอย่างแจ่มชัดแล้วหรือยัง? ต้องให้ข้าแนะนำตัวเองเต็ม ๆ หรือไม่?”

หญิงสาวหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ เพียงแค่รู้ชื่อของคุณชายก็พอแล้ว เรื่องอื่นนายท่านของข้าไม่สนใจหรอก นายท่านของข้าพูดเอาไว้แล้วว่า ทางด้านร่างกายที่ใช้ในต่อสู้ของคุณชายสวีเลิศล้ำยิ่งนัก”

“แม้จะเลยช่วงอายุที่ดีที่สุดของการฝึกวรยุทธ์ไปแล้ว ทว่าก็ยังเป็นหยกที่ยากจะพบพานบนโลก นายท่านของข้ากังวลเพียงแค่คุณชายจะเป็นศิษย์ของนางหรือไม่เท่านั้น ส่วนเรื่องอื่น นายท่านของข้าไม่สนใจเจ้าค่ะ”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็พยักหน้า

ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะใจกว้างขนาดนี้

เป็นจักรพรรดินีจริง ๆ ?

หากเป็นจริง ๆ เช่นนั้นจักรพรรดินีผู้นี้ก็มีความมั่นใจที่แข็งแกร่งสุด ๆ!

รับมือได้ยากทีเดียว!

หลี่จุ่นเอ่ย

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว จริงสิ อันที่จริงข้าไม่ได้ชื่อสวีเฟิ่งเหนียนหรอก”

หญิงสาวสวมชุดจิ้นจวง “...”

อีกฝ่ายราวกับอึ้งไปครู่หนึ่ง

ผ่านไปนานสองนานถึงได้ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปนความประหลาดใจ

“เช่นนั้นคุณชายชื่ออะไรหรือเจ้าคะ?”

หลี่จุ่นเอ่ย

“ข้าแซ่ต้วน ชื่อว่าต้วนอวี้”

แม่มันเถอะเขาเจอผีเข้าแล้วใช่หรือไม่?

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็พลันรู้สึกว่ารอบ ๆ ดูวังเวงน่าสะพรึงกลัวอยู่เล็กน้อย และราวกับบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าหลังนี้มีกลิ่นอายความอึมครึมแผ่ซานออกมาในฉับพลัน

หลี่จุ่นสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง ในใจเกิดความกลัวขึ้นมานิดหน่อย

“คุณชายต้วน ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” ราวกับว่าหญิงสาวรับรู้เรื่องทั้งหมดได้ นางหันหน้ามาถาม

“ไม่ ไม่เป็นไร...”

หลี่จุ่นส่ายหน้า สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง

นี่เขาทำให้ตัวเองกลัวไปเองแท้ ๆ เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าหญิงสาวตรงหน้าผู้นี้มีเงา

ไม่ใช่ผีเสียหน่อย!

และเขาไม่เชื่อเรื่องภูตผีปีศาจ!

หลี่จุ่นตามหญิงสาวสวมชุดจิ้นจวงทะลุห้องโถงผ่านลาน สุดท้ายมาถึงยังห้องใต้หลังคาห้องหนึ่ง ข้างในมีแสงไฟจ้าราวกับตอนกลางวัน

เมื่อเดินเข้าไป สาวงามชุดขาวที่งดงามอย่างไร้เทียมทามผู้หนึ่ง ยืนอยู่กลางห้องโถงใหญ่ ภายใต้การปรนนิบัติของเหล่าสาวใช้ชุดเขียว

ตรงหน้าคือบ่อน้ำบ่อหนึ่ง ข้างในมีปลากำลังแหวกว่ายไปมา

หญิงสาวกำลังให้อาหารปลาอยู่

“นายท่านเจ้าคะ พาต้วน...คุณชายสวีมาแล้วเจ้าค่ะ!” หญิงสาวสวมจุดจิ้นจวงรีบรายงานอย่างนอบน้อม

หญิงงามชุดขาวค่อย ๆ หันหน้ามา

นางยังคงสวมผ้าคลุมหน้าสีดำ เห็นดวงหน้าอยู่เลือนราง มองเห็นไม่ชัดเจน

นางมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง พยักหน้าเบา ๆ

ทันใดนั้นก็พูดกับหญิงสาวสวมชุดจิ้นจวงว่า

“เจ้าออกไปก่อน”

ในตอนนี้เองหลี่จุ่นถึงได้เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งทำท่าคารวะ

“คารวะท่านผู้อาวุโส!”